Η πρώτη παγίδα για τον Νίκο Νιόπλια

Απόψε ο ΠΑΟ παίζει με την Ντιναμό Βουκουρεστίου, την οποία έχει νικήσει ήδη στη Ρουμανία. Δεν είναι δυνατή ομάδα η Ντιναμό, απλώς ξέρει να παίζει καλά τις αντεπιθέσεις και έχει στόφα μεγάλης ομάδας, διότι στη χώρα της διεκδικεί παραδοσιακά τίτλους.

Λογικά ο ΠΑΟ θα τη νικήσει και θα την αποκλείσει: με τέτοιου τύπου ομάδες, άλλωστε, σπανίως έχει πρόβλημα. Μετά τη νίκη στη Θεσσαλονίκη, την πρόκριση στη δεύτερη φάση του Γιουρόπα Λιγκ και μια πιθανή καλή εμφάνιση με τον ΠΑΣ το Σάββατο μπορούν να πληθύνουν τα καλά λόγια για τον Νίκο Νιόπλια, ο οποίος πρέπει να αποφύγει την πρώτη παγίδα που θα βρει μπροστά του.

Τα κριτήρια με τα οποία στην Ελλάδα γίνονται οι επιλογές των προπονητών παραμένουν για μένα τουλάχιστον μυστήριο. Οι πιο πολλοί πρόεδροι που διαλέγουν προπονητές χωρίς να συμβουλεύονται ούτε τεχνικούς διευθυντές (που είτε δεν υπάρχουν είτε παριστάνουν τις γλάστρες) ούτε άλλους παράγοντες στέκονται συνήθως στον χαρακτήρα των ανθρώπων: το να αξιολογήσουν τη δουλειά που κάνει ένας προπονητής είναι αρκετά δύσκολο.

Ο κ. Νίκος Πατέρας επέλεξε τον Νίκο Νιόπλια επειδή τον θεωρεί παιδί του ΠΑΟ και πιστεύει ότι δεν θα έχει προβλήματα προσαρμογής στην ομάδα. Επειδή αυτού του τύπου η επιλογή έγινε υπό συνθήκες πίεσης, πιστεύω ότι ο Νιόπλιας έχει πραγματικά μια ιστορική ευκαιρία να προβάλει απαιτήσεις. Αρκεί να έχει στο μυαλό του ότι ήταν η καλύτερη λύση του ΠΑΟ.

Λάθος

Στην Ελλάδα οι προπονητές που, παρ' όλο που δεν έχουν εμπειρία πρωταθλητισμού, παίρνουν μια ευκαιρία για να δουλέψουν σε κάποια μεγάλη ομάδα κάνουν ένα λάθος. Συχνά εκτιμούν πως δουλεύουν για τους προέδρους που τους δώσανε την ευκαιρία και όχι για τις ομάδες και συμπεριφέρονται σαν να χρωστάνε στον πρόεδρο-εργοδότη κάποιου τύπου ευγνωμοσύνη.

Αυτή η ευγνωμοσύνη έχει δύο καταστροφικά αποτελέσματα: το πρώτο είναι να δέχονται παρεμβάσεις στο έργο τους και το δεύτερο να μην εγείρουν την παραμικρή απαίτηση. Δεν είναι απαραίτητο ότι κάποιος πρέπει να κάνει και τα δύο λάθη: αρκεί το ένα από τα δύο για να καταστραφεί το όποιο τεχνικό σχέδιό του σε χρόνο-ρεκόρ. Ετσι συνέβη στην ΑΕΚ π.χ. τον καιρό του Γιώργου Δώνη: ο κόουτς «ευλόγησε» διοικητικές επιλογές, διότι ένιωθε ότι του δόθηκε από τον Ντέμη Νικολαΐδη μια μοναδική ευκαιρία.

Ανάλογο λάθος έκανε στο πρώτο πέρασμά του από τον Ολυμπιακό ο Τάκης Λεμονής: έβαλε πολύ νερό στο κρασί του αρκετές φορές για να μη δυσαρεστήσει κάποιους τριγύρω από τον Σωκράτη Κόκκαλη. Το ίδιο έκαναν παλιότερα ο Πέτρος Ραβούσης στην ΑΕΚ και ο Γιώργος Κωστίκος στον ΠΑΟΚ: και οι δύο αντί να τολμήσουν ρήξεις, προσπάθησαν να κάνουν διαχείριση. Οταν κατάλαβαν ότι δεν γίνεται να τα έχεις με όλους καλά ήταν αργά.

Πράξη

Ενα δεύτερο συνηθισμένο λάθος είναι ότι αρκετοί από τους νέους κόουτς υπερτιμούν πολλές φορές την ίδια τους τη θεωρητική κατάρτιση. Ο Δώνης π.χ. νόμιζε ότι μπορεί να διδάξει στην ΑΕΚ να παίζει 4-3-3 με τον Καφέ και τον Ριβάλντο στα χαφ: από τη στιγμή που οι δύο δεν ήταν «σκυλιά» που μάζευαν μπάλες, αυτό ήταν σχεδόν αδύνατο, αλλά για να το δεχτεί ο κόουτς έπρεπε να έρθει ο αποκλεισμός από την Ομόνοια.

Ομοίως ο Λεμονής πίστευε πως τα κενά στην άμυνα του Ολυμπιακού ήταν θέμα λειτουργίας της ομάδας: έμαθε το μάθημα κι όταν επέστρεψε στον Ολυμπιακό ξεκίνησε την ανοικοδόμηση της ομάδας από τα μετόπισθεν, ζητώντας επιτακτικά την επιστροφή του Παρασκευά Αντζα και την απόκτηση του Ραούλ Μπράβο. Η θεωρία είναι ένα πράγμα –η πράξη απαιτεί παίκτες με προσόντα.

Χτυποκάρδια

Ομολογώ ότι χάρηκα όταν άκουσα τον Νιόπλια στον ΣΚΑΪ να ζητεί έναν τουλάχιστον κεντρικό αμυντικό. Ο Νιόπλιας την περασμένη Παρασκευή δεν έκρυβε τον θαυμασμό του για το υλικό που βρήκε και την καλή κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι ποδοσφαιριστές που παρέλαβε.

Προφανώς τα χτυποκάρδια στο Καυτανζόγλειο ήταν αρκετά για να του γίνει κατανοητό ότι ούτε το ρόστερ του ΠΑΟ είναι τόσο πλήρες ούτε το πρόβλημα είναι η αμυντική λειτουργία. Οτι διαπίστωσε αμέσως την ανάγκη για ενίσχυση στην άμυνα είναι θετικό: ο σκοπός είναι να επιμείνει σε αυτή τη θέση και να μην ξεγελαστεί από πιθανά καλά αποτελέσματα στα ματς με την Ντιναμό και τον ΠΑΣ. Από τα παιχνίδια αυτά δεν μπορούν να εξαχθούν σοβαρά συμπεράσματα.

Τόνοι

Πριν από μία εβδομάδα διεκήρυτταν από την ΠΑΕ σε όλους τους τόνους ότι δεν θα γίνουν μεταγραφές επειδή η ομάδα δεν χρειαζόταν τίποτα –μία εβδομάδα πριν, όμως, δεν υπήρχε ο Νιόπλιας, αλλά ο Τεν Κάτε. Ο Ολλανδός δεν μπορούσε να απαιτήσει τίποτα, διότι αν οι απαιτήσεις του γίνονταν γνωστές θα ήταν σαν να έμπαινε μια ωρολογιακή βόμβα στα αποδυτήρια της ομάδας.

Ο πρώην προπονητής είχε υποστηρίξει τις καλοκαιρινές μεταγραφικές επιλογές, δέχτηκε τις αποφάσεις του τεχνικού διευθυντή, είχε μεγάλη εμπιστοσύνη στον Κώστα Αντωνίου και στον Πατέρα. Ο Νιόπλιας, όμως, ξέρει πού βρίσκεται και κυρίως γνωρίζει ότι σε κάποιο μελλοντικό «στραβοπάτημα» αυτοί που τον προσέλαβαν μετά πολλών επαίνων θα του ζητάνε εξηγήσεις επειδή δεν βελτίωσε τον Καντέ, τον Μπιέρσμιρ και τον Βύντρα.

Επίσης την απαίτησή του η ομάδα δεν μπορεί να την πάρει στραβά: όλοι οι παίκτες αναγνωρίζουν σε ένα νέο προπονητή το δικαίωμα να κάνει τις εισηγήσεις του, όπως όλοι στραβώνουν όταν ο προπονητής που ξεκίνησε μαζί τους από το καλοκαίρι τούς αδειάζει ζητώντας μεταγραφές τον Δεκέμβρη.

Στα αποδυτήρια υπάρχει και περίοδος χάριτος στους προπονητές, αλλά και μια σύμβαση συνυπευθυνότητας. Ο Νιόπλιας δεν μπορεί να θεωρηθεί συνυπεύθυνος για τίποτα, διότι μόλις ανέλαβε. Αντί να κολακεύσει την ομάδα, είναι προτιμότερο να την τσιτώσει λίγο παραπάνω, ζητώντας μία τουλάχιστον σοβαρή προσθήκη στην άμυνα.

Νίκες

Θα το κάνει; Αν αποφύγει να πέσει στην παγίδα της δημοσιογραφικής κολακείας που μπορεί να προκύψει έπειτα από δυο νίκες με την Ντιναμό και τον ΠΑΣ, πιστεύω ότι θα το κάνει σίγουρα. Κυρίως γιατί καταλαβαίνει περισσότερο από ποδόσφαιρο απ' όσο αυτοί που έκαναν τις καλοκαιρινές μεταγραφές.

«Σκίσε το manual»

Πριν από λίγα χρόνια ο Γιώργος Λακόπουλος, από τους μεγαλύτερους ρεπόρτερ του ΠΑΣΟΚ και συγγραφέας της ιστορίας του κινήματος, είχε γράψει ένα βιβλίο που λεγόταν «Ποιος σκότωσε τον πρωθυπουργό;» και είχε κάνει μια αξιοσημείωτη εκδοτική επιτυχία.

Το μυστικό εκείνης της επιτυχίας ήταν ότι ο αναγνώστης έμπαινε στη διαδικασία να βρει ποιοι ήταν οι αληθινοί υπουργοί, σύμβουλοι και βουλευτές του Σημίτη πίσω από τα ψευδώνυμα που ο συγγραφέας χρησιμοποιούσε. Χρόνια αργότερα ο Βασίλης Σαμπράκος, που δεν νομίζω ότι γνώριζε το τρικ του Λακόπουλου, έκανε το ίδιο στο πρώτο βιβλίο του, το «Σκίσε το manual», που κυκλοφόρησε χριστουγεννιάτικα από τα Ελληνικά Γράμματα.

Η διαφορά με το βιβλίο του Λακόπουλου, που έκρυβε μια φανταστική ιστορία πίσω από υπαρκτούς μεταμφιεσμένους ήρωες, είναι ότι ο Σαμπράκος αποκαλύπτει πολλές αληθινές καταστάσεις, δίνοντας στο μυθιστόρημά του την αξία του χρονικού. Ο συγγραφέας ζητεί απλώς από τον αναγνώστη να δείξει μια στοιχειώδη ικανότητα για να αναγνωρίσει ήρωες και κακούργους του ποδοσφαίρου μας για να συμμετέχει στην ιστορία.

Ο Σαμπράκος έχει ως ήρωα ένα δημοσιογράφο, που είναι λίγο ο ίδιος και λίγο αυτό που ο ίδιος θα 'θελε να γίνει. Η ανάδειξη ενός δημοσιογράφου σε ήρωα είναι κάτι σύνηθες στην αστυνομική λογοτεχνία –το 'κανε πολύ πετυχημένα πρόσφατα και ο αδικοχαμένος Στινγκ Λάρσον στην τριλογία του «Μιλένιουμ» και στο «Κορίτσι με το Τατουάζ», που είναι παγκόσμιο σουξέ.

Ομολογώ ότι βρίσκω μια δυσκολία να δω κάτι ηρωικό στη δουλειά που κάνουμε και ως εκ τούτου οι ήρωες δημοσιογράφοι με κάνουν λίγο να απορώ ή ακόμα και να προβληματίζομαι για την αναγκαιότητά τους. Ωστόσο, δεν μπορώ να πω ότι ο ήρωας του Σαμπράκου, δηλαδή εν τέλει ο ίδιος ο Βασίλης, δεν ήταν απολαυστικός στην αφήγηση της ιστορίας του: κυρίως ήταν πραγματικός, ευθύς και πολύ σαφής.

Γι' αυτό συνιστώ το βιβλίο σε όλους: ότι ένας ευθύς ήρωας διηγείται πραγματικά περιστατικά καμουφλαρισμένα πίσω από μια σειρά από σημειολογικά ψευδώνυμα απαιτεί Τέχνη, δηλαδή Λογοτεχνία. Λογοτεχνία που προσφέρει μια μικρή απόλαυση.

Ατόπημα

Εντάξει, είπαμε ότι ο κ. Νίκος Πατέρας ήθελε την προεδρία της Σούπερ Λίγκας για να κυνηγήσει τον Ολυμπιακό και να πάρει το πρωτάθλημα, αλλά από αυτό μέχρι να ζητεί να φύγουν οι αθλητικοί δικαστές, το πράγμα απέχει πολύ!

Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι οι δικαστές για όσα έγιναν στο Καραϊσκάκη δεν εξέδωσαν την καλύτερη δυνατή απόφαση με αποτέλεσμα να ασκηθεί έφεση από τη Δευτεροβάθμια, το να ζητάς να φύγει ένας δικαστής επειδή δεν έβγαλε την απόφαση που περίμενες αποτελεί για πρόεδρο της Σούπερ Λίγκας θεσμικό ατόπημα.

Η Λίγκα είναι συνεταιρισμός κι όχι τσιφλίκι. Και είπαμε να τον ακούμε τον Βίκτωρα, αλλά αν τον παίρνουμε τόσο πολύ στα σοβαρά, θα μας γυρίσουν την πλάτη και οι εννέα που μας ψήφισαν.