Το μεγάλο χρέος των μετόχων

Η ατυχία της ΑΕΚ είναι ότι ο μόνος μέτοχός της που νιώθει την ανάγκη να μιλήσει δημόσια είναι ο μόνος που αυτό τον καιρό δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο στα διοικητικά της, δηλαδή ο Ντέμης Νικολαΐδης. Το αληθινό πρόβλημα της ΑΕΚ είναι οι μέτοχοί της. Οχι γιατί δεν βάζουν ή γιατί δεν βάλανε χρήματα, αλλά γιατί από πουθενά δεν προκύπτει ότι έχουν ένα σχέδιο συμβατό με την ιστορία της ομάδας και τις ανάγκες του κόσμου της.

Ο Νικολαΐδης από τη μέρα που έφυγε από την ΑΕΚ δεν πάει ούτε στο γήπεδο. Αν ήθελε να ασχοληθεί θα είχε χαλάσει τον κόσμο, π.χ. για τον Μπομπ Κοζώνη. Ακόμα κι αν δεν είχε κάνει κάποια δημόσια τοποθέτηση για να μην κακοκαρδίσει τον Νίκο Νοτιά, θα μπορούσε να έχει ξεσηκώσει καμιά δεκαριά φίλους του δημοσιογράφους κι όχι απαραίτητα αθλητικούς.

Οταν, π.χ., είχε έρθει κάποτε να αναλάβει την ΑΕΚ ο Αλεχάντρο Σκλαβενίτης, ο Νικολαΐδης ήταν ποδοσφαιριστής της ομάδας και όχι ακόμα παράγοντας. Η πληροφόρησή του για τις τότε εξελίξεις ήταν τόσο λεπτομερής και τόσο καθημερινή ώστε, αν θυμάστε, είχε κάνει και αποχή από την προπόνηση την πρώτη μέρα της προετοιμασίας με σκοπό να ευαισθητοποιήσει το κράτος για όσα γίνονταν. Σήμερα, που δεν ασχολείται, όσοι τότε κάνανε τότε φίλο και φτερό τον Σκλαβενίτη γράφανε για τα κεφάλαια που ο Κοζώνης εκπροσωπεί.

Θάρρος

Ας μιλήσουμε λίγο σοβαρά: η ΑΕΚ περισσότερο και από χρήματα έχει ανάγκη από το θάρρος των μετόχων της. Κυρίως από το θάρρος ανθρώπων που δεν έχουν τίποτα να κρύψουν και μπορούν να βγουν ανοιχτά να μιλήσουν στον κόσμο και να του πουν τι ακριβώς θέλουν να κάνουν στη συνέχεια.

Γιατί αν ο κόσμος της ΑΕΚ σήμερα δυσφορεί, δεν είναι γιατί η ομάδα έχει πάρει τα κάτω της αγωνιστικά, αλλά γιατί καταλαβαίνει ότι με τέτοιου τύπου περιρρέουσα ατμόσφαιρα είναι αδύνατο η ομάδα να συνέλθει. Ο οπαδός μπορεί να υποστηρίζει μια ομάδα που περνά δύσκολες στιγμές: το κάνει πιο έντονα γιατί νιώθει και πιο σημαντικός.

Σίγουρα μπορεί να συμπαρασταθεί σε μια ομάδα που του ζητάει βοήθεια: η ανάγκη της παρουσίας του τον κολακεύει. Είναι όμως αδύνατο να συμπαρασταθεί σε μια ομάδα της οποίας το μέλλον είναι ομιχλώδες και η προοπτική ανύπαρκτη. Κυρίως δεν γίνεται να συμπαραστέκεται σε μετόχους που δεν του εξηγούν τι θέλουν να κάνουν.

Ονειρα

Το πρόβλημα δεν είναι ο Νικολαΐδης: αυτός έφυγε. Αν αύριο γίνει ο έλεγχος και διαπιστώσουν ότι έχει καταχραστεί χρήματα, πράγμα που προσωπικά δεν πιστεύω, μπορούν να τον βάλουν και φυλακή. Αμφιβάλλω όμως αν μια τέτοια εξέλιξη είναι κάποιου τύπου λύση για την ΑΕΚ, της οποίας σήμερα το πιο μεγάλο μπλέξιμο είναι οι μέτοχοι. Από τη συνέντευξη του Νικολαΐδη το μόνο νέο που μάθαμε είναι ότι συζητιόταν μεταξύ των μετόχων η πώληση της εταιρείας το καλοκαίρι του 2008.

Λίγους μήνες μετά, η εταιρεία χαριζόταν για ένα ευρώ. Στο μεταξύ, μπήκαν στα ταμεία της 5 με 10 εκατομμύρια ευρώ για να βγει η χρονιά, τη στιγμή που ο νέος προεδρός της μιλούσε με κάποιους Κύπριους (τα ονόματα των οποίων ποτέ δεν μάθαμε) και λίγο αργότερα ο κύριος μέτοχός της μας διαβεβαίωνε ότι βρήκε στο πρόσωπο του Κοζώνη τη λύση για όλα τα δεινά της ανθρωπότητας!

Το χειρότερο είναι ότι όλες αυτές οι ανερμάτιστες πράξεις εξηγούνται εύκολα: η ΑΕΚ ανήκει σε ανθρώπους που έχουν άλλες προτεραιότητες και που ασχολούνται μαζί της χωρίς κανένα απολύτως σχέδιο. Ο Κανελλόπουλος παραχωρεί μετοχές στην Ερασιτεχνική για να τη δει να γίνεται εταιρεία λαϊκής βάσης, ο Κιντής ονειρευόταν την ΑΕΚ των πιτσιρικάδων που θα φέρνουν λεφτά, ο Θανόπουλος την ταξιαρχία του Ντούσαν που θα συγκινήσει ξένους επενδυτές: όλα αυτά είναι καλόβουλες προσδοκίες σαν αυτές που έχει και ο Παππάς, που απ' ό,τι καταλαβαίνω είναι ο επόμενος σωτήρας της. Πολύ αμφιβάλλω, όμως, ότι συνάδουν με την πραγματικότητα.

Δεν μιλάνε

Αυτό που εγώ βλέπω είναι ότι τον τελευταίο καιρό οι μέτοχοι δεν μιλάνε ούτε καν μεταξύ τους! Υπάρχει ένας περίεργος διάλογος μέσω εφημερίδων και δημοσιογράφων που απηχούν απόψεις του ενός ή του άλλου μετόχου ή του ενός ή του άλλου γενικώς ενδιαφερόμενου.

Ομολογώ ότι ως διοικητικό «σίριαλ» η ΑΕΚ είναι αρκετά συναρπαστική και όλοι όσοι έχουν παίξει κάποιο ρολάκι (από τον Μελισσανίδη και τον Ντέμη μέχρι τον Θανόπουλο και τον Στάθη) είναι ωραίοι τυπάδες που δεν σε αφήνουν να πλήξεις. Ομως αν μεταμορφώσεις μια από τις μεγαλύτερες ομάδες της Ελλάδας σε ένα φόρουμ απόψεων που έχουν να κάνουν με προσωπικούς ανταγωνισμούς, αυτό που προκύπτει δεν είναι μια ποδοσφαιρική εταιρεία αλλά κάτι άλλο.

Ο κόσμος σήμερα είναι απογοητευμένος, αύριο θα αρχίσει να δυσφορεί και μεθαύριο θα σταματήσει να ασχολείται. Αυτό που για μετόχους, πρώην παράγοντες, δημοσιογράφους και επαγγελματίες οπαδούς αξιολογείται ως συναρπαστικό, στην πραγματικότητα είναι κάτι που έχει ξενερώσει τον κόσμο. Ας το έχουν όλοι υπόψη.

Διαρροές

Η φυγή του Νικολαΐδη έγινε γνωστή με διαρροές mail. Το παραμύθι με τον Κοζώνη στηρίχθηκε σε εγγυήσεις που δίνονταν σε ρεπόρτερ εν ήδη αποκλειστικών. Το πλάνο Κιντή το μάθαμε ως αποκάλυψη της «SportDay». Τωρα κυκλοφορεί ήδη η εναλλακτική λύση του Παππά που προτείνει ως πρόεδρο τον Χατζηχρήστο και συναντιέται λέει με οργανωμένους.

Η ερώτησή μου είναι απλή: έχουν ή δεν έχουν φωνούλα όλοι αυτοί; Πότε θα μας πουν τι θα κάνουν, τι δεν πήγε καλά, τι μάθανε, γιατί τρέχαν πίσω από τον Κοζώνη; Πότε επιτέλους με τη φωνούλα τους θα μας εξηγήσουν τι σκοπό έχουν να κάνουν με την ΑΕΚ; Σοβαροί άνθρωποι είναι και επιχειρηματίες. Αν δεν θέλουν να το κάνουν για την ΑΕΚ, ας το κάνουν για την αξιοπρέπειά τους…

Ναι μεν, αλλά

Διάβασα τις προτάσεις που έκανε ο πρόεδρος της ΕΠΟ στον ΓΓΑ για τη θωράκιση του ποδοσφαίρου από τη λαίλαπα των στημένων για το στοίχημα παιχνιδιών. Αρκετές από αυτές είναι ενδιαφέρουσες και εφαρμόσιμες και αυτό είναι λογικό, αφού ο Σοφοκλής Πιλάβιος είναι και δικηγόρος και ξέρει αυτό το κομμάτι πολύ καλά. Ωστόσο, σε όλη αυτή τη συζήτηση μας ξεφεύγουν δύο λεπτομέρειες.

Η πρώτη έχει να κάνει με το γεγονός ότι δεν απαγορεύεται σε κανέναν στην Ελλάδα να παίζει στοίχημα κι αυτό είναι κάτι που πρέπει οι ενδιαφερόμενοι για το πρόβλημα φορείς να προσέξουν: νομίζω ότι το λιγότερο που χρειάζεται είναι μια κανονιστική ρύθμιση που να απαγορεύει στους εμπλεκόμενους ποδοσφαιριστές, προπονητές και παράγοντες να τζογάρουν.

Το δεύτερο που διαφεύγει έχει να κάνει με το ήθος των παραγόντων που μπλέκουν με τον χώρο του ποδοσφαίρου κι αυτό νομίζω είναι το αληθινό πρόβλημα: πιο πολύ και από το να δημιουργούνται εταιρείες ελέγχου δεδομένων (που χρήσιμες είναι), θα 'πρεπε να αναζητούνται τρόποι ώστε να θωρακιστεί το επαγγελματικό ποδόσφαιρο από την παρουσία διαφόρων για τους οποίους δεν προκύπτει από πουθενά ότι έρχονται να βοηθήσουν.

Κάποτε ο Ευάγγελος Βενιζέλος είχε προσπαθήσει να προστατεύσει τον χώρο με τη δημιουργία της Επιτροπής Επαγγελματικού Αθλητισμού: το πράγμα κατέρρευσε όταν η ίδια η ΕΕΑ πιεζόμενη σταμάτησε να λειτουργεί σαν ανεξάρτητη αρχή και έκανε θελήματα σε πολιτικούς και φίλους τους.

Και υπάρχει και μια τρίτη λεπτομέρεια, που αφορά το ίδιο το μέτρο της ανοχής των αρμοδίων. Δύο μήνες τώρα έχει έρθει το πόρισμα του Λιμάχερ και απλώς όλοι συζητάνε! Και στη Γερμανία στήνονται παιχνίδια, αλλά εκεί την πόρτα του εισαγγελέα την περνά πολύς κόσμος: εδώ δεν τολμάμε να δώσουμε ούτε το πόρισμα στη δημοσιότητα! Είναι δυνατόν δείχνοντας τέτοια ανοχή να αλλάξουν λογικές και νοοτροπίες; Δύσκολο μου φαίνεται…

Με τα λεφτά του ΠΑΟΚ

Ηταν τόσο ευχαριστημένος ο Μάκης Ψωμιάδης για την απόκτηση του Εμπι Σμολάρεκ που αποκάλυψε και το μυστικό της απόκτησής του. «Να 'ναι καλά ο ΠΑΟΚ», έλεγε χθες σε ένα φίλο του. «Τους πήρα 200 χιλιάρικα για τα εισιτήρια του ματς της Κυριακής και με άλλα εκατό ο Σταύρος έφερε τον παικταρά σε ένα βράδυ.

Και τους είπα κιόλας στον ΠΑΟΚ ότι άμα θέλουν να 'ρθουν να δουν το ματς με τον Ολυμπιακό και να βοηθήσουν την Καβάλα μπορούμε να τα βρούμε και να τους δώσω κι άλλα τόσα»! Και να φανταστεί κανείς ότι τον Σμολάρεκ τον ήθελε κι ο ίδιος ο ΠΑΟΚ, με τα λεφτά του οποίου τον πήρε ο «Big Mac»…