Το ποδόσφαιρο είναι ωραίο γιατί δεν νικάει πάντα ο καλύτερος!

Ο αποκλεισμός του Παναθηναϊκού από το Europa League μετά το 1-3 του Ολυμπιακού Σταδίου έμοιαζε… by far…,που λένε και οι γριούλες στην διαφήμιση της Cosmote, το πιθανότερο σενάριο.

Παρ’ όλα αυτά , οι «πράσινοι» το κυνήγησαν μέχρι τέλους. Άλλωστε, το είχαν υποσχεθεί στους εαυτούς τους πρώτα απ’ όλα και στον κόσμο τους κατά δεύτερο λόγο. Είχαν βαλθεί να αποδείξουν πως είναι καλύτεροι από τους Βέλγους στο χορτάρι και παρά το γεγονός πως έφυγαν δύο φορές ηττημένοι από το γήπεδο μπορούν ακόμα και τώρα τουλάχιστον να το σιγοψυθιρίζουν.

Ο Παναθηναϊκός πραγματοποίησε συνολικά μία από τις πιο μεστές και σοβαρές εμφανίσεις του σε εκτός έδρας παιχνίδι ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Απλώς το τελικό αποτέλεσμα δεν τον βοηθάει να αναδείξει αυτό το στοιχείο. Όπως συνέβη, για παράδειγμα, στο Άμστερνταμ, στην θρυλική νίκη επί του Αγιαξ το 1996, στον ημιτελικό του Τσάμπιονς, τότε που το πάθος, η αυταπάρνηση, η μαχητικότητα, η ταχύτητα του Δώνη και η εκτελεστική δεινότητα του Βαζέχα υπερίσχυσαν, έστω και προσωρινά, της εξαιρετικής συνολικής λειτουργίας της ολλανδικής ομάδας, της καλύτερης στην Ευρώπη εκείνη την εποχή. Τότε λοιπόν, η γενική αγωνιστική συμπεριφορά του Παναθηναϊκού ήταν σαφώς υποδεέστερη από την «ώριμη» της Λιέγης, απέναντι βέβαια τώρα σ’ ένα πολύ κατώτερο του Αγιαξ αντίπαλο.. Το αποτέλεσμα όμως είναι αυτό που κάνει τη διαφορά.

Θα ήταν ευχής έργο όμως να βλέπαμε από εδώ και πέρα τις ελληνικές ομάδες να αγωνίζονται με τέτοια νοοτροπία σε εκτός έδρας αναμετρήσεις. Μπορεί οι πράσινοι να ήταν υποχρεωμένοι να το κάνουν με δεδομένο το σκορ του πρώτου αγώνα, παρ’ όλα αυτά όμως έδειξαν πως ακόμα και μακριά από τα ελληνικά σύνορα είναι ικανοί να παίξουν ποδόσφαιρο κατοχής, να βγάζουν πολλούς παίκτες μπροστά να δημιουργούν ευκαιρίες ακόμα κι αν αυτές δεν μετουσιώνονται σε γκολ. Το έκανε για ένα μικρό διάστημα προς το τέλος του αγώνα της Γαλλίας και ο Ολυμπιακός κόντρα στη Μπορντό όταν κυνηγούσε την πρόκριση. Παραβλέποντας το δεδομένο πρόβλημα της φυσικής κατάστασης των ερυθρόλευκων, δικαιούται να αναρωτηθεί κανείς... γιατί όχι σε ολόκληρο το ματς λοιπόν; Εχω την αίσθηση πως τις περισσότερες φορές κι όχι όταν έχεις απέναντι σου έναν αντίπαλο που σε «πνίγει», είναι απλώς θέμα νοοτροπίας.

Το σημαντικότερο στοιχείο για τον Παναθηναϊκό πάντως είναι πως έχοντας πρώτο στόχο το πρωτάθλημα πηγαίνει στο ντέρμπι της Κυριακής με τον Ολυμπιακό, προερχόμενος από ήττα μεν, αλλά μετά από πειστική εμφάνιση. Κέρδισε όμως και κάτι ακόμα. Μπορεί να έχει γίνει πλέον κοινότυπο κι ενδεχομένως κουραστικό, αλλά δεν παύει να είναι μία πραγματικότητα την οποία κανείς στο εσωτερικό της ομάδας δεν δικαιούται πλέον να παραβλέπει. Την τεράστια αδυναμία στο κέντρο της άμυνας είτε βρίσκοντας μπροστά της γρήγορους επιθετικούς είτε απλώς ψηλούς και δυνατούς. Το ότι ο Νιόπλιας κατάφερε με υπομονή, εμπιστοσύνη και σερί αγώνες να «δέσει» κατά κάποιο τρόπο Σαριέγι και Καντέ κάνοντας προσωρινά τη «δουλειά» του δεν σημαίνει απολύτως τίποτα Το γκολ που δέχεται από τον Εμποκανί, με τον Σαριέγι, τον Μπιάρσμιρ και τον Καντέ να τον κοιτούν στα… μάτια σε μια ακτίνα ενός μέτρου είναι χαρακτηριστικό. Και δεν είναι η πρώτη φορά. Για τη νέα σεζόν πλέον βέβαια, ο Κατσουράνης με το «καθαρό» μυαλό, την διορατικότητα και την εμπειρία του μπορεί να αποτελέσει μια καλή λύση. Η προσθήκη όμως τουλάχιστον ενός αξιόπιστου σέντερ μπακ στο δυναμικό της ομάδας δεν παίρνει άλλη αναβολή.

Υ.Γ. Το γνωρίζαμε, αλλά σ’ αυτά τα δύο παιχνίδια με τον Παναθηναϊκό και με αφορμή την "καταστροφική" εμφάνιση του Γκαλίνοβιτς στο πρώτο ματς, ο Σινάν Μπολάτ επιβεβαίωσε για ακόμα μία φορά πως πρόκειται για μία εξαιρετική περίπτωση τερματοφύλακα στην ηλικία του. Στα 22του χρόνια, ο Τούρκος αγωνίζεται με την εμπειρία 35χρονου, έστω κι αν επί της ουσίας, από την Λιέγη ξεκινάει την επαγγελματική του καριέρα. Αθλητικός, αλτικός, με γρήγορα αντανακλαστικά, καλές λαβές και μεγάλο του προσόν την… αδυναμία των περισσότερων γκολκίπερ, τις εξόδους δηλαδή!