Tο Σαββατοκύριακο του βόλεϊ...

Μπορεί να είναι Δευτέρα ξημερώματα, μπορεί το ελληνικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου να έχει σχεδόν κριθεί, όσον αφορά στον πρωταθλητή, με τα αποτελέσματα της 28ης αγωνιστικής, μπορεί να είμαι ποδοσφαιρόφιλος, το μυαλό μου όμως τις τελευταίες ώρες είναι κολλημένο αλλού. Κι όμως, μέσα σ’ όλη αυτή την… καφρίλα που βγήκε τελευταία, για ακόμα μια φορά, στην επιφάνεια τόσο στο «Ανθή Καραγιάννη» στην Καβάλα όσο και στο Ολυμπιακό Στάδιο στην Αθήνα, μέσα σε όλο αυτό τον χαρτοπόλεμο ανακοινώσεων, πότε για την διαιτησία, πότε για τις διοικήσεις άλλων ομάδων, πότε.. , πότε… ,πότε…., υπάρχει αχτίδα φωτός. Και δεν είναι η πρώτη φορά. Αυτό που περιμένουμε πάντα, μάταια είναι η αλήθεια, είναι πότε θα διαλυθούν τα σύννεφα που θα επιτρέψουν στον ήλιο ολόκληρο να λάμψει.

Όσοι, για οποιονδήποτε λόγο, δεν βρέθηκαν το Σάββατο το απόγευμα στο Τροκαντερό η δεν παρακολούθησαν τον τελικό του Κυπέλλου βόλεϊ από τη ΝΕΤ, είναι δύσκολο να το κατανοήσουν. Το ντέρμπι των «αιωνίων» του ελληνικού αθλητισμού, ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό, έμοιαζε βγαλμένο, πραγματικά, από άλλον… πλανήτη. Από έναν κόσμο στον οποίον οι «βάρβαροι» δεν μετα-κινούνται ανεξέλεγκτα και δεν μετατρέπουν σε εφιάλτη τις ζωές των άλλων. Αλήθεια, σε ποιον έλειψαν τα εμετικά υβριστικά συνθήματα, η ρίψη κερμάτων, τα βεγγαλικά, οι… ζώνες ασφαλείας με τις άδειες κερκίδες; Ποιος νοστάλγησε την «καυτή» ατμόσφαιρα των ντέρμπι; Υποθέτω κανείς…

Μπροστά σ’ ένα ενθουσιώδες και διψασμένο για θέαμα κοινό, το οποίο αποτελούσαν μαθητές και αθλητές, οι δύο ομάδες έπαιξαν βόλεϊ υψηλού επιπέδου παραδίδοντας παράλληλα μαθήματα συμπεριφοράς και ευγενούς άμιλλας. Σ’ ένα από τα καλύτερα και ποιοτικότερα παιχνίδια που έχουν «δει» ποτέ τα ελληνικά γήπεδα, σ’ ένα ματς με δραματική εξέλιξη, που κρίθηκε στις λεπτομέρειες όλοι ανεξαιρέτως στάθηκαν όχι μόνο στο ύψος των περιστάσεων, αλλά πολύ πιο ψηλά. Στερήθηκε μήπως κάποιος από εσάς τις … καθιερωμένες πλέον «φωνές» για τη διαιτησία; Μήπως σας έλειψαν οι κλασικές δηλώσεις υποτίμησης της νίκης του αντιπάλου; Αν ναι, τότε μάλλον δεν είχατε θέση ούτε στις κερκίδες του συγκεκριμένου αγώνα, αλλά ούτε και μπροστά στους δέκτες σας για να παρακολουθήσετε το ρεπορτάζ μετά το τέλος. Εκεί θα ακούγατε ηττημένους να συγχαίρουν τους νικητές και νικητές να συγχαίρουν τους ηττημένους, όλοι εκστασιασμένοι θαρρείς από το θέαμα στον αγωνιστικό χώρο. Ούτε διακαιολογίες, ούτε θριαμβολογίες... Αυτό είναι πραγματικός αθλητισμός! Χίλια μπράβο σε όλους τους συντελεστές του τελικού κυρίως για την εξαιρετική εικόνα που μετέφεραν σε κάθε ελληνικό σπίτι και ας γίνει επιτέλους αυτός ο τελικός αφορμή για ριζικές αλλαγές στη δομή και τη λειτουργία του ελληνικού αθλητισμού. Δεν είναι δα και τόσο δύσκολο. Η βούληση, όπως αποδείχθηκε στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι αρκετή.

Παράλληλα, αυτή είναι και η μεγάλη ευκαιρία της ομοσπονδίας του βόλεϊ να καθιερώσει το άθλημα στη συνείδηση του Έλληνα φιλάθλου. Θέλει προσπάθεια και υπομονή, αλλά οι βάσεις και το υλικό υπάρχουν. Τώρα είναι η ευκαιρία. Γιατί πραγματικά, ένας πολύ καλός αγώνας βόλεϊ μπορεί κάλλιστα να συγκριθεί μ’ έναν αντίστοιχο ποδοσφαιρικό ή μ ένα ματς μπάσκετ υψηλού επιπέδου...Ακόμα κι αν δεν υπάρχει σωματική επαφή!