Αφεντικά κι εργάτες

Κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα, κάθε φορά που μετράω πάνω από τέσσερα Jack, κάθε φορά που χτυπάω ένα backhand, down the line, κάθε φορά που κάποια αποφασίζει να με ερωτευτεί, τέλος πάντων κάθε φορά που νιώθω άτρωτος, γιγαντιαίος και ακατανίκητος, όταν κοιτάζω τον καθρέφτη στο contre lumiere διακρίνω τριχούλες να έχουν φυτρώσει στο κεφάλι μου. Η συνέχεια μετά είναι γνωστή.

Το μαλλί πυκνώνει, μακραίνει, πέφτει πλούσιο στους ώμους, αφιερώνομαι στην κιθάρα, ο Richie Blackmore μου ζητεί να κάνουμε ντουέτο και το «smoke on the water» γίνεται η μεγαλύτερη επιτυχία μετά το «Jingle Bells». Μόνο που έπειτα από τόσες φορές, που μετρώντας τις τριχούλες πάντα τριψήφιες έβγαιναν, έμαθα να συγκρατούμαι. Η αισιοδοξία δεν κάνει κακό, αλλά όταν είναι τα μαλλιά να μακρύνουν αποκλείεται να μην το παρατηρήσω.

Εγώ και όλοι μας. Οπότε καλό είναι το ανέβασμα στον Νίκο Νιόπλια, καλές οι ελπίδες ότι θα φτιάξει τον μεγάλο Παναθηναϊκό που θα είναι αφεντικό όλων, αλλά το ματς της Θεσσαλονίκης με τον Ηρακλή ήταν περισσότερο η χαρά της νίκης και η ανάγκη για αισιοδοξία, παρά η πραγματικότητα που διαδραματιζόταν στο γήπεδο και τις οθόνες. Με το χέρι στην καρδιά, αν στην εμφάνιση του Παναθηναϊκού στη Θεσσαλονίκη αντί για τον Νιόπλια καθόταν στον πάγκο ο επάρατος Χενκ Τεν Κάτε θα γράφονταν και θα λέγονταν όσα γράφτηκαν και ειπώθηκαν;

Ούτε ο Παναθηναϊκός είχε καλή ανάπτυξη, ούτε νεωτερισμούς που χρειαζόταν νέος προπονητής για να γίνουν, ούτε σε καμία περίπτωση ήταν το αφεντικό του ματς. Γιατί αν το αφεντικό κοιτάζει με τα γουρλωμένα μάτια του Βύντρα, όταν προς το τέλος παραλίγο να μπει το αυτογκόλ, και τα βγαλμένα όταν στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων ο Τζόρβας κάνει μία από τις σπεσιαλιτέ, εκρηκτικές, χαμηλές αποκρούσεις του, τότε τον πετύχαμε τον σοσιαλισμό, στον οποίο αφεντικά και εργάτες δεν ξεχωρίζουνε.

Ο Ολυμπιακός αντίθετα δεν είχε και μεγάλο πρόβλημα να γίνει το αφεντικό. Ο Πανθρακικός, παρ' ότι έχει δυο-τρεις παίκτες που μπορούν να παίζουν στη μεγάλη κατηγορία, έχει και δυο-τρεις που θα έπρεπε να παίζουν βόλεϊ, μπιλιάρδο, μπριτζ ή ό,τι άλλο εκτός από ποδόσφαιρο. Ιδιαίτερα στην άμυνα, που οι αδυναμίες δείχνουν ότι ο Πανθρακικός, και συγκεκριμένα στο κέντρο της, είναι «ανοίξαμε και δεχόμαστε».

Ακόμα χειρότερα με τον Λεβαδειακό, που ξέχασα ποιος έπαιζε πίσω και αριστερά, όπως θα έπρεπε να το ξεχάσει και αυτός. Αλλά και γενικά η άμυνα του Λεβαδιακού δεν είναι και πολύ καλύτερη. Δείτε το τρίτο γκολ, που το στόπερ προσπαθεί να ψήσει τον πλάγιο να βγει στα δεξιά και μέχρι να αποφασίσουν τι θα κάνουν, η σέντρα έχει βγει προς τα αριστερά, που το άγνωστο αριστερό πλάγιο μπακ έχει φύγει να καταθέσει στεφάνι.

Ετσι έγινε ήρωας ο Μαντούκα. Οχι μόνο γιατί έδωσε τους τρεις βαθμούς στην ΑΕΚ, αλλά επειδή έσωσε και δημόσια περιουσία, διότι έτσι και το ματς τελείωνε ισόπαλο ή, ακόμα χειρότερα, νικούσε ο Λεβαδειακός, στο ΟΑΚΑ θα είχαμε ριζική εκ βαθέων.