Ένα στοίχημα που δεν κερδίζεται (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Η ΑΕΚ ξεκινάει σήμερα τις υποχρεώσεις της στο Τσάμπιονς Λιγκ με αντίπαλο μια μεγάλη ομάδα όπως η Μίλαν. Στα ματς αυτά το τι ακριβώς θα κάνει η ελληνική ομάδα έχει μικρή σημασία: η γκλαμουριά του αντιπάλου καθορίζει τις προτεραιότητες. Η ελληνική ομάδα πρέπει να αντιμετωπίσει τον αγώνα με την υποχρέωση της καλής εμφάνισης. Ομως το κεντρικό θέμα του ματς είναι η Μίλαν και με αυτή θα μου επιτρέψετε να ασχοληθώ σήμερα.

Η Μίλαν δεν είναι σε καλή κατάσταση. Είναι προφανές ότι από τη στιγμή που ο Κάρλο Αντσελότι βρέθηκε στην ανάγκη να δώσει έναν σκληρό προκριματικό με τους μπέμπηδες του Ερυθρού Αστέρα μέσα στον Αύγουστο, σε κάποια πράγματα μπερδεύτηκε: για την ακρίβεια, η ομάδα του δεν μοιάζει να έκανε τη συνηθισμένη προετοιμασία που θα της επέτρεπε να ξεκινήσει με τέρμα το γκάζι. Ενα από τα χαρακτηριστικά της Μίλαν του Αντσελότι είναι ότι έκανε τα καλύτερα παιχνίδια της νωρίς στη σεζόν. Δεν είχε μπει ο Οκτώβρης όταν διέλυσε το 2002 την Κορούνια στην Ισπανία (0-4). Το 2003, τέτοια εποχή, κέρδισε εύκολα τη φιλόδοξη Μπαρτσελόνα, πέρυσι έβαλε σε δύο ματς επτά γκολ στη Φενερμπαχτσέ, παίρνοντας τους βαθμούς που χρειαζόταν για να ξεφύγει από την καταδίωξη της PSV Αϊντχόφεν και της φιλόδοξης Σάλκε. Φέτος η Μίλαν δεν τρέχει όσο άλλα χρόνια. Ισως κι επειδή δεν μπορεί.

Φτωχό

Ποτέ το ρόστερ της συγκεκριμένης ομάδας δεν ήταν τόσο φτωχό. Δεν λείπουν οι καλοί παίκτες, λείπουν οι πολλές λύσεις: υπάρχει πρόβλημα ποσότητας και όχι ποιότητας. Το καλοκαίρι έφυγαν πάρα πολλοί (ο Σεβτσένκο, αλλά και ο Σταμ, ο Ρούι Κόστα, ο Φόγκελ, ο Βιέρι, ο Αμορούζο κ.ά.) και ελάχιστοι αντικαταστάθηκαν.

Η αποχώρηση του Ουκρανού είναι αυτή που πόνεσε περισσότερο: ο Ολιβέιρα που ήρθε στη θέση του είναι καλός παίκτης, αλλά δεν έχει ακόμα δέσει με τους υπόλοιπους. Οι άλλοι νεοαποκτηθέντες (ο Μπρόκι και ο Μποριέλο, οι οποίοι γύρισαν μετά τους δανεισμούς τους, ο γερο-Φαβάλι κι ο πολλά υποσχόμενος Μπονέρα) είναι βοηθητικοί παίκτες: η Μίλαν είναι μια ομάδα που στηρίζεται σε 13-14 παίκτες, οι περισσότεροι από τους οποίους έχουν ξεπεράσει τα τριάντα!

Ανανέωση

Το καλοκαίρι πολλοί πίστευαν ότι η Μίλαν θα προχωρούσε στην ανανέωσή της. Οταν ο Σεβτσένκο πουλήθηκε για 50 και βάλε εκατομμύρια ευρώ στην Τσέλσι, όλοι πίστεψαν ότι με τα χρήματα αυτά η Μίλαν θα έπαιρνε ό,τι καλύτερο κυκλοφορούσε στο ιταλικό –τουλάχιστον– παζάρι. Υπήρχαν προς πώληση φρέσκοι παγκόσμιοι πρωταθλητές, όπως ο Γκρόσο, ο Οντο, ο Τζιακάρντο, ο Μπαρτζάλι, υπήρχαν οι καλοί της Γιουβέντους (στη Μίλαν ο Ιμπραΐμοβιτς και ο Ζαμπρότα ή ο Βιεϊρά ή έστω ο Τρεζεγκέ θα ήταν ιδιαίτερα χρήσιμοι) και υπήρχαν και παίκτες όπως ο Κρέσπο κι ο Ρονάλντο που στο Μιλάνο παρακαλούσαν να επιστρέψουν. Κι όμως, η Μίλαν δεν ξόδεψε σχεδόν τίποτα.

Τρόμος

Σήμερα παρατάσσεται εναντίον της ΑΕΚ με μια ενδεκάδα που κάποια χρόνια πριν θα δημιουργούσε τρόμο. Πριν από πέντε χρόνια ο Ντίντα, ο Μαλντίνι, ο Καφού, ο Σερτζίνιο, ο Κοστακούρτα, ο Ιντσάγκι, ο Ζέεντορφ ήταν από τους καλύτερους παίκτες του κόσμου: σήμερα είναι μερικοί πρώην σπουδαίοι. Η Μίλαν είναι μια ομάδα βετεράνων οι οποίοι νομίζεις ότι το 'σκασαν από κάποιο κόμικ: τα δύο τελευταία χρόνια ο επαγγελματισμός και ο εγωισμός τους ήταν οι αληθινές αιτίες που έκαναν μεγάλες χρονιές. Μόνο που καμία από αυτές τις χρονιές δεν κατάφεραν να κερδίσουν κάτι: όταν τα ματς συσσωρεύτηκαν, όταν τα παλιά τραύματα άρχισαν να πονούν, όταν το κρυφτούλι με τον χρόνο σταμάτησε να είναι παιχνίδι, η Μίλαν βασίστηκε στους πιο νέους: στον Κακά, τον Πίρλο, τον Καλάτζε, τον Γκατούζο, τον Σέβα. Ολοι αυτοί έκαναν σπουδαία φινάλε (θυμηθείτε τον Κακά στον τελικό της Κωνσταντινούπολης ή πέρυσι στον ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ στο «Καμπ Νου»), όμως ποτέ στην ιστορία 4-5 παίκτες δεν κατάφεραν να κερδίσουν 11. Οι συγκεκριμένοι είναι τόσο μεγάλοι ώστε μερικές φορές έφτασαν κοντά στους στόχους. Ομως οι συγκινητικές εμφανίσεις των βετεράνων συμπαικτών τους σχεδόν ποτέ δεν υπήρξαν τόσο σημαντικές ώστε αυτοί να έχουν τις απαραίτητες βοήθειες: από ένα σημείο κι έπειτα όλοι εντυπωσιάζονται από το γεγονός ότι παίζουν ακόμα ο Μαλντίνι, ο Κοστακούρτα κι ο Καφού, κανείς όμως δεν στέκεται στο πώς παίζουν. Η πραγματικότητα λέει ότι παίζουν όσο μπορούν, δηλαδή λίγο.

Παρακμή

Φέτος η Μίλαν αποφάσισε να παρουσιάσει σε όλους την πορεία της προς την παρακμή. Δεν νομίζω ότι η συγκεκριμένη ομάδα μπορεί να αντέξει να βγάλει με επιτυχία τη σεζόν. Ο Νέστα κουβαλάει ένα σωρό τραυματισμούς, ο Μπονέρα είναι πολύ μικρός για να γίνει ο βασικός λίμπερο: δύσκολα πάλι θα σηκώσουν το βάρος ο Κοστακούρτα και ο Μαλντίνι. Στα χαφ οι εναλλακτικές λύσεις είναι ελάχιστες: πίσω από τον Ζέεντορφ και τον Πίρλο δεν υπάρχει παρά μόνο ο Αμπροζίνι, η διαφορά του Γκατούζο με τον Μπρόκι είναι τεράστια και φυσικά αναπληρωματικός του Κακά δεν μπορεί να είναι κάποιος Γκουρσούφ, ακόμα κι αν στη Ρεν ορκίζονται ότι είναι το μεγαλύτερο ταλέντο του γαλλικού πρωταθλήματος. Στην επίθεση δε πρέπει να προσέξουν τον Ιντσάγκι. Αν κάτι πάθει, μοιάζει αδύνατο να αντικατασταθεί.

Στοίχημα

Γιατί μια διοίκηση τόσο σοβαρή έχει φτιάξει μια ομάδα με τόσες τρύπες; Πιθανότατα επειδή, όταν κερδίζεις πολύ, αποκτάς μια τάση αλαζονείας. Βάζεις συνέχεια στοιχήματα με τον εαυτό σου κι όσο πιο πολλά κερδίζεις τόσο πιο πολύ το τραβάς: οι διοικούντες τη Μίλαν έχουν βάλει φέτος ένα στοίχημα που μοιάζει αδύνατο να το κερδίσουν.

ΑΕΚ

Στοίχημα έβαλε και η διοίκηση της ΑΕΚ. Αλλά γι' αυτό θα τα πούμε μετά το ματς. Ας το δούμε πρώτα...