Η ΑΕΚ μπροστά στην άλυτη εξίσωση του «Σαν Σίρο» (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Η Μίλαν δεν ετοιμάζεται, απόψε, για το ματς... της ιστορίας της. Για την ακρίβεια, απέχει μερικές χιλιάδες μίλια απ' το να ετοιμάζεται, έστω, για τον αγώνα της χρονιάς. Δεν έχει κανένα ιδιαίτερο κίνητρο, σε τέτοιο γκρουπ. Σε τέτοια βραδιά, επίσης. Τι ετοιμάζονται να κάνουν; Να διεκπεραιώσουν, σε επαρκές επαγγελματικό επίπεδο, μια δουλειά που «πρέπει να γίνει». Αυτά τα ραντεβού είναι αξιομνημόνευτα, μονάχα για τον μικρό. Η Μίλαν θα παίξει... περπατιστά. Καλό. Παίζοντας περπατιστά, φτάνει για να βάλει δύο-τρία γκολ. Κακό.

Πέρυσι τέτοια μέρα, όταν υποδέχθηκαν σε ανάλογες συνθήκες τη Φενερμπαχτσέ, θυμάμαι πως οι Τούρκοι τα 'διναν όλα, σκίζονταν, κυνηγούσαν κάθε μπάλα, κάθε φάση, ισοφάρισαν (1-1) στα μέσα του β' ημιχρόνου, πίστευαν. Στο τέλος μέτρησαν δύο ενέργειες, του Κακά και του Σεβτσένκο. Στο 87' 2-1, στο 89' 3-1. Το είχαν κάνει και πρόπερσι, όταν υποδέχθηκαν τη Σέλτικ: 1-1 έως το 89', 3-1 στο φινάλε. Δεν αφήνουν να ιδρώσει το μυαλό, ξέρουν ότι θα προκριθούν, ξέρουν να διαχειρίζονται τις καταστάσεις, ξέρουν να περιμένουν τη στιγμή. Ή τα τρίλεπτα.

Δεκάδες ματς Τσάμπιονς Λιγκ, στο «Σαν Σίρο», έχουν κριθεί από δύο γκολ σε τρία λεπτά μέσα –ή σε πέντε. Αρχές του περασμένου Απριλίου, στη Βαρκελώνη για τον προημιτελικό Μπάρτσα - Μπενφίκα, το προηγούμενο βράδυ στο ξενοδοχείο έκανα ζάπινγκ Μίλαν - Λιόν και Βιγιαρεάλ - Ιντερ. Η Μίλαν είχε φέρει 0-0 στο «Ζερλάν», στο Μιλάνο προηγήθηκε με τον Ιντσάγκι, τους ισοφάρισε μετά ο Ντιάρα, και στο β' μέρος έπαθα το εξής: όποτε γυρνούσα στο «Σαν Σίρο», νόμιζα πως η Μίλαν είχε βάλει το δεύτερο ή και το τρίτο, κι απλώς το είχα χάσει. Ηταν ήρεμοι, δεν παρεξέκλιναν, κρατούσαν το τέμπο σταθερό, έψαχναν την ευκαιρία, έλεγχαν τη συγκυρία. Κάποια στιγμή, συνειδητοποίησα ότι το 1-1... παρέμενε. Το 'καναν 2-1 στο 88' και 3-1 στο 90'.

Οι πρεμιέρες Τσάμπιονς Λιγκ νωρίς τον Σεπτέμβριο –με τον ισχυρό στην έδρα του να μη νιώθει απειλή και τον αδύναμο φιλοξενούμενο να μην έχει κάτι να χάσει– όντως καμιά φορά βγάζουν εκπλήξεις. Ή, τις πιο πολλές φορές, παρ' ολίγον εκπλήξεις. Δώδεκα μήνες πίσω, η (μετέπειτα φιναλίστ) Αρσεναλ νίκησε στο «Χάιμπουρι» την ελβετική Τουν με 2-1 χάρη σε γκολ του Μπέρχκαμπ στο 90'. Το ίδιο διήμερο, η Τσέλσι στο «Στάμφορντ Μπριτζ» (αυτο)περιορίστηκε στο 1-0, εν συνεχεία απειλούμενη με ισοφάριση, εναντίον της Αντερλεχτ. Οι εκπλήξεις ή οι παρ' ολίγον εκπλήξεις συνήθως δεν παίζουν κανένα ουσιαστικό ρόλο αργότερα. Το '99, το Τσάμπιονς Λιγκ είχε ξεκινήσει με Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ - Ντίναμο Ζάγκρεμπ 0-0. Οταν έκλεισε ο όμιλος, η Γιουνάιτεντ ήταν πρώτη κι οι Κροάτες τελευταίοι. Ή, για να μην πηγαίνουμε μακριά, Ντεπορτίβο - Ολυμπιακός 2-2, με την ισοφάριση του Βαλερόν στο 90'+4'. Στο κλείσιμο του ομίλου, η Ντέπορ ήταν πρώτη κι ο Ολυμπιακός τελευταίος.

Η Μίλαν αγαπά το Τσάμπιονς Λιγκ περισσότερο απ' όσο τη Serie A. Και το Τσάμπιονς Λιγκ (άλλο, τώρα, που η UEFA πολύ θα ήθελε φέτος, αλλά δεν μπορούσε, να τους πετάξει έξω!) αγαπά τη Μίλαν. Είναι ο δεσμός που βασίζεται, εδώ και δεκαετίες, στην παράδοση. Γι' αυτό και συντηρείται άρρηκτος. Η Μίλαν, η αφετηρία του δεσμού, ήταν η πρώτη ομάδα που κόμισε το μεγάλο κύπελλο με τα τεράστια αυτιά στην Ιταλία. Αυτό, εν έτει 1963. Σε αντιδιαστολή με τη Γιούβε που πάντοτε αγαπούσε τη Serie A, κι η αγάπη διαχρονικά ήταν... αμοιβαία, περισσότερο απ' όσο το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Εξ ου και το 6-2, της Μίλαν επί της Γιούβε, στα τρόπαια. Απέναντι στα «πολλά με λίγα», της Γιούβε επί της Μίλαν, στα σκουντέτι. Η ιστορική ανορθογραφία, μονίμως άλλη να είναι η ισχυρή στο εσωτερικό και άλλη να διαπρέπει στο εξωτερικό, που ζωγραφίζει τα ξεχωριστά DNA των κλαμπ.

Της ΑΕΚ, μην κουραζόμαστε να αραδιάζουμε χαζομάρες με «εάν» και «εφόσον», δεν της βγαίνει με κανέναν τρόπο το ματς σήμερα. Είναι άλυτη εξίσωση. Υπάρχει η μίνιμαλ πιθανότητα, ενώ δεν της βγαίνει το ματς, παρά ταύτα να της βγει αποτέλεσμα. Αλλά κι αυτό από μόνο, το διδαχθήκαμε ήδη, και να έλθει, μικρή σημασία θα έχει. Η ΑΕΚ, μην ξεχνάμε, αποκλείστηκε σε χρονιά που έφυγε με ισοπαλίες απ' το «Μπερναμπέου» και το «Ολίμπικο». Οπως η (οποιαδήποτε) ήττα δεν είναι αιτία καταστροφολογίας, συνεπώς, έτσι και το «αποτέλεσμα» δεν θα 'ναι αιτία θριαμβολογίας. Η ΑΕΚ, αυτόν τον Σεπτέμβριο, δύο πράγματα έχει να περιμένει. Τι θα γίνει απόψε, στις Βρυξέλλες (Αντερλεχτ - Λιλ). Και πώς θα τα βγάλει πέρα, σε δύο εβδομάδες στην Αθήνα, με την Αντερλεχτ.