Τέλος ανοχής. Τέλος μίζερης εποχής; (SportDay / Διονύσης Ελευθεράτος)

Ας σκεφθούμε θετικά: ένα στοιχείο μάς επιτρέπει να υποθέσουμε ότι η επόμενη ποδοσφαιρική περίοδος θα είναι περισσότερο ενδιαφέρουσα από την τρέχουσα -και οσονούπω λήγουσα. Οχι γιατί θα παρακολουθήσουμε, οπωσδήποτε, καλύτερο θέαμα -αν και, εδώ που τα λέμε, χειρότερο του φετινού είναι κομματάκι δύσκολο να το φανταστούμε. Ο λόγος είναι άλλος: ένα «κληροδότημα» τούτης της περιόδου...

Φέτος επιβεβαιώθηκε ότι έχουν εξαντληθεί τα όρια της ανοχής των οπαδών των μεγάλων ομάδων προς την αποτελμάτωση ή και την οπισθοδρόμηση -κατά περίπτωση- του ποδοσφαιρικού μας status.

Τα μηνύματα ήταν σαφή: στο Καραϊσκάκη η κερκίδα διαλαλούσε ότι ονειρεύεται αλλιώς τον Ολυμπιακό, την ημέρα που η ομάδα κατακτούσε και τυπικά έναν ακόμα τίτλο. Ναι, στο Καραϊσκάκη, το μοναδικό γήπεδο στο οποίο πηγαίνουν κατά μέσο όρο περισσότεροι των είκοσι χιλιάδων ανθρώπων, αλλά όχι τόσοι πολλοί όσοι τα προηγούμενα χρόνια. Η προσέλευση των φίλων της ΑΕΚ και του ΠΑΟ στο ΟΑΚΑ είναι ισχνή, αν όχι αποκαρδιωτική.

Σε σημαντικό βαθμό αυτό αντανακλά τη δυσφορία του κόσμου για το προσφερόμενο θέαμα. Αντιθέτως, σε βαθμό πολύ μικρότερο από όσο ισχυρίζονται τα μονότονα κλισέ, οφείλεται στον φόβο του κόσμου για τη βία. Εάν αμφιβάλλετε, απλώς υπολογίστε σε πόσους από τους δεκαπέντε αγώνες, τους οποίους δίνει κάθε ομάδα στην έδρα της, οι πιθανότητες να γίνουν επεισόδια στις κερκίδες -όχι στους δρόμους- συνιστούν κίνδυνο μεγαλύτερο από εκείνον που τρομοκρατούσε τους Γαλάτες του Αστερίξ: να πέσει ο ουρανός στο κεφάλι τους. Τα δάχτυλα του ενός χεριού θα περισσέψουν στο μέτρημά σας, εκτός αν νομίζει κανείς ότι κάποιος σοβαρός φόβος επεισοδίων δεν αφήνει τον «μέσο» οπαδό να παρακολουθήσει την ομάδα του αγωνιζόμενη, εντός έδρας, εναντίον του Εργοτέλη, του Ηρακλή, του Πανιωνίου ή της Κέρκυρας...

Οι διοικήσεις των ομάδων οφείλουν να πράξουν πολλά και σοβαρά από τώρα (περίοδος μεταγραφών), εάν δεν εθελοτυφλούν. Οι «ερυθρόλευκοι» οπαδοί βαρέθηκαν το αξίωμα «πρώτος να 'μαι και κορδωτός -κι ας χειροτερεύω διαρκώς». Οι «πράσινοι» κουράστηκαν από τις προσχηματικές «στρατηγικές» που θυμίζουν συνέδριο τεχνοκρατών οικονομολόγων: «μεσομακροπρόθεσμοι στόχοι», «πενταετή» -α, ναι, κι όποιος δυσφορεί ας παίξει playstation. Στους φίλους της ΑΕΚ δεν αρκεί πλέον η χαρά της σωτηρίας της ομάδας. Στη μετα-χρεών εποχή, η ΑΕΚ διεκδίκησε ουσιαστικά τον τίτλο μόνο μία φορά: την πρώτη! Στις υπόλοιπες σεζόν ο εν λόγω στόχος κατέστη ανέφικτος νωρίς -κι αυτό κάτι (πρέπει να) μαρτυρά.

Τέλος ανοχής. Τέλος μίζερης εποχής; Οψόμεθα...