Που είναι οι προπονητές, οέο...;

Τις περισσότερες φορές σ’ έναν ποδοσφαιρικό αγώνα το ζητούμενο για τους θεατές είναι το θέαμα, το γκολ. Ε, λοιπόν το ΑΕΚ – Αρης είχε κι απ’ τα δύο και προσθέστε και το στοιχείο της… ανατροπής. Είναι αυτά όμως αρκετά για να φύγει κάποιος ικανοποιημένος, χορτασμένος απ’ το γήπεδο; Συνήθως ναι. Εξαρτάται βέβαια πως το βλέπει κανείς. Υπό διαφορετικό πρίσμα παρακολουθεί μια ποδοσφαιρική αναμέτρηση ένας προπονητής, ένας φίλαθλος, ένας δημοσιογράφος, ένας αθλητής, μία γυναίκα…

Αυτό το ματς λοιπόν του Ολυμπιακού Σταδίου είναι μία από τις λίγες περιπτώσεις που παρά την πλούσια δράση του θα ξεχαστεί πολύ μα πολύ σύντομα. Διαβάζω πως μετά από αυτή τη νίκη η ΑΕΚ μπαίνει για τα καλά στην μάχη της διεκδίκησης της πρωτιάς στα πλέι οφ και κατ’ επέκταση της συμμετοχής της στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Βαθμολογικά, ναι, διατήρησε τις λιγοστές ελπίδες που είχε και πριν την τρίτη αγωνιστική. Ουσιαστικά με τέτοιου είδους εμφανίσεις και στη συνέχεια… έχει χαιρετήσει ήδη. Μα, θα πει κανείς... Μετά από τέτοια νίκη;

Αυτό το ματς είναι μία από τις λίγες περιπτώσεις που δεν μπορεί να βρει κανείς να πει κάτι για τους δύο προπονητές. Πολύ απλά γιατί τέτοιοι δεν φαίνονταν να υπάρχουν παρά μόνο στις σκέψεις των ποδοσφαιριστών, αλλά μόνο ως… λόγια στα αποδυτήρια και τίποτα παραπάνω. Απόλυτη αναρχία στο χορτάρι και παίκτες με μοναδικό εφόδιο το ταλέντο και το μυαλό τους. Δεν μιλάω καν για φυσικές δυνάμεις γιατί η τεράστια «τρύπα» στην μεσαία γραμμή σχεδόν σε όλη την διάρκεια του ματς δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για… πολλές και διαφορετικές απόψεις.

Μπάγεβιτς και Κούπερ μπήκαν στην άκρη από τους παίκτες τους και μπορεί αυτή ελευθερία κινήσεων να προσφέρει γκολ και θέαμα, αλλά φέρνει και αστείες αποβολές κι ελλείψεις στα επόμενα ματς και μία χαλαρότητα απαγορευτική για κάθε ομάδα που θέλει να έχει συνέχεια και συνέπεια. Με λίγα λόγια το ΟΑΚΑ για περίπου δύο ώρες μετατράπηκε σε αλάνα και ως εκ τούτου τέτοιο ποδόσφαιρο παρακολουθήσαμε…

Δικαιολογίες υπάρχουν και δεν αποκλείεται να ευσταθούν κιόλας. Η ψυχολογική και νοητική κούραση με τις διαδοχικές, πλην όμως απολύτως δικαιολογημένες, αναβολές έπαιξαν ασφαλώς τον ρόλο τους όσον αφορά στην εικόνα που παρακολουθήσαμε. Και ως προς την… αναρχία, αλλά και ως προς την κούραση. Άλλος ο προπονητικός προγραμματισμός της εβδομάδας με παιχνίδι μεσοβδόμαδα και διαφορετικός με στόχο ένας ματς το Σαββατοκύριακο. Η προετοιμασία λοιπόν έγινε σμπαράλια, όπως και τα συστήματα, οι τακτικές και η πειθαρχία την ώρα του αγώνα, πιθανότατα πάντως προς τέρψιν των θεατών. Και το οξύμωρο είναι πως αυτό συνέβη σε δυο από τους πλέον οργανωτικούς και «αυταρχικούς» προπονητές της Σούπερ Λιγκ και οι οποίοι δεν θα πρέπει να κάθονταν πολύ άνετα στους πάγκους τους… Σε πλήρη αντίθεση με τον Φερνάντο Σάντος δηλαδή...!