Ενα «μπράβο» κι ένα «ευχαριστώ»

Κάθε καινούργιος προπονητής φυσικά και θέλει ένα καλό ξεκίνημα -και ο ίδιος και οι παίκτες του κι αυτοί που τον εμπιστεύτηκαν. Περισσότερο όμως μπορεί να ελπίζει και να προσεύχεται γι' αυτό, παρά να κάνει ο ίδιος πράγματα που θα φέρουν τη νίκη.

Πώς να καταφέρεις άλλωστε μέσα σε λίγες μέρες να αλλάξει τα (όποια) στραβά και να διορθώσεις τα (όποια) προβλήματα δημιούργησε ή δεν έλυσε ο προκάτοχός σου; Συνήθως μια αλλαγή στον πάγκο φέρνει έναν άλλο αέρα, αυξάνει τον ανταγωνισμό ανάμεσα στους παίκτες που θέλουν να κερδίσουν μια θέση στην καρδιά του κόουτς και δίνει ένα έξτρα κίνητρο στους «κομμένους», τους ριγμένους και αυτούς με μικρό χρόνο συμμετοχής να αποδείξουν ότι τους αξίζει κάτι παραπάνω από λιγοστό χρόνο συμμετοχής στο Κύπελλο ή στο τελευταίο δεκάλεπτο κάποιου αγώνα.

Θυμάμαι πριν από λίγους μήνες στον Ολυμπιακό, όταν ο Κετσπάγια έφυγε και ο Ζίκο ήρθε και προσπαθούσε από dvd να μάθει την ομάδα και να αντεπεξέλθει στους δύσκολους αγώνες που είχε μπροστά του εκείνες τις μέρες, ότι είχε την ευτυχία να έχει έναν Τοροσίδη στην καλύτερη φάση της καριέρας του.

Με ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ, ΠΑΟΚ στην Τούμπα και Αλκμααρ στο «Καραϊσκάκη», ο Τοροσίδης κράτησε την ομάδα του εντός όλων των στόχων, έκανε τον Μπάντοβιτς έναν ευτυχισμένο υπηρεσιακό προπονητή και χάρισε στο Ζίκο ξεκίνημα με το δεξί.

Ο Νιόπλιας στη Θεσσαλονίκη Τοροσίδη δεν είχε. Δεν είχε, με άλλα λόγια, έναν παίκτη που να κάνει το παιχνίδι της ζωής του. Δεν είχε καν τους παίκτες-κλειδιά της ομάδας να πιάνουν υψηλά στάνταρ απόδοσης: ο Κατσουράνης δεν βρήκε χώρους να απειλήσει, ο Σισέ είχε μεν κάποιες ευκαιρίες να σκοράρει, αλλά τη μια ο Κοβαλέφσκι και την άλλη το αριστερό του πόδι είπαν «όχι», ο Καραγκούνης έτρεξε αρκετά, αλλά χωρίς ουσία.

Είχε την τύχη, όμως, να έχει τον Ζιλμπέρτο πολύ ουσιαστικό και συνεπή σε όλα του τα καθήκοντα, να μαρκάρει και να ηρεμεί το παιχνίδι, να μοιράζει σωστά την μπάλα και να ανεβάζει την ομάδα του στην επίθεση. Και είχε και τον Νίνη να βάζει τις γνωστές του πινελιές στο παιχνίδι της ομάδας του, αλλά και να σκοράρει το πρώτο φετινό του γκολ στο πρωτάθλημα (και δεύτερο συνολικά, αφού είχε βάλει κι ένα στο Κύπελλο). Μόνο που αυτό το γκολ έδωσε τρεις βαθμούς, έλυσε τον γρίφο της σφιχτής άμυνας του Ηρακλή και έκανε δώρο στον προπονητή του το καλό ξεκίνημα που τόσο ζητούσε.

Τέλος, ο Νιόπλιας, όπως και όλη η ομάδα, είχε για μια ακόμα φορά έναν τερματοφύλακα που εμπνέει σιγουριά και κάνει με τις αποκρούσεις του ακόμα και τα δικά του λάθη να ξεχαστούν. Δεν είναι η πρώτη φορά φέτος που ο Τζόρβας κάνει μεγάλη απόκρουση στα τελευταία λεπτά ενός παιχνιδιού και στοιχηματίζω ότι δεν θα είναι και η τελευταία. Ο Νιόπλιας θεωρώ πως οφείλει ένα μεγάλο «μπράβο» στον Νίνη κι ένα «ευχαριστώ» στον Τζόρβα.