Πόγκατετζ, όπως Πόγραδετς

Κι εκεί που είχαμε αρχίσει να χάνουμε την πίστη μας στον Θεό, τον Αγιο Βασίλη και τους απανταχού σκάουτερ (αλλά όχι στον Κώστα Αντωνίου, που έδωσε τις απαντήσεις του το καλοκαίρι), εκεί που ξεθώριασε το όνομα του Παλέτα, που ξαναμπήκε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας το όνομα του Καλάτζε, που συνειδητοποιήσαμε ότι το «36» δίπλα στο όνομα του Ματεράτσι δεν είναι αριθμός φανέλας ή διεθνείς συμμετοχές αλλά η ηλικία του και καταλάβαμε ότι ο Σεντέρος
θα είναι μια χαρά χρήσιμος για να κουβαλάει μπετά στον Βοτανικό αλλά όχι για να παίζει μπάλα στον Παναθηναϊκό, ήρθε το ευλογημένο όνομα του Εμάνουελ Πόγκατετζ να φέρει το χαμόγελο στα χείλη μας.

Οχι ότι είναι εύκολη περίπτωση ή ότι συγκεντρώνει πολλές πιθανότητες, αλλά μας δίνει την ευκαιρία να κάνουμε μια χαρά κουβέντα. Αρκεί να μην κάνει κουβέντα εκείνος, ο νυν αρχηγός της εθνικής Αυστρίας με τον τέως αρχηγό Αντρέας Ιβανσιτς για να τον ρωτήσει περί Ελλάδας και Παναθηναϊκού, διότι τότε δεν πρόκειται να έρθει Ελλάδα ούτε για διακοπές. Αν και δεν πρέπει να πολυμιλιούνται, μετά την έντονη κριτική που είχε ασκήσει ο Εμάνουελ στον δικό μας Αντρέας το 2006 (και στον ομοσπονδιακό της Αυστρίας).

Τι είναι ο Πόγκατετζ; Μην είναι ο σκληροτράχηλος αριστεροπόδαρος στόπερ; Μην είναι αυτός που παίζει και αριστερός μπακ αλλά και αμυντικό χαφ όποτε χρειαστεί; Μην είναι ο παίκτης που παίζει στην Αγγλία και τη Μίντλεσμπρο από το 2005;
Είναι αυτός, κάνει όλα αυτά και άλλα τόσα: το ψευδοδίλημμα «ή ο παίκτης ή η μπάλα» δεν το πήρε ποτέ στα σοβαρά. Για περισσότερες πληροφορίες, παρακαλώ, απευθυνθείτε στον κύριο Γιάροσλαβ Χαριτόνσκι, τον οποίο σακάτεψε τόσο άσχημα όταν έπαιξε δανεικός στη Σπαρτάκ Μόσχας, που τιμωρήθηκε με 24 εβδομάδες από τη ρωσική ομοσπονδία. Και τον Ροντρίγκο Ποσεμπόν τον Σεπτέμβριο του 2008 (στο «ονειρεμένο» ντεμπούτο του Ποσεμπόν) σε αγώνα κόντρα στη Μάντσεστερ.

Και τον Κριστιάνο Ρονάλντο, τον οποίο έπιασε από τον λαιμό στη φυσούνα –αυτό βέβαια είναι σαν να κλέβεις εκκλησία, τόσο «τρυφερός» που είναι ο Πορτογάλος. Αν με τέτοια «παράσημα» –μαζί με το ψευδώνυμο «Mad Dog» που τον συνοδεύει– δεν τον πεις «killer», τότε πώς να τον πεις; Αν λοιπόν ο Παναθηναϊκός ψάχνει έναν αμυντικό αγριεμένο και ψαρωτικό, έναν που θα δώσει τσαμπουκά στην ομάδα και θα μοιράσει και καμιά κλοτσιά, έναν Κυργιάκο που να μην είναι ο Κυργιάκος, έναν ψηλέα που να μπορεί στην ανάγκη να παίξει και πλάγια, έναν που να κάνει τα ρεπά του Σιμάο όσο ο μικρός λείπει στο Κόπα Αφρικα, τότε αυτός είναι ο άνθρωπός μας.

Πολύ σωστά θεωρώ πως μπήκε στην άκρη η περίπτωση του Παλέτα, αφού ο μόνος Αργεντινός που «κούμπωσε» κατευθείαν με την ομάδα και πρόσφερε από την πρώτη μέρα παρουσίας του ήταν ο Εκι. Ολοι οι λοιποί, από Μπορέλι και Ρομέρο μέχρι Γκαλέτο, είτε άργησαν πολύ να προσαρμοστούν είτε δεν τα κατάφεραν ποτέ. Ο Ντέιβιντ θα επιστρέψει, αλλά το καλοκαίρι παρέα με τον Μάτος. Ο Ταυλαρίδης είναι ένα όνομα που μπορεί μην προκαλεί ρίγη συγκίνησης στους φίλους του Παναθηναϊκού, αλλά μπορεί να αποδειχθεί –αν όντως παίζει το όνομά του– πολύ χρήσιμος. Είναι όμως καλύτερος από τους υπάρχοντες; Και –κυρίως– έχει τα στοιχεία αυτά που λείπουν από την ομάδα; Δεν νομίζω. Οπότε; Πόγκατετζ και ξερό
ψωμί, ακόμα κι αν λείπει στα μισά παιχνίδια από κίτρινες και κόκκινες που θα κοσμούν τη συλλογή του.