Θρίαμβος του μπάσκετ, ξεβράκωμα της Ευρωλίγκας

Ο Παναθηναϊκός αναδείχθηκε για τέταρτη φορά πρωταθλητής Ευρώπης. Το ελληνικό μπάσκετ γεύθηκε για πέμπτη φορά την ικανοποίηση της ευρωπαϊκής κυριαρχίας του σε συλλογικό επίπεδο και ταυτόχρονα στέφθηκε με μια τριπλή κορόνα-αποτέλεσμα των διεθνών κατορθωμάτων του τα τρία τελευταία χρόνια: 2005 χρυσό από την Εθνική στο Ευρωμπάσκετ, 2006 αργυρό από την Εθνική στο Μουντομπάσκετ, 2007 πρωτιά από τον Παναθηναϊκό στο φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας.

Επιγραμματικά, αυτή είναι η λαμπρότερη τριετία του ελληνικού μπάσκετ, πριν ακόμα προστεθεί το όποιο κατόρθωμα της Εθνικής μας τον προσεχή Σεπτέμβριο στο Ευρωμπάσκετ της Ισπανίας. Ομως, ας σταθούμε στο φάιναλ φορ της Αθήνας και ας εμβαθύνουμε στους πρωταγωνιστές του.

ΑΔΕΛΦΟΙ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΙ: Τέταρτο Ευρωπαϊκό για έναν Παναθηναϊκό που σ' αυτούς χρωστάει όλο το μεγαλείο του στο μπάσκετ. Ιερά πρόσωπα ο Παύλος και ο Θανάσης για όλους τους φίλους του «τριφυλλιού». Και η ασταμάτητη προσφορά τους, σημείο αναφοράς και θαυμασμού για τον κόσμο, όχι μόνο του μπάσκετ, αλλά ολόκληρου του αθλητισμού.
Χωρίς τους Γιαννακόπουλους το μπάσκετ θα είχε ίσως εκλείψει από τον χάρτη στα δύσκολα χρόνια από το 2000 μέχρι το 2005. Ταυτόχρονα ο κόσμος του Παναθηναϊκού δεν θα μπορούσε να αντέξει τις αλλεπάλληλες απογοητεύσεις που εισπράττει από την ομάδα του ποδοσφαίρου. Κλασική περίπτωση το γεμάτο αντιθέσεις Σαββατοκύριακο που πέρασε, με την ήττα από τη Λάρισα στον τελικό του ποδοσφαιρικού Κυπέλλου και τον θρίαμβο επί της ΤΣΣΚΑ στον τελικό του ευρωπαϊκού μπάσκετ!

Ζ. ΟΜΠΡΑΝΤΟΒΙΤΣ: Απέδειξε ότι τους έξι ευρωπαϊκούς τίτλους του δεν τους κατέκτησε τυχαία. Γιατί, κακά τα ψέματα, παρά την ευτυχή κατάληξη, η χρονιά ήταν πολύ δύσκολη τόσο γι' αυτόν όσο και τον Παναθηναϊκό. Πράγμα που σημαίνει ότι η κατάκτηση του ευρωπαϊκού στέμματος έχει στην πραγματικότητα διπλή αξία. Ιδού όμως μια σύντομη αναδρομή προβλημάτων και κατορθωμάτων. Το καλοκαίρι έφυγαν ο Λάκοβιτς και ο Σπανούλης και κάποια στιγμή στον Παναθηναϊκό επικράτησε πανικός. Ο Ζέλικο πρώτα ψάρεψε το σίγουρο χαρτί που λέγεται Σισκάουσκας και μετά τον τρελο-Μπετσίροβιτς για να τον μεταμορφώσει. Με τον Ντικούδη θωράκισε τη γραμμή των ψηλών και με τον Γιαβτόκας ικανοποίησε τα απωθημένα όσων απαιτούσαν ένα σέντερ-φόβητρο. Τότε κάποιοι πίστεψαν ότι θα έπρεπε να φύγει ο Τομάσεβιτς, αλλά ο Ομπράντοβιτς είπε ένα ξερό «όχι», για να δικαιωθεί στην πορεία και ειδικότερα στον τελικό. Αλλη μεγάλη δικαίωσή του, ο Βούγιανιτς, που ανέβηκε στο «πράσινο τρένο» ως τσόντα της τελευταίας στιγμής, αλλά παρά το τσακισμένο γόνατό του ήταν καθοριστικός τόσο στον τελικό όσο και στον ημιτελικό!

Βεβαίως ο άρχοντας των τίτλων έκανε μια μεγάλη γκέλα με τον Ντελκ. Ενάμισι εκατομμύριο δολάρια στα σκουπίδια... Ομως δεν πτοήθηκε. Δούλεψε σκληρά, έβγαλε από τη μύγα ξίγκι και διόρθωσε μόνος το λάθος που τον κυνηγούσε από την αρχή της σεζόν. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο κατόρθωμά του.
Με τρεις ευρωπαϊκούς τίτλους στα 8 χρόνια του στο «τριφύλλι», ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς είναι πια ταυτόσημος του Παναθηναϊκού, διότι κανείς δεν μπορεί να φανταστεί τους «πράσινους» με άλλον προπονητή στον πάγκο (αλλά μήπως και ο ίδιος μπορεί να φανταστεί τον εαυτό του κάπου αλλού;).

Δ. ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΗΣ: Ανακηρύχθηκε MVP του τελικού, χωρίς ίσως να είναι καλύτερος ούτε από τον συμπαίκτη του Σισκάουσκας ούτε από τον μεγάλο «αντίπαλο» Παπαλουκά. Ομως, επί της ουσίας, οι δημοσιογράφοι που τον ψήφισαν δεν του έκαναν χάρη, αλλά επιβράβευσαν την όλη του φετινή προσφορά στον Παναθηναϊκό, ο οποίος χωρίς την ηρωική και απαράμιλλη προσπάθεια του Διαμαντίδη ίσως να μην είχε φθάσει ούτε μέχρι το φάιναλ φορ. Απ' όποια πλευρά κι αν το δει κανείς, ο «Μητσάρας» είναι το βαρύ σασί των πρωταθλητών Ευρώπης. Πάνω του ακουμπάει όλη η ομάδα και από αυτόν αντλεί δύναμη, έμπνευση και αυτοπεποίθηση. Με τον Σισκάουσκας θα αποτελέσουν τα δύο (τουλάχιστον...) επόμενα χρόνια το κυρίαρχο δίδυμο, τη ραχοκοκαλιά του Παναθηναϊκού. Αν μάλιστα προστεθεί στο «κόνσεπτ» και ένας από τους Σπανούλη-Ζήση, τότε το «τριφύλλι» θα εξασφαλίσει... ανθοφορία υψηλότατου επιπέδου για πολλά χρόνια.

Θ. ΠΑΠΑΛΟΥΚΑΣ: Ο προχθεσινός τελικός είχε προαναγγελθεί ως η μεγάλη μονομαχία ανάμεσα σ' αυτόν και τον Διαμαντίδη. Λάθος. Γιατί ο Παπαλουκάς, υπερβάλλοντας εαυτόν, ουσιαστικά τα έβαλε μόνος με ολόκληρο τον Παναθηναϊκό! Τελικά βεβαίως ηττήθηκε, αλλά οι παίκτες, οι προπονητές, οι παράγοντες και οι οπαδοί του πρωταθλητή Ευρώπης ποτέ δεν θα ξεχάσουν τις λαχτάρες που τους έκανε μέχρι να καθίσει, με βουρκωμένα μάτια, χαμένος, αλλά όχι νικημένος, στον πάγκο της ομάδας του. Στην πραγματικότητα ήταν η μεγάλη μορφή αυτού του αξέχαστου τελικού και άξιζε τον τίτλο του πρωταθλητή περισσότερο από τον καθένα. Γιατί, εκτός των άλλων, μόνο ένας πολύ μεγάλος πρωταθλητής μπορεί να είναι κορυφαίος σε όλα τα μεγάλα ραντεβού (Βελιγράδι, Πράγα, Τόκιο, Αθήνα) των δύο τελευταίων χρόνων.
Μπράβο του, όχι μόνο γιατί έφθασε στην καταξίωση μέσα από χίλιες δυο δυσκολίες, αλλά και διότι την ώρα που κάποιοι ανόητοι φανατικοί τον έβριζαν εν χορω από την εξέδρα, αυτός απάντησε με αφοπλιστικά χειροκροτήματα. Πράγμα που σημαίνει ότι είναι πολύ (μα πάρα πολύ) μεγάλος σε όλα!

ΕΥΡΩΛΙΓΚΑ: Οταν ο Βασιλακόπουλος εμφανιζόταν εντελώς αδιάλλακτος απέναντί της, οι περισσότεροι τον κατηγορούσαν για στείρο δογματισμό και καταστρεπτικό εγωισμό. Τώρα όμως που γνωρίσαμε από πολύ κοντά τους ανθρώπους της και τα κατορθώματά της, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι ο «πατερούλης» του ευρωπαϊκού μπάσκετ είχε 100% δίκιο! Δραχμοφονιάδες, μαυραγορίτες, αλλά ταυτόχρονα και υπερόπτες (παρά την ασχετοσύνη τους...), ο κύριος Μπερτομέου με τους... εκλεκτούς συνεργάτες του μας έδειξαν ποιο είναι το πραγματικό πρότυπο των παραγόντων νέας κοπής και σε ποια μονοπάτια οδηγούν το μπάσκετ. Κουβάλησαν από την Ισπανία μια στρατιά γραφειοκρατών για να ελέγξουν απολύτως μια διοργάνωση, η οποία κάτω από άλλες συνθήκες θα είχε γίνει με πολύ μεγαλύτερη επιτυχία και τα μισά έξοδα, τα οποία βεβαίως δεν επιβάρυναν την Ευρωλίγκα αλλά τον Δήμο της Αθήνας. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι πώς θα βγάλουν λεφτά, όχι βεβαίως για να τα μοιράσουν στις ομάδες, που (μεταξύ μας...) παίρνουν ψίχουλα, αλλά για να συντηρήσουν ένα σάπιο κατεστημένο, το οποίο, επί της ουσίας, πίνει το αίμα του μπάσκετ. Αποτελεί ντροπή για τη χώρα μας ότι ανέχθηκε, χρηματοδότησε και προέβαλε αυτούς τους τσαρλατάνους, οι οποίοι, επί της ουσίας, αποτελούν μια παρανομία, ένα μόρφωμα του αθλητισμού.