Μόνοι εναντίον όλων (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Ανεξάρτητα από το αν θα κατακτήσουν ή όχι το πρωτάθλημα, οι παίκτες του Ολυμπιακού θα ζήσουν φέτος μια σπάνια και ίσως μοναδική για ποδοσφαιριστές εμπειρία: την αίσθηση της απόλυτης ευθύνης. Κάθε ματς, από εδώ και πέρα ειδικά, θα εξαρτάται αποκλειστικά από τους ίδιους και από κανέναν άλλο. Οι αντίπαλοί τους παρουσιάζονται (σε μερικές περιπτώσεις εντέχνως) ως ρούκουνες που δεν μετράνε, αφού κατά τη λογική οπαδών, δημοσιογράφων, οπαδών - δημοσιογράφων και διοικητικών παραγόντων, «ο Θρύλος έχει ξεφύγει από τα ελληνικά στάνταρ». Οι οπαδοί τους σχεδόν τους βρίζουν: χθες το μισογεμάτο Καραϊσκάκη σχεδόν έβραζε εναντίον τους μετά το δεύτερο γκολ του Αιγάλεω, ενώ στο τέλος του ματς, παρά την ανατροπή του σκορ με τρία γκολ σε τριάντα λεπτά, έβρεχε σφυρίγματα. Ο προπονητής είναι δύσκολο να τους βοηθήσει σοβαρά στη συνέχεια. Ο Σόλιντ, προσπαθώντας να σώσει το δικό του κεφάλι, περιορίζεται απλώς στο να στέλνει στο γήπεδο τους πιο καλούς, καταργώντας σταδιακά κάθε λογική: χθες ο Τζόρτζεβιτς έπαιζε σε όλο το ματς ως κόφτης(!) που βγαίνει και από τα δεξιά(!), κι αυτό έγινε απλώς για να χωρέσουν στην ίδια ενδεκάδα και ο Οκκάς και ο Καστίγιο και ο Μπαμπαγκίντα. Ο πρόεδρος βγάζει λόγους και απαιτεί τίτλους, αλλά επί της ουσίας κι αυτός απλώς παρακολουθεί, επειδή είναι δύσκολο να μπορέσει να κάνει κάτι καθοριστικά χρήσιμο στη μέση της σεζόν. Ακόμα και οι διαιτητές, που στην Ελλάδα θεωρούν χρέος να βοηθούν τους μεγάλους, είναι δύσκολο στη συνέχεια να χαριστούν για το παραμικρό στους παίκτες του Ολυμπιακού ή να τους βοηθήσουν: σε μια χώρα που έχει χαθεί κάθε λογική, οι διαιτητές τελώντας εν συγχύσει τρέμουν ακόμα και στην ιδέα ότι θα τους χρεωθεί άλλο ένα πρωτάθλημα του Ολυμπιακού.

Οι παίκτες αυτοί είναι μόνοι, χωρίς καθοδήγηση, χωρίς κάλυψη, στημένοι στον τοίχο, συκοφαντημένοι, «γέροι», «άχρηστοι», αλλά ακόμα ζωντανοί και κυρίως πρωταθλητές. Χθες ο Ολυμπιακός, έχοντας κάνει ως σύνολο μια κάκιστη εμφάνιση, παίζοντας –ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο– ένα αλαλούμ ποδόσφαιρο, έκανε χάρη στους σολίστες του οκτώ κλασικές ευκαιρίες και πέτυχε τρία γκολ, χωρίς να είναι σκόρερ κανενός από αυτά ο «Ρίμπο», ο Τζόρτζεβιτς και ο Καστίγιο, δηλαδή οι τρεις πιο προικισμένοι παίκτες. Τα πέτυχε με τον Οκκά, που είναι έτοιμος να φύγει, τον Σέζαρ, που είναι κεντρικός αμυντικός, και τον Μπόρχα, με τον οποίο η εξέδρα γελάει. Τα πέτυχε διότι έχει ποδοσφαιριστές ασυμβίβαστους με την ιδέα της ήττας –παιδιά που δεν αντέχουν πιθανότατα το μέγεθος των απαιτήσεων της εξέδρας και της διοίκησης στο Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά που παντού και πάντα δίνουν και την ψυχή τους. Δείτε το τρίτο γκολ του Ολυμπιακού: το μπάσιμο του Καστίγιο ακολουθούν οκτώ ποδοσφαιριστές! Τόσοι είναι αυτοί που στο τελευταίο λεπτό του αγώνα περιμένουν το γύρισμα του συμπαίκτη τους για να στείλουν την μπάλα στα δίχτυα! Αυτή την εικόνα –μια εικόνα σημάδι αληθινής θέλησης– δεν μπορεί να τη δεις σε κανένα άλλο ελληνικό γήπεδο: πουθενά το ρίσκο, η τρέλα, το πάθος για τη νίκη δεν είναι τόσο έντονα.

Δεν ξέρω αν στο τέλος οι παίκτες αυτοί θα ξαναπάρουν το πρωτάθλημα. Όμως η αντιμετώπισή τους, κυρίως από τους οπαδούς του Ολυμπιακού, είναι συγκλονιστικά άδικη. Και την αδικία καμιά φορά η μοίρα την τιμωρεί πολύ ακριβά…