Tυφλή πτήση στις βουνοκορφές

Ημουν ακόμα εκστασιασμένος από το σασπένς των τριών εκπληκτικών αγώνων που περιέγραψα μέσα σε 35 ώρες (Χίμκι - Παναθηναϊκός, Μακάμπι - Κάχα Λαμποράλ και Ουάσινγκτον - Βοστώνη), αλλά και ζαλισμένος από το ξενύχτι και το πηγαινέλα σε Ελλάδες, Ρωσίες και -νοερά αυτό- Αμερικές, όταν έλαβα ένα e-mail που με προσγείωσε στην σκληρή πραγματικότητα του μικρόκοσμου στον οποίο ζει το ελληνικό μπάσκετ. Ο φίλος από την Κέρκυρα έγραφε μεταξύ άλλων τα εξής:

«Λόγω περικοπών στην ΕΟΚ και όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στα πρακτικά του Δ.Σ. της ΕΣΚΑ Βορειοδυτικής Ελλάδας, αναστέλλεται το Αναπτυξιακό Πρωτάθλημα Παίδων των Ενώσεων ανά την Ελλάδα. Το χριστουγεννιάτικο τουρνουά Παίδων της Καλαμάτας (στο οποίο συγκεντρώνονται κάθε χρόνο τα μεγαλύτερα ταλέντα από όλη την Ελλάδα και το οποίο αποτελεί παράδοση για το μπάσκετ από το 1982) βρίσκεται επίσης στον αέρα. Υποθέτω ότι το ποσό για το οποίο συζητάμε είναι ένα αμελητέο ποσοστό σε σχέση με τα χρήματα που η πολιτεία δίνει (σπαταλάει) για το ποδόσφαιρο. Ετσι το άθλημα που αγαπάμε, το οποίο φέρνει με συνέπεια μεγάλες διακρίσεις στην Ελλάδα σε εθνικό και συλλογικό επίπεδο, γίνεται έρμαιο των ορέξεων του κάθε παραγοντίσκου και του εκάστοτε υφυπουργού ή γενικού γραμματέα».

Ο επιστολογράφος πιστεύει ότι τεράστια ευθύνη φέρουν η Ομοσπονδία και προσωπικά ο Γ. Βασιλακόπουλος «ο οποίος όφειλε να προστατεύει στοιχειωδώς το άθλημα και να νοιάζεται για την ευημερία των μικρών σε ηλικία κατηγοριών». Αυτή βεβαίως είναι μόνο η μία όψη του νομίσματος. Η άλλη έχει να κάνει με τη συρρίκνωση των κρατικών επιχορηγήσεων προς τις αθλητικές Ομοσπονδίες και τα συζητήσιμα έως... εξωφρενικά κριτήρια με τα οποία μοιράζεται το χρήμα. Καλώς ή κακώς, η συρρίκνωση αρχίζει από τη βάση.

Η αναστολή της διεξαγωγής «μικρών» πρωταθλημάτων και αναπτυξιακών προγραμμάτων είναι μόνιμη επωδός της ΕΟΚ κάθε φορά που αυτή θέλει να διαμαρτυρηθεί για την έλλειψη οικονομικών πόρων. Μερικές φορές η απειλή παραμένει τέτοια και παραπέμπεται στις ελληνικές καλένδες. Αλλοτε αρχίζουν οι περικοπές. Δεν ιδρώνει άλλωστε το αυτί της πολιτείας όσο κι αν φωνάζει ο Βασιλακόπουλος.

Αν μη τι άλλο, η τωρινή κυβέρνηση ανήκει στον πολιτικό χώρο από τον οποίο προέρχεται ο ισχυρός ανήρ του ελληνικού μπάσκετ. Δύσκολα μπορεί κάποιος να του καταλογίσει πολιτικάντικες σκοπιμότητες.
Στη γιορτή των δημοσιογράφων που θα γίνει μεθαύριο, το μπάσκετ αναμένεται να σαρώσει. Οι εθνικές ομάδες των ανδρών, των νέων, των εφήβων και των γυναικών θα είναι σίγουρα μέσα στο Τοπ-10, αν και κατά τη γνώμη μου συγκροτούν μαζί με τον Παναθηναϊκό, τον Ολυμπιακό και το Μαρούσι την κορυφαία επτάδα του 2009. Εάν ζητηθεί σχόλιο από τους παράγοντες της Ομοσπονδίας, εκείνοι θα φουσκώσουν σαν παγόνια και θα μιλήσουν για την αποτελεσματικότητα του αναπτυξιακού προγράμματος. Στην πραγματικότητα, αυτό κινείται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, εγκλωβισμένο ανάμεσα στην οικονομική ένδεια και στη χούντα του ποδοσφαίρου.

Και όμως, το μπάσκετ μας κινείται. Και πετάει ψηλά, χωρίς χρήμα, χωρίς προβολείς, χωρίς κίνητρο, χωρίς χορηγούς, χωρίς κόσμο. Ωσπου να απενεργοποιηθεί ο αυτόματος πιλότος που κρατάει το αεροσκάφος πιο ψηλά από τις βουνοκορφές...