Μαραντόνα, Πελέ, Κρόιφ ή Μέσι;

Η συζήτηση για την "ανάδειξη" του κορυφαίου ποδοσφαιριστή όλων των εποχών είναι πλέον πιο επίκαιρη από ποτέ. Μέχρι τώρα το δίλημμα ήταν Ντιέγο Μαραντόνα ή Πελέ; Ή κατά την προσωπική μου άποψη... Μαραντόνα, Πελέ ή Γιόχαν Κρόιφ; Η "μάχη" των ποδοσφαιρόφιλων ανά τον κόσμο καλά κρατεί εδώ και χρόνια. Ποιος είναι ο καλύτερος;

Την λύση φαίνεται πως θα την δώσει πιθανότατα ο Λιονέλ Μέσι. Οταν ο Μαραντόνα υποστήριζε πριν από χρόνια πως ο Μέσι είναι ικανός να εξελιχθεί σε διάδοχο του, μάλλον ήταν μία από τις σπάνιες περιπτώσεις που ήξερε πολύ καλά τι έλεγε. Ο μέσος της Μπαρσελόνα είναι εδώ και μπαίνει πλέον δικαιωματικά στη σχετική λίστα. Η εμφάνιση του κόντρα στην Αρσεναλ ήταν η κορυφαία που έχουμε δει σε ποδοσφαρικό γήπεδο από την εποχή του μεγάλου Ντιέγο. Τέσσερα γκολ-ποιήματα, ασταμάτητο τρέξιμο, κίνηση χωρίς τη μπάλα, πρέσινγκ, απίθανες ντρίμπλες σε περιορισμένο χώρο, πάσες ακριβείας και υπόδειγμα συμπεριφοράς απέναντι σε συμπαίκτες και αντιπάλους.

Ο Μέσι μοιάζει να έχει το ποδόσφαιρο στο μυαλό του περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο και η τεχνική του πληρότητα σε συνδυασμό με την ταχύτητα και την εξαιρετική φυσική του κατάσταση τον βοηθάει να αποτυπώσει τις σκέψεις του στο χορτάρι. Καταφέρνει να "πλέκει" με καταπληκτικό τρόπο την εκρηκτικότητα και την τεχνική του Μαραντόνα, με την οξυδέρκεια και την χορευτική κίνηση του Πελέ, αλλά και τον "αέρα" του Κρόιφ.

Είναι εξαιρετικά δύσκολο να συγκρίνει κανείς εποχές. Άλλα τα μέσα τότε, άλλα τώρα. Οπως και οι απαιτήσεις. Είναι τελείως διαφορετικές. Σε απόλυτους αριθμούς πάντως και αντικειμενική καταγραφή της πραγματικότητας, αδιαφορώντας για ξεχωριστές παραμέτρους ο Μέσι μοιάζει να είναι ο πιο πλήρης ποδοσφαιριστής στο πέρασμα των χρόνων. Αν θα αντέξει να σηκώσει ψυχολογικά αυτό το βάρος και αν η δική του παρουσία θα αποτελέσει έμπνευση και για τους συμπαίκτες του, όπως είχε συμβεί με τον Μαραντόνα στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990 όταν οδήγησε ένα μετριότατο σύνολο έως τον τελικό, είναι μια άλλη ιστορία.

Εκεί που σίγουρα βρίσκεται στην κορυφή είναι με τη συμπεριφορά του. Κανενός είδους... "τουπέ" στον αγωνιστικό χώρο, δέχεται κλωτσιές αδιαμαρτύρητα, ζητάει συγγνώμη από τους συμπαίκτες του όταν κάνει λάθος, τρέχει να μαρκάρει όταν χάνεται η μπάλα και πανηγυρίζει με τρόπο που δείχνει σεβασμό στον αντίπαλο. Και του το αναγνωρίζουν. Ολοι! Ο Βενγκέρ δήλωσε μετά τον αγώνα πως "χάσαμε από τον καλύτερο ποδοσφαιριστή στον κόσμο" Κι έχει απόλυτο δίκιο...

Υ.Γ. Η συμπεριφορά του Μέσι ας αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση για διάφορους νεόκοπους ποδοσφαιρικούς "αστέρες" εγχώριας παραγωγής.