Απλά εκτοξεύουν το έπος του 2004

Δεν είναι αμάρτημα να γνωρίσεις την ήττα σε ένα παιχνίδι Παγκοσμίου Κυπέλλου. Δεν είναι ντροπή να χάνεις από μια ομάδα, η οποία έπαιξε εύστοχα, με συγκεκριμένες κινήσεις και τακτική στον αγωνιστικό χώρο. Είναι όμως πολύ άσχημο να παρουσιάζεις ένα πρόσωπο αδιάφορο και να δίνεις στον απλό Έλληνα φίλαθλο την εντύπωση ότι κάνεις αγγαρεία.

Όταν ο πιο νευρικός παίκτης της Εθνικής στο πρώτο ημίχρονο είναι ο πιο ράθυμος – σαν γενικότερη εικόνα της καριέρας του - γίνεται εύκολα αντιληπτό το πρόβλημα. Ο Αλέξανδρος Τζιόλης όταν άκουσε την 11αδα κατάλαβε ότι δίπλα του θα έχει στη μεσαία γραμμή τους Καραγκούνη-Κατσουράνη. Όμως ο αρχηγός, χρειάστηκε 30 λεπτά για να κατέβει στους κεντρικούς αμυντικούς να ζητήσει μπάλα και να οργανώσει ενώ ο «Κατσούρ» έδειχνε να μην έχει ανάσες από το πρώτο 20λεπτο.

Το γρήγορο γκολ των Νοτιοκορεατών δεν αποσυντόνισε, πολύ απλά γιατί ήρθε νωρίς. Η Ελλάδα ήταν αποσυντονισμένη πριν καν ξεκινήσει το παιχνίδι. Χωρίς συγκεκριμένο πλάνο, χωρίς τρεξίματα και με μοναδική λύση στο μυαλό των παικτών της το γέμισμα στην αντίπαλη περιοχή γιατί από την ημέρα της κλήρωσης μέχρι σήμερα κουραστήκαμε να ακούμε ότι θα χτυπούσε από αέρος. Το ότι δεν καταφέραμε να πάρουμε κεφαλιά ούτε στα δικά μας αλλά ούτε στα δικά τους στημένα, δείχνει το πόσο λίγο δούλεψαν οι διεθνείς υπό τις οδηγίες του Ότο Ρεχάγκελ.

Ο Γερμανός τεχνικός δεν βοήθησε καθόλου από τον πάγκο με τις αλλαγές. Απλά έκανε το αυτονόητο περνώντας εκτός αγώνα τον αρνητικό Καραγκούνη, τον χωρίς διάθεση Σαμαρά και τον εκτός κλίματος Χαριστέα. Για να λέμε και την αλήθεια πάντως, η μοναδική λύση στη σημερινή ήττα θα ήταν να αλλάξουν οι κανονισμοί της FIFA και να επιτραπούν όχι τρεις αλλά τουλάχιστον οκτώ αλλαγές.

Οι διεθνείς έχουν στη διάθεσή τους πέντε ημέρες για να αποδείξουν ότι αξίζουν να φέρουν τον τίτλο της ομάδας που πήρε τα σκήπτρα από τους Πρωταθλητές Ευρώπης το 2004. Γιατί για την ώρα οφείλουν απλά να τους θαυμάζουν…