Η φιέστα γίνεται με κοντομάνικο

Αν αρχίσουμε τις ιστορικές αναδρομές, θα μπερδευτούμε. Διότι στις 14 απ' τις 17 φορές που ο Παναθηναϊκός ήταν πρωταθλητής χειμώνα κατέκτησε τελικά το πρωτάθλημα και παράλληλα η τελευταία χρονιά που συνέβη αυτό ήταν τη χρονιά της Ριζούπολης, όταν όμως δεν το πήρε. Ποιο είναι το συμπέρασμα που προκύπτει; Οτι καλοί οι αριθμοί και οι ιστορικές αναδρομές για να κάνουμε μπούγιο και να έχουμε να λέμε, αλλά μέχρις εκεί.

Αν θέλουμε να μιλάμε για το μεγαλείο της Πανάθας, τους παίκτες με την ατσάλινη ψυχή και τα «καρύδια», τον Νιόπλια που έδωσε τα διαπιστευτήριά του και οδηγεί την ομάδα στο triple crown και τον πρόεδρο Πατέρα, που σαν καλός πατέρας –όνομα και πράμα– έχει απλώσει στοργικά τις φτερούγες του πάνω απ' την ομάδα, μπορούμε να το κάνουμε σε όλη τη διάρκεια των γιορτών, που δεν έχει και αγωνιστική δράση και δεν θα έχει και πολλά από μεταγραφές ώστε να έχουμε να γράφουμε.

Αν θέλουμε να είμαστε τίμιοι και ειλικρινείς πρώτα με τον εαυτό μας και εν συνεχεία με τους υπόλοιπους, πρέπει να πούμε ότι ο Παναθηναϊκός δεν «κέρδισε» την πρώτη θέση, αλλά του την έκανε δώρο ο Αρης, ο οποίος νίκησε τον Ολυμπιακό. Επίσης πρέπει να θυμηθούν όλοι αυτοί που σήμερα πανηγυρίζουν, ότι ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε απ' τον Ολυμπιακό πριν από λίγες εβδομάδες και ακόμα πιο πριν είχε φέρει «Χ» εντός με τον Αστέρα. Κι αυτά δεν τα λέω για να βγάλουμε τα αριθμητήρια και να μετράμε πόσους πόντους θα μπορούσε να είναι σήμερα μπροστά ο Παναθηναϊκός, αλλά για να καταλάβουμε ότι την κρίσιμη στιγμή που έπρεπε να νικήσει ή τουλάχιστον να μην ηττηθεί απ' τον Ολυμπιακό και την άλλη που έπρεπε να κερδίσει και να αυξήσει τη διαφορά του μια μέρα μετά την γκέλα του «αιωνίου», είχε «μηδέν στα δύο».

Θέλει προσοχή, διότι όσο εύκολα βγαίνεις πρωταθλητής χειμώνα άλλο τόσο εύκολα βγαίνεις λούζερ καλοκαιριού. Και οι τυμπανοκρουσίες του σήμερα, ακούγονται σαν καμπάνες κηδείας του αύριο. Ο Παναθηναϊκός δείχνει βελτιωμένος στα τελευταία παιχνίδια, ο Νίκος Νιόπλιας του έχει δώσει μια φρεσκάδα, οι γραμμές δείχνουν να έχουν έρθει πιο κοντά, οι τρεις μπροστινοί δεν είναι πια τρεις ξένοι μεταξύ τους, αλλά δεν διορθώνονται όλα τα στραβά τόσο γρήγορα.

Με την άμυνα να εξακολουθεί να μπάζει από παντού, το μηδέν παθητικό στα τρία τελευταία παιχνίδια είναι μαγική εικόνα: ούτε που θυμάμαι πόσα δοκάρια συνολικά και πόσες κλασικές ευκαιρίες είχαν οι παίκτες του Ηρακλή και του ΠΑΣ και οι Ρουμάνοι της Ραπίντ. Και –με το χέρι στην καρδιά– δεν ξέρω αν χαίρομαι για τη διακοπή, κατά την οποία οι παίκτες θα αποφορτιστούν κι ο κόουτς θα μπορέσει να σχεδιάσει και να δουλέψει πράγματα, ή αν αγχώνομαι που κόβονται ο καλός ρυθμός και ο οίστρος του Σισέ.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο δεύτερος γύρος θα έχει ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον απ' τον πρώτο. Διότι ο Παναθηναϊκός θα έχει δυσκολότερο πρόγραμμα, άρα θα πρέπει να είναι ακόμα καλύτερος και πιο συγκεντρωμένος, ενώ ο Ολυμπιακός, που εμφανίστηκε εξαιρετικά ανθεκτικός, παρά τις απουσίες και το δύσκολο πρόγραμμα, θα έχει τα περισσότερα δύσκολα παιχνίδια εντός, θα έχει μεταγραφές και θα έχει –λογικά– και επιστροφές τραυματιών. Μέχρι να ξεκαθαρίσει η κατάσταση και μέχρι να φτάσουμε στο ντέρμπι του ΟΑΚΑ, το οποίο μπορεί να κρίνει πολλά, ας χαρούμε με μέτρο για την πρωτιά στο μισό της κούρσας κι ας πάρουμε χαμπάρι ότι η φιέστα του τίτλου δεν γίνεται τον Δεκέμβρη, αλλά τον Μάιο.