Με τον διάβολο που λέγεται σκοπιμότητα (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Η Μπαρτσελόνα έχει απόψε στο Παρίσι μια ιστορική ευκαιρία να κατακτήσει το δεύτερο Τσάμπιονς Λιγκ της. Έχει καλύτερη ομάδα, έχει πιο πολλές προσωπικότητες στην ενδεκάδα της, παίζει συνήθως καλά με αντιπάλους ομάδες από το νησί, είναι απόλυτο φαβορί. Την ευθύνη όμως για το αν θα δούμε καλό ποδόσφαιρο απόψε την έχει η Αρσεναλ. Αυτή είναι για μένα το μυστήριο της βραδιάς.

Είμαι περίεργος να δω τι θα κάνει απόψε ο Αρσέν Βενγκέρ. Η λογική λέει ότι θα προσπαθήσει να κάνει ό,τι έκανε στο «Μπερναμπέου» όταν η ομάδα του νίκησε τη Ρεάλ Μαδρίτης και ό,τι έκανε στο Τορίνο όταν οι «κανονιέρηδες» δεν άφησαν τη Γιούβε καλά-καλά να κάνει σουτ. Όμως και τα δύο αυτά ματς δεν συγκρίνονται με το αποψινό. Στη Μαδρίτη η Αρσεναλ μπορούσε να παίξει άμυνα (και τι άμυνα!), έχοντας μπροστά της μία ρεβάνς στο «Χάιμπουρι» –οποιαδήποτε άλλη επιλογή θα ήταν αυτοκαταστροφική. Στο Τορίνο ξεκινούσε το ματς με δύο γκολ αβαντάζ από τον πρώτο αγώνα: με μια τέτοια προίκα δεν της ήταν δύσκολο να αμυνθεί. Απόψε το πράγμα είναι αλλιώς.

Απλό

Όσο κι αν ο Αλσατός δηλώνει ότι σπάνια παρακολουθεί τα ματς του αντιπάλου του (όποιος κι αν είναι αυτός), δεν μπορεί παρά να έχει ρίξει μια ματιά στα ματς της Μπάρτσα στο Τσάμπιονς Λιγκ. Αυτό που είδε είναι απλό: η Μπαρτσελόνα μετά τη φάση των ομίλων αγωνίστηκε σε γενικές γραμμές καλύτερα εκτός έδρας παρά στο «Καμπ Νου». Με την Τσέλσι, όταν μπήκε ο Λάρσον στην κορυφή της επίθεσης και πέρασε ο Ροναλντίνιο στα χαφ, για ένα τέταρτο χάθηκε η μπάλα: ήταν αρκετό. Με την Μπενφίκα η Μπαρτσελόνα δημιούργησε γύρω στις έντεκα μεγάλες ευκαιρίες: το 0-0 ήταν ένα μεγάλο ψέμα κι αποδείχτηκε στη ρεβάνς. Με τη Μίλαν στο «Σαν Σίρο» η Μπαρτσελόνα ανέβασε στροφές όταν ο αντίπαλός της προσπάθησε να την «πνίξει» βγάζοντας παίκτες στην επίθεση. Όταν η Μίλαν ανοίχτηκε, όλοι έβλεπαν πιο πολύ ένα δεύτερο γκολ των φιλοξενουμένων παρά ένα γκολ του Κακά ή του «Σέβα».

Συμπέρασμα

Το (εύκολο) συμπέρασμα είναι ότι αν δώσεις στην Μπάρτσα χώρους χάθηκες. Δεν χρειάζεται να είσαι προπονητής για να το καταλάβεις: όταν οι αντίπαλοι ξέρουν καλύτερη μπάλα, παίζουν με πολλούς δημιουργικούς παίκτες, μπορούν να βγαίνουν στην αντεπίθεση γρήγορα, έχουν προσχεδιασμένες φάσεις (θυμηθείτε το γκολ του Ζιουλί στο «Σαν Σίρο») και διαθέτουν και τον πιο φαντεζί παίκτη του κόσμου, αν τους δώσεις χώρους θα σου κάνουν κακό. Αν όμως δεν τους δώσεις χώρους και κλειστείς στωικά στην άμυνα, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να φύγει στην αντεπίθεση ο Ανρί, έχεις καμία ελπίδα; Η λογική λέει ναι, εγώ λέω όχι.

Ελάχιστα

Η Τσέλσι στη ρεβάνς με την Μπαρτσελόνα στο «Καμπ Νου» δεν της έδωσε καθόλου χώρους, το ίδιο και η Μίλαν: αν εξαιρέσει κανείς τρεις-τέσσερις φάσεις που έφτιαξαν ο Ροναλντίνιο και ο Ετό, οι άμυνες της Τσέλσι και της Μίλαν στο «Καμπ Νου» κινδύνεψαν ελάχιστα. Και λοιπόν; Και η Τσέλσι και η Μίλαν αποκλείστηκαν, δεν πήραν δηλαδή το αποτέλεσμα που ήθελαν. Οχι γιατί οι παίκτες τους δεν έκαναν αυτό που οι προπονητές ζήτησαν, αλλά ακριβώς γι' αυτό: η στρατηγική του κλεφτοπόλεμου απέναντι στην Μπάρτσα δεν σου δίνει κανένα απολύτως αβαντάζ αν δεν συνδυαστεί με κατοχή μπάλας και ανάπτυξη: αν η Αρσεναλ δεν παίξει και μπει στη λογική του «περιμένω», θα χάσει με μικρό σκορ. Αλλά θα χάσει. Κυρίως διότι η Μπαρτσελόνα παίζει φέτος συνεχώς με αντιπάλους που κάνουν (ή παιδεύονται να κάνουν) αυτό το απλοϊκό τρικ.

Συνεπής

Δεν ξέρω τι θα κάνει ο Βενγκέρ. Προσδοκώ, ωστόσο, από αυτόν τον μεγάλο προπονητή και δάσκαλο να σταθεί συνεπής απέναντι στις ποδοσφαιρικές ιδέες του -όποιο κι αν είναι το κόστος. Αν η Αρσεναλ ηττηθεί, θα ήθελα να τη δω να πέφτει έχοντας αγωνιστεί όπως θέλει ο προπονητής της κι όχι όπως έπαιξε φέτος κατ' ανάγκη στα πιο πολλά ματς. Η Αρσεναλ του Βενγκέρ έχανε παίζοντας: οι πονηριές είναι για άλλους.

Αξίες

Περισσότερο και από τις ήττες ή τις νίκες, σημασία στο ποδόσφαιρο έχουν οι αρχές και οι αξίες. Δεν είναι όλες οι νίκες ίδιες και δεν είναι όλες οι ήττες ανυπόφορες: αν δείτε την Αρσεναλ απόψε να παίζει, να προσπαθεί να πάρει την πρωτοβουλία, να βγάζει παίκτες δίπλα στον Ανρί, να επιτίθεται σε έναν αντίπαλο τεχνικά πιο προικισμένο, θα ήθελα να τη χειροκροτήσετε ακόμα κι αν χάσει με 4-0: διότι θα έχει ηττηθεί παραμένοντας συνεπής απέναντι στο δόγμα του ανθρώπου που την έφτιαξε. Δεν μετράει μόνο το τι κερδίζεις, μετράει πολύ και το πώς το κάνεις.

Διάβολος

Δικαιολογημένα κάποιος μπορεί να πει ότι αυτό ως παρατήρηση το θυμήθηκα κάπως αργά: δεν είναι έτσι. Καταλαβαίνω πολύ καλά την ανάγκη μιας ομάδας για διάκριση και μπορώ να διακρίνω τους λόγους που έκαναν τον Αλσατό να βάλει φέτος πολύ νερό στο κρασί του. Όμως ο τελικός είναι μια ιδιαίτερη κατάσταση, δεν είναι ένα ματς όπως όλα τα άλλα. Πιο πολύ και από ένα κύπελλο, έχω την εντύπωση απόψε ότι παίζεται ένα σκληρό παιχνίδι ιστορικής δικαίωσης: ο Βενγκέρ οφείλει να σταθεί συνεπής απέναντι στα όσα πρεσβεύει. Μην ξεχνάμε ότι ήταν πάντοτε αυτός που στο νησί κατηγορούσε τους άλλους για σκοπιμότητα, αυτός που εξηγούσε την ανάγκη για θεαματικό ποδόσφαιρο, που έκανε διακρίσεις ανάμεσα σε όσους νικούν και σε όσους παίζουν καλά. Απόψε τον διάβολο που λέγεται σκοπιμότητα, που ήρθε να του πάρει την ψυχή, τον έχει απέναντι: είμαι περίεργος να δω πώς θα τον αντιμετωπίσει.

Ενστάσεις

Οπως συμβαίνει πάντα όταν δημοσιεύω την ενδεκάδα των καλύτερων του πρωταθλήματος, το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο μου γεμίζει ενστάσεις. Να οι απαντήσεις μου στους φίλους που μπήκαν στον πειρασμό χθες να μου γράψουν:
1) Ο Σορεντίνο έκανε αρκετά καλή χρονιά, δεν θυμάμαι όμως περισσότερες από δύο καθοριστικές επεμβάσεις του. Η ΑΕΚ είχε εξαιρετική άμυνα κι έπαιζε έτσι κι αλλιώς πολύ πίσω. Αλλωστε και ο Διονύσης Χιώτης όταν μπήκε στη θέση του ήταν πολύ καλός. Δεν ήταν τόσο θέμα ικανότητας του τερματοφύλακα όσο φιλοσοφίας της ομάδας.
2) Ο Τοροσίδης δεν έπαιξε σε πολλά ματς. Ο Ντάβιντσον ήταν καλός επιθετικά. Αν αδίκησα κάποιον, αδίκησα τον Γεωργέα.
3) Συμφωνώ με όσους επισήμαναν ότι πολύ καλά τα πήγε και ο Δρούγας.
4) Στα στόπερ δεν διαπίστωσα σοβαρές αντιρρήσεις. Είναι θέση που δεν σηκώνει άποψη. Οι καλοί βγάζουν μάτια.
5) Δεν ήταν και λίγοι οι παίκτες που διακρίθηκαν σε ελεύθερους ρόλους στη μεσαία γραμμή. Ο Μπαχράμης, ο Ντεγιάνοφ, ο Τζιόλης, ο Αλωνεύτης, ο Χαραλάμπους, των οποίων τα επιτεύγματα μου επισημαίνετε, είχαν πολλά σκαμπανεβάσματα.
6) Ο Επαλέ σίγουρα δεν ήταν «δεκάρι», όπως κάποιοι μου επισήμαναν. Ηταν ελεύθερος επιθετικός.
7) Ο Σαλπιγγίδης έβαλε πιο πολλά γκολ απ' όλους κι έγινε ο πρώτος παίκτης του ΠΑΟΚ που βγαίνει πρώτος σκόρερ –δεν είναι κι εύκολο. Αξίζει σεβασμό και συμπάθεια.
8) Ο «Τζόλε» δεν μπορεί να λείπει από καμία ενδεκάδα καλύτερων του πρωταθλήματος. Σε οποιαδήποτε θέση κι αν τον βάλει κανείς.
9) Οι πιο πολλές ενστάσεις αφορούσαν στους προπονητές. Ο Κωφίδης είναι αυτός που αρέσει στους πιο πολλούς: το βρίσκω λογικό, αφού ο Ηρακλής έπαιξε πολύ καλή μπάλα. Ομως ο κόουτς έχει ακόμα πολλά να κάνει και πολλά να μάθει. Αν του χρόνου δεν του χαλάσουν την ομάδα και παρουσιάσει έναν Ηρακλή με προσωπικότητα και στα εκτός έδρας ματς, θα πάω γονατιστός στη Σαλονίκη να τον προσκυνήσω. Φέτος ο αγώνας του Λεμονή ήταν ο δυσκολότερος όλων: δεν είναι η παραμονή ή η κατάκτηση του τίτλου αυτό που κρίνει πάντα τη δουλειά κάποιου τεχνικού. Επιμένω: ο Τάκης έδειξε φέτος τεράστια ωριμότητα.