Ο απογοητευμένος Κόκκαλης μιλάει για μεγάλη αχαριστία (Sportday / Μιχάλης Τσόχος)

Για πρώτη φορά ο Κόκκαλης ένιωσε αυτό που λέμε «καθολική αποδοκιμασία». Οι μεν οργανωμένοι με συνθήματα τον αποδοκίμαζαν και οι υπόλοιποι (όσοι υπόλοιποι υπήρχαν στο γήπεδο) χειροκροτούσαν αυτούς που τον αποδοκίμαζαν.
Ο Κόκκαλης είδε σχεδόν όλο το πρώτο ημίχρονο αμίλητος. Μετά το πρώτο γκολ του Αιγάλεω κατάλαβε ότι η βραδιά θα ήταν δύσκολη. Μία ακόμα δύσκολη. Το δεύτερο τέρμα εις βάρος του Ολυμπιακού ήταν η σπίθα που άναψε φωτιά στις εξέδρες.

Η αντίδραση στα συνθήματα

Αρκετοί από τους οργανωμένους άρχισαν να τραγουδούν συνθήματα αποδοκιμασίας σε βάρος των παικτών, του προπονητή και κυρίως του προέδρου. Ο Κόκκαλης άκουσε ό,τι δεν είχε ακούσει ποτέ του. Εμφανώς απογοητευμένος και με πολύ βαρύ ύφος, γύρισε σε αυτούς που κάθονταν δίπλα του και είπε: «Αυτό είναι που λέμε μεγάλη αχαριστία». Οι άνθρωποι που ήταν δίπλα στον Κόκκαλη εκείνες τις δύσκολες στιγμές των συνθημάτων προσπαθούσαν διακριτικά να δουν τις αντιδράσεις και τις εκφράσεις του προέδρου. Το σχόλιό τους, όταν το ζητήσαμε, ήταν το ίδιο. «Φαρμακωμένος, απογοητευμένος, ούτε καν θυμωμένος δεν ήταν εκείνη την ώρα», μας είπαν χαρακτηριστικά. Οσο για το μοναδικό σχόλιο που έκανε: «Αυτό είναι που λέμε μεγάλη αχαριστία». Είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι την ώρα εκείνη ο πρόεδρος του Ολυμπιακού έβγαζε το παράπονό του.

Όλα αυτά εκείνη την ώρα, διότι αργότερα ήρθε και το ξέσπασμα (μη φανταστείτε τίποτα τρομερό), αλλά και ο θυμός. Ο Κόκκαλης, την ώρα που ο Μπόρχα έσπρωξε την μπάλα στα δίχτυα και έκανε το 3-2, δεν χοροπήδησε όπως έκαναν αυτοί που τον αποδοκίμαζαν, αλλά έσφιξε τη γροθιά του και το πρόσωπό του πήρε τη χαρακτηριστική έκφραση ανακουφισμένου ανθρώπου. Οι λόγοι προφανείς. Πρώτον, η ομάδα έπαιρνε προβάδισμα πέντε βαθμών από τους διώκτες της και πάει φουλ για το δέκατο στα τελευταία έντεκα χρόνια. Δεύτερον, γιατί δεν θα ήταν αναγκασμένος την επόμενη μέρα το πρωί να πάρει αποφάσεις υπό καθεστώς πανικού και πίεσης. Τρίτον, οι παίκτες της ομάδας φρόντιζαν μέσα στο γήπεδο να δώσουν μία πρόχειρη απάντηση σε όσα του καταμαρτυρούσαν.

Ο Κόκκαλης στο μικρό «πηγαδάκι» που στήθηκε με τη λήξη του ματς ήταν πιο χαλαρός, αλλά ταυτόχρονα και πιο θυμωμένος με ορισμένους που τον αποδοκίμασαν. Χαλαρός, γιατί είχε αποφορτιστεί από το θρίλερ που έζησε. Θυμωμένος, διότι όπως σχολίαζε: «Από πού κι ως πού εγώ θα πάρω αποφάσεις υπό καθεστώς πανικού και πίεσης. Από πού κι ως πού εγώ θα απολογηθώ για ό,τι έχω κάνει τόσα χρόνια σε αυτή την ομάδα. Εγώ αποφασίζω γι' αυτή την ομάδα και θα το κάνω όταν κρίνω ότι είναι απαραίτητο». Κάποιες μαρτυρίες κάνουν λόγο και για πιο σκληρές εκφράσεις, αλλά το γενικό ύφος του Κόκκαλη μετά τη λήξη του ματς ήταν σε αυτό το μήκος κύματος.

Η αντίδραση των οργανωμένων

Την ίδια ώρα οι οργανωμένοι οπαδοί του Ολυμπιακού ένιωθαν και αυτοί προδομένοι. Οχι μόνο από τον Κόκκαλη, αλλά και από κάποιους άλλους οπαδούς της ομάδας και από τους δημοσιογράφους. Γιατί; Όπως χαρακτηριστικά σχολίαζαν κάποιοι από αυτούς, τα συνθήματα ναι μεν τραγουδήθηκαν από όλους ή σχεδόν όλους στην «7», αλλά ήταν αυθόρμητα και όχι προσχεδιασμένα. Επίσης, όταν τα είπαν, όπως σωστά λένε, όλο το γήπεδο τους χειροκροτούσε, αλλά όταν το ματς γύρισε, οι πάντες τους κατηγορούσαν (μεταξύ τους και ο Σάββας Θεοδωρίδης) για αχαριστία. Αυτό όμως που τους πείραξε ακόμα περισσότερο ήταν η στάση του Τύπου. «Αυτοί που μέχρι τώρα μας κατηγορούσαν για... τσιράκια και υπαλλήλους του Κόκκαλη που ποτέ δεν τον κρίνουμε, τώρα μας κατηγορούν ότι είμαστε αχάριστοι και άδικοι». Γενικώς το κλίμα και μεταξύ τους θύμιζε μπαρούτι και έδινε την εντύπωση ότι και αυτοί αισθάνονται προδομένοι και απογοητευμένοι. Όπως άλλωστε ανακοίνωσαν χθες, σκοπεύουν να διακόψουν και την τηλεοπτική εκπομπή που έχουν στο Magic. Λογικό από μέρους τους, όχι να σταματήσουν την εκπομπή, αλλά να έχουν παράπονα. Λογικό όμως και από μέρος του Κόκκαλη να έχει παράπονα...

Τι φταίει λοιπόν;

Κάπου εδώ τελειώνει το ρεπορτάζ και προκύπτει η γνώμη του υπογράφοντος. Διότι μερικές φορές χρειάζεται και το διά ταύτα. Οι οργανωμένοι της «Θύρας 7» έχουν σε ορισμένα πράγματα δίκιο και κάποιος πρέπει να τους το αναγνωρίσει. Προσωπικά έχω δεχτεί τα τελευταία τρία χρόνια εκατοντάδες τηλεφωνήματα από φίλους του Ολυμπιακού που... καταγγέλλουν χίλια όσα για κάποιους από τους προβεβλημένους ηγέτες της «Θύρας 7». Σίγουρα για κάποια από αυτά έχουν δίκιο. Όμως χθες, όταν για πρώτη φορά εξέφρασαν την αντίρρησή τους, ε όχι και να τους ρίξουμε στον Καιάδα. Και ειδικά αυτοί που τους στήριξαν και που τους έβγαλαν μπροστά. Οσο και αν δει κανείς με συμπάθεια τον κύριο Σάββα Θεοδωρίδη, είναι αδύνατον να κατανοήσει όσα είπε εις βάρος τους. Ακούς εκεί ο οπαδός πρέπει να πηγαίνει στο γήπεδο για να χειροκροτεί και να αποθεώνει. Αυτά δεν γίνονται ούτε στο θέατρο.

Ακόμα και εκεί, αν πας σε μια γελοία παράσταση, αισθάνεσαι ότι σε έπιασαν κορόιδο που έδωσες τα λεφτά σου και σηκώνεσαι και φεύγεις χωρίς να χειροκροτήσεις. Στο γήπεδο ασφαλώς και μπορείς να εκφράσεις με σύνθημα την αντίθεσή σου στη διοίκηση και σε αυτόν που παίρνει αποφάσεις και όταν αυτό το κάνεις μάλιστα με κόσμιο τρόπο (δεν άκουσα κάποιο υβριστικό σύνθημα σε βάρος του Κόκκαλη), τότε καλά κάνεις και το τραγουδάς. Και για να τελειώνουμε, αυτά γίνονται παντού.

Το θέμα είναι να είναι αυθόρμητα και όχι κατευθυνόμενα. Το θέμα είναι να εκφράζει το συναίσθημά σου εκείνη τη στιγμή και όχι το προσωπικό συμφέρον κάποιου. Συνεπώς καλά έκαναν και είπαν όσα συνθήματα είπαν. Διαφωνώ μαζί τους με την παρατεταμένη γιούχα σε κάποιον παίκτη, διαφωνώ με το «ου» την ώρα που κάποιος προσπαθεί, τους σιχτιρίζω όταν απειλούν παίκτες προπονητές, προέδρους, αλλά τους χειροκροτώ όταν έχουν διαφορετική άποψη και την εκφράζουν με κόσμιο τρόπο. Στο φινάλε έτσι ήταν, είναι και θα πρέπει να μείνει ο Ολυμπιακός. Είναι στο DNA του οπαδού του να γκρινιάζει και να πιέζει όταν υπάρχει λόγος να το κάνει. Αυτό δεν θα το αλλάξει κανένας Κόκκαλης, κανένας Θεοδωρίδης και κανείς άλλος.

Όμως, δυστυχώς για τα ίδια τα στελέχη της «Θύρας 7», έχουν δίκιο και αυτοί που γκρινιάζουν εις βάρος τους, διότι σε αρκετές περιπτώσεις είναι υπόλογοι (η πιο ελαφριά έκφραση που μπορώ να χρησιμοποιήσω). Δεν θα αναφερθώ στις τάσεις παραγοντισμού που απέκτησαν όλα αυτά τα χρόνια («έφαγαν» προπονητές, παίκτες και έδειξαν διάθεση να κάνουν κουμάντο), αλλά αποκλειστικά και μόνο στο ζήτημα της κριτικής. Αλλωστε τα υπόλοιπα είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο που κάποια στιγμή πρέπει να το ανοίξουν οι ίδιοι μόνοι τους, κάνοντας την αυτοκριτική τους. Ας δούμε λοιπόν πώς χάθηκε ο έλεγχος και για τους ίδιους. Πρώτον, το... παρελθόν τους και η ταύτισή τους με τον πρόεδρο τους στερεί οποιοδήποτε άλλοθι. Θυμάμαι να βρίζουν με χυδαίο τρόπο δημοσιογράφους και οπαδούς που έλεγαν εδώ και χρόνια ότι «καλή η Ελλάδα και οι συνεχείς τίτλοι, αλλά κάποια στιγμή χρειάζεται και η διάκριση στην Ευρώπη». Τότε μέσα από τις εκπομπές τους μιλούσαν για ανθρώπους που ήθελαν να βλάψουν τον Ολυμπιακό και τον μεγάλο πρόεδρο Κόκκαλη. Τώρα που ήρθε η ώρα (επιτέλους) να κάνουν κριτική και αυτοί, τώρα ακούν τα επιχειρήματα που αυτοί πρώτοι χρησιμοποίησαν να γυρίζουν μπούμερανγκ.

Τώρα κατηγορούνται αυτοί για αχαριστία. Ρε πώς τα φέρνει ο καιρός... Όπως έστρωσαν λοιπόν οι ίδιοι, καλούνται να κοιμηθούν. Και ακόμα περισσότερο, όπως έστρωσε ο Κόκκαλης μαζί τους τόσα χρόνια, θα κοιμηθεί από εδώ και στο εξής. Και το στρώμα φαίνεται ότι θα είναι πολύ άβολο και για τους μεν και για τον δε...