Κράτος-τρομοκράτης, πριν καν... ιδρυθεί (Sportday / Διονύσης Ελευθεράτος)

Στο Ισραήλ, η προϋπηρεσία κάποιου ως δημίου αμάχων φαίνεται πως αποτελεί ισχυρότατο σημείο του «βιογραφικού» ενός υποψήφιου πρωθυπουργού!

Το πρωινO της 9ης Απριλίου 1948 δεν προμήνυε τίποτε το ξεχωριστό στο ήσυχο αραβικό χωριό Ντέιρ Γιασίν. Χαρούμενες παιδικές φωνές υποδέχονταν τη νέα ημέρα. Αυτή όμως έμελλε να είναι η τελευταία για 251 άνδρες, γυναίκες, παιδιά και γέρους: ένοπλοι της ακροδεξιάς σιωνιστικής τρομοκρατικής οργάνωσης «Ιργκούν» έκαναν επιδρομή στο χωριό και τους κατακρεούργησαν.

Οι Iδιοι οι θYτεΣ παρουσίασαν στον Τύπο τις σορούς των θυμάτων. Τη σκυτάλη παρέλαβε η τρομοκρατική «προειδοποίηση». Στην Τζάφα και άλλες αραβικές κοινότητες, μεγάφωνα τοποθετημένα σε φορτηγά διαλαλούσαν ότι ο πληθυσμός είχε δύο επιλογές: να εγκαταλείψει την περιοχή, παίρνοντας τον δρόμο της προσφυγιάς, ή να έχει το τέλος των κατοίκων του Ντέιρ Γιασίν.

ΕπικεφαλΗΣ των σφαγέων του Ντέιρ Γιασίν, της «Ιργκούν», ήταν ο Μεναχέμ Μπέγκιν, ο άνθρωπος που έμελλε να γίνει πρωθυπουργός του Ισραήλ το 1977. Ο πολιτικός αυτός μάλιστα τιμήθηκε και με... Νόμπελ Ειρήνης, προς επίρρωση της διαπίστωσης ότι η πολυθρύλητη «διεθνής κοινότητα» συχνά καταντά αξιοθρήνητη! Ο Μπέγκιν ήταν πρωθυπουργός όταν τα ισραηλινά στρατεύματα εισέβαλαν στον Λίβανο το 1982, καταγράφοντας στο «ένδοξο ενεργητικό τους» 18.000 νεκρούς αμάχους.

ΤελικΑ, στο ΙσραΗλ η προϋπηρεσία κάποιου ως δημίου αμάχων φαίνεται πως αποτελεί ισχυρότατο σημείο του «βιογραφικού» ενός υποψήφιου πρωθυπουργού! Ετσι ακριβώς επιβραβεύθηκε και ο Αριέλ Σαρόν. Ο αδίστακτος εκτελεστής 69 γυναικόπαιδων στο παλαιστινιακό χωριό Κίμπια το 1953, υπεύθυνος για τους φόνους 270 Αιγυπτίων αιχμαλώτων πολέμου το 1956, για την εν ψυχρώ δολοφονία 104 Παλαιστινίων το 1971, για τον σφαγιασμό χιλιάδων αμάχων στους προσφυγικούς παλαιστινιακούς καταυλισμούς Σάμπρα και Σατίλα στον Λίβανο το 1982.

Ο ΓιτζΑκ ΣαμΙρ, πρωθυπουργός κατά τις περιόδους 1983-84 και 1986-92, είχε διατελέσει στέλεχος της τρομοκρατικής συμμορίας «Στερν», γνωστής και ως «Λέχι». Λέγεται μάλιστα ότι ήταν ένας από τους τρεις επιτελείς της οργάνωσης που σχεδίασαν τη δολοφονία του μεσολαβητή του ΟΗΕ για την Παλαιστίνη Κόμη Μπερναντότε τον Σεπτέμβριο του 1948. Προς τι η δολοφονία εκείνη; Απλούστατα, από το καλοκαίρι του ίδιου έτους η ισραηλινή κυβέρνηση είχε αποφασίσει πως δεν θα δεχόταν καν συζήτηση για παλιννόστηση των Παλαιστινίων προσφύγων. Αναμενόταν όμως ότι ο ΟΗΕ θα ζητούσε την επιστροφή των εκτοπισμένων, κάτι που έγινε κι επισήμως τον Δεκέμβριο του 1948 με την απόφαση 194 της Γενικής Συνέλευσης του Οργανισμού. Το Ισραήλ επιθυμούσε να αποστείλει εγκαίρως το μήνυμα...

Ο βΙαιοΣ ξεριζωμΟΣ των Αράβων από τα εδάφη τους άρχισε το 1947, έτος κατά το οποίο ο ΟΗΕ αποφάσισε τον διαμελισμό της Παλαιστίνης. Ολοκληρώθηκε προς το τέλος του 1948, δηλαδή αρκετούς μήνες αφότου αναγνωρίστηκε το κράτος του Ισραήλ.

ΠερΙπου 700.000 Παλαιστίνιοι επί συνόλου 1,3 εκατ. εγκατέλειψαν κακήν κακώς την περιοχή.
Οταν και Οπου τα «μιάσματα» δεν άφηναν τις προγονικές εστίες τους γρήγορα και μαζικά, οι σιωνιστές δεν δίσταζαν να ανατινάζουν ολόκληρους συνοικισμούς ή και πόλεις, όπως την Κουνέιτρα. Τα διεστραμμένα μυαλά τους μόνο από έλλειψη φαντασίας δεν έπασχαν: στην πόλη Αρκούμπ του Νοτίου Λιβάνου ισραηλινά αναγνωριστικά αεροσκάφη έριξαν παιδικά παιχνίδια παγιδευμένα με εκρηκτικά. Τα ανυποψίαστα παιδάκια, που έτρεξαν να αρπάξουν τα τρενάκια, τα αρκουδάκια και τις σβούρες, σκοτώθηκαν.

Η σιωνιστικΗ βαρβαρότητα βεβαίως δεν περίμενε την ίδρυση του ισραηλινού κράτους ή τα «προεόρτιά» της για να εκδηλωθεί: τον Νοέμβριο του 1940 ανατίναξαν πλοίο στο λιμάνι της Χάιφα -288 επιβάτες νεκροί. Τον Ιούλιο του 1946 ανατίναξαν το ξενοδοχείο King David της Ιερουσαλήμ, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους περίπου 100 άνθρωποι -Αραβες, Εβραίοι, Βρετανοί. Εργο «Ιργκούν» αυτό.

«ΙργκοΥν» και «Στερν» ενώθηκαν με τη «Χαγκάνα», την πολιτοφυλακή του ισραηλινού ηγέτη Δαβίδ Μεν Γκουριόν, η οποία κάποτε αντιμαχόταν τους Αγγλους. Σχημάτισαν έτσι την «Ισραηλινή Αμυντική Δύναμη» («Israeli Defence Force»), δηλαδή τις ένοπλες δυνάμεις του κράτους. Το «ποιόν» των δυνάμεων που συγκρότησαν τον ισραηλινό στρατό ήταν επαρκέστατη εγγύηση για τις τακτικές που αυτός θα εφάρμοζε στο μέλλον! Αλλωστε, ουδείς είχε τη διάθεση να συγκαλύψει κάτι ή να τηρήσει προσχήματα.

«ΔημιουργΗσαμε τρόμο ανάμεσα στους Αραβες. Ο κόσμος δεν λυπάται τα θύματα, αντιθέτως σέβεται όσους κτυπούν τους Αραβες». Ετσι πανηγύριζε ο Μπέγκιν μετά το «ανδραγάθημα» στο Ντέιρ Γιασίν. Ο Μπεν Γκουριόν καμάρωνε: «Οι εβραϊκές δυνάμεις προωθούνται σαν μαχαίρι σε βούτυρο. Η δύναμη των όπλων θα καθορίσει τις εξελίξεις και όχι οι διεθνείς αποφάσεις». Ο Χάιμ Βάιζμαν, πρώτος πρόεδρος του Ισραήλ, έδωσε «λογοτεχνική» διάσταση στην εξύμνηση της εθνοκάθαρσης: «Ηταν μια υπέροχη εκκαθάριση της Γης τούτη η θαυμαστή απλοποίηση των στόχων μας»!

ΑυτΗ η ναζιστικοΥ τύπου «εκκαθάριση» (1947-1948) και τα συμπαρομαρτούντα ιδεολογήματα περί της «ανωτερότητας» του «περιούσιου εβραϊκού λαού» δεν σηματοδότησαν απλώς μια ετεροχρονισμένη οικειοποίηση χιτλερικών μεθόδων και αντιλήψεων. Φαντάζει απίστευτο, είναι όμως αληθινό: το 1940-41 οι σκληροπυρηνικοί σιωνιστές της «Λέχι» πρότειναν τη συμμετοχή των ένοπλων εβραϊκών οργανώσεων στον πόλεμο, στο πλευρό της ναζιστικής Γερμανίας! Με στόχο να εκδιωχθούν οι Αγγλοι από την Παλαιστίνη. Ας το έχουν κι αυτό υπόψη οι μικρόνοες. Εκείνοι που όχι μόνο εθελοτυφλούν μπροστά στην προφανή συγγένεια του φασισμού με τον σιωνισμό, αλλά επιπλέον επιμένουν να μετατρέπουν τον δικαιολογημένο παγκόσμιο σεβασμό προς τους Εβραίους-θύματα της ναζιστικής θηριωδίας σε ανοχή απέναντι στα εγκλήματα του ισραηλινού κράτους. Επισείοντας το σκιάχτρο του «αντισημιτισμού».

Με τον ρατσισμΟ «επισημοποιημένο» και βαλμένο στα θεμέλια του κράτους αυτού, με όλη τούτη την προϊστορία, είναι προφανές ότι τα (ατιμώρητα) εγκλήματα δεν αποτελούν στιγμιαία ολισθήματα. Εχουν αναγορευθεί σε δεύτερη φύση της ίδιας της πολιτικής του Τελ Αβίβ. Η αλυσίδα που συνδέει το Ντέιρ Γιασίν του 1948 με την Κανά του 2006, τα διαμελισμένα παιδικά κορμιά του Αρκούμπ με την κτηνώδη αντιμετώπιση των νεαρών Παλαιστινίων που συμμετείχαν στην «εξέγερση της σφεντόνας» το 1987, δεν χρωστά την ύπαρξή της στο τυχαίο. Ούτε σε κανέναν «υπερβάλλοντα ζήλο». Παραπέμπει στην πεμπτουσία του σιωνισμού. Καθαρά και ξάστερα.

Η διαχρονικΗ ανοχή της διεθνούς κοινότητας απέναντι στα εγκλήματα του κράτους-τρομοκράτη αναζητεί ελαφρυντικά σε ορισμένους σκοροφαγωμένους μύθους: ότι το «αμυνόμενο» Ισραήλ απειλείται από την αιώνια αδιαλλαξία των Αράβων που δεν ανέχονται την ύπαρξή του, ωσάν Δαβίδ περικυκλωμένος από άγριους Γολιάθ. Στο τρίτο -και τελευταίο- σημείωμά μας για το θέμα αυτό θα ασχοληθούμε με τα εν λόγω απλουστευτικά «επιχειρήματα».