Ο Πατέρας που θέλει να γίνει Κόκκαλης

Πριν από το ντέρμπι του Ολυμπιακού με τον ΠΑΟ είχα γράψει ότι όποιος προπονητής χάσει, χάνει και τη θέση του. Ως εκ τούτου, η απόλυση του Τεν Κάτε δεν με ξάφνιασε παρά μόνο ως προς τον χρόνο: περίμενα ότι θα γίνει μία εβδομάδα πριν, και τη θεωρούσα δεδομένη, διότι καιρό τώρα αυτό που βλέπω είναι ότι ο Νίκος Πατέρας μιμείται τον Σωκράτη Κόκκαλη.

Μόνο που πολύ φοβάμαι ότι για την ώρα μιμείται τον Κόκκαλη της περιόδου 1993 – 95, αυτόν δηλαδή που έκανε πολλές κουταμάρες και σίγουρα δεν κέρδιζε πρωταθλήματα. Μάλλον τον Πατέρα τον έχει φάει η παρέα με τον Βίκτωρα. Αν ανακάλυπτε τον Θωμά, θα ήταν καλύτερα τα πράγματα για τον ΠΑΟ.

Ο Τεν Κάτε με πρόεδρο τον Σωκράτη Κόκκαλη θα είχε μείνει στον πάγκο του Ολυμπιακού κάνα δίμηνο. Οταν θα του έλεγε ότι δεν του κάνει ο Χ παίκτης, όταν θα του ζητούσε μεταγραφές κι όταν θα έχανε κάποιο ντέρμπι θα έπαιρνε πόδι. Στον Ολυμπιακό υπάρχει ένα δεδομένο διοικητικό σχήμα, με βάση το οποίο η ομάδα πορεύεται. Υπάρχουν ο Κόκκαλης, οι οπαδοί και οι παίκτες.

Ο Κόκκαλης ακούει τους οπαδούς και ενίοτε τους φοβάται κιόλας. Ο ίδιος «γκαζώνει» τους παίκτες στα ντέρμπι, τους υπερασπίζεται, αποκτά στενές σχέσεις με κάποιους και συζητά μαζί τους τα προβλήματα της ομάδας. Οι παίκτες ξέρουν ότι ο πρόεδρος θα 'ναι ποικιλοτρόπως δίπλα τους.

Ο προπονητής είναι optional – συνήθως υπάρχει για να φταίει. Οι παίκτες κατά τον Κόκκαλη δεν φταίνε ποτέ κι αν χάνουν κάποιο σημαντικό ματς, την πληρώνει ο κόουτς. Επίσης, αν πρέπει κάποιος να τους τρίξει τα δόντια, τη δουλειά την αναλαμβάνουν οι οργανωμένοι που κατεβαίνουν στου Ρέντη. Το θέμα είναι τι κάνει ο ΠΑΟ.

Πρόβλημα

Το πρόβλημα του Παναθηναϊκού στο ποδόσφαιρο δεν είναι η ανυπαρξία των τίτλων, είναι η ανυπαρξία ενός διοικητικού μοντέλου. Ο ΠΑΟ πέρασε από τον Γιώργο «όλα τα κάνω μόνος» Βαρδινογιάννη σ' ένα διαχειριστή πρόεδρο, τον Αγγελο Φιλιππίδη, και μετά στον μεγαλομέτοχο Γιάννη Βαρδινογιάννη. Ο «καπετάνιος» έγραφε στα παλιά του τα παπούτσια τους οπαδούς.

Ο Φιλιππίδης προσλάμβανε και έδιωχνε προπονητές χωρίς κριτήριο κι ο Τζίγκερ άκουγε «αυτούς που ήξεραν» και μιλούσε για πενταετή πλάνα που άλλαζαν κάθε εξάμηνο. Ο πρώτος δεν ήξερε και δεν ρώταγε, ο δεύτερος μόνο ρώταγε κι ο ΠΑΟ πορεύονταν ανάλογα με το ποιον ο Τζίγκερ είχε δίπλα.

Ο Ζάετς διατυμπάνιζε την ανάγκη για πειθαρχία, ο Μαλεζάνι ήθελε ονόματα, ο Λιβαθηνός παίκτες από την Ελλάδα, ο Βέλιτς φθηνούς που θα γίνονταν σταρ, ο Γκόντζος να φύγουν οι Ελληνες κ.λπ. Το «κάνω ό,τι μου λένε δυο-τρεις που συμβουλεύομαι» δεν είναι διοικητικό μοντέλο.

Θέλει

Μετά ήρθαν η πολυμετοχικότητα και ο Πατέρας, ο οποίος θέλει να γίνει Κόκκαλης. Εκανε ακριβές μεταγραφές, ανακατεύτηκε με την ΕΠΟ, ήθελε τον έλεγχο της Σούπερ Λίγκας, προσπαθεί να χτίσει ένα αρχηγικό προφίλ ανάλογο με αυτό του «ηγεμόνα» Κόκκαλη, ώστε να περάσει το μήνυμα ότι είναι το νέο αφεντικό του ελληνικού ποδοσφαίρου. Και μετά ήρθε το ντέρμπι και κατάλαβε ότι μόνο αφεντικό δεν είναι.

Του 'βαλαν διαιτητή κάποιον που δεν ήθελε. Τον αφήσανε δύο ώρες σ' ένα πούλμαν να μην μπορεί να πλησιάσει το γήπεδο. Παρατηρητές και λοιποί υπεύθυνοι δεν διέκοψαν το ματς όταν ο Τζόρβας δεχόταν πυροβολισμούς. Το χειρότερο; Ο Ολυμπιακός του Κόκκαλη ούτε τιμωρήθηκε ούτε καν παραπέμφθηκε για τα όσα έγιναν με τον Τζόρβα – παρά τη φασαρία που έκανε ο ΠΑΟ και τις ιατροδικαστικές εκθέσεις!

Ενας δυναμικός τύπος, ο οποίος στο ντέρμπι διοικητικά γνώρισε ένα διασυρμό με 5-0, ήταν αδύνατο να αφήσει την ήττα στο Καραϊσκάκη ορφανή και να μην τη χρεώσει σε κάποιον. Πού τη χρέωσε; Σε αυτόν που θα τη χρέωνε κι ο Κόκκαλης, δηλαδή στον προπονητή.

Τον έδιωξε και –όπως ο Κόκκαλης– τον αντικατέστησε μ' ένα παιδί του συλλόγου. Λάθος: με δύο παιδιά, γιατί έτσι είναι τώρα της μόδας. Μπάντοβιτς – Νινιάδη ο Κόκκαλης; Νιόπλια – Βαζέχα ο ΠΑΟ, για να μη φανεί ότι κάπου υστερεί.

Λάθος

Πού είναι το λάθος σε αυτές τις πρακτικές; Οτι δεν μπορείς να μιμείσαι τον βασικό αντίπαλό σου, γιατί όταν το κάνεις, ακόμα κι αν προσωρινά δικαιωθείς (αν, λέμε), πάλι το σκηνικό δεν θα το αλλάξεις: θα γυρίσει αυτός που ξέρει πολύ καλύτερα από σένα πώς παίζεται το έργο και θα σε διαλύσει.

Ασε που εν τω μεταξύ κινδυνεύεις να γίνεις και ρεζίλι. Γιατί αν το πρωτάθλημα του ΠΑΟ το έχανε ο Τεν Κάτε, θα ήταν αυτός ο μεγάλος ένοχος: τουλάχιστον η εγχώρια αθλητικογραφία είχε φροντίσει να το κάνουμε κατανοητό. Αν, τώρα, το χάσει το πρωτάθλημα, ο Πατέρας θα 'ναι αυτός που θα γίνει ανέκδοτο. Οχι γιατί το έχασε, αλλά γιατί στο διάστημα της θητείας του συνεχίζει να μην έχει κανένα μοντέλο διοίκησης, εκτός αν ως τέτοιο θεωρούμε το one man show.

Γουστάρει

Στον Ολυμπιακό το μοντέλο Κόκκαλη μπορεί για μένα να παραπέμπει σε άλλες δεκαετίες, πλην όμως το γουστάρει ο κόσμος. Ο κόσμος του ΠΑΟ δύσκολα θα αποκτήσει ψυχοσύνθεση οπαδού του Ολυμπιακού: δύσκολα π.χ. θα δεχθεί ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα σπορ που μετράνε τα παρασκήνια και οι φιλίες με τον Βίκτωρα και τον Αχιλλέα.

Υπάρχει μοντέλο συμβατό με τις ιδιαίτερες λογικές του ΠΑΟ; Φυσικά και υπάρχει και το βλέπουμε στο μπάσκετ του ΠΑΟ. Εκεί υπάρχει ένας προπονητής που κάνει κουμάντο, μια εταιρεία που σέβεται τα πιστεύω του, ένα όραμα που λέγεται ευρωπαϊκή καταξίωση. Υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι ο κόσμος του ΠΑΟ θέλει κάτι άλλο;

Δικαίωμα

Ο Πατέρας μπορεί να θέλει να γίνει Κόκκαλης. Δικαίωμά του. Ο κόσμος του ΠΑΟ, όμως, θέλει μια ευρωπαϊκή ομάδα. Με έναν καλό προπονητή τον οποίο δεν θα πριονίζουν οι διάφοροι νοσταλγοί, τον οποίο θα ακούει και θα σέβεται η διοίκησή και ο οποίος θα στηριχθεί όχι για να κατακτήσει το πρωτάθλημα, αλλά για να φτιάξει μια σοβαρή ομάδα. Ο Τεν Κάτε τον έκανε να πιστεύει ότι αυτό μπορούσε να γίνει: είχε τουλάχιστον ένα απαραίτητο βιογραφικό. Για τον Πατέρα, ειλικρινά, δεν ξέρω.

Σθένος

Ο Αρσέν Βενγκέρ δήλωσε ότι ο Ζίκο είναι μια μεγάλη προσωπικότητα κι έφερε στην Αθήνα ένα τσούρμο από πιτσιρίκια, τα οποία ούτε καν προπόνησε. Η προεργασία του αγώνα από την πλευρά της Αρσεναλ δείχνει ότι έρχεται στην Αθήνα να δώσει ένα κυριλέ φιλικό ματς από αυτά που οι ομάδες δίνουν το καλοκαίρι όταν έρχονται και φεύγουν αυθημερόν.

Οι συγκεκριμένοι μικροί του Βενγκέρ δεν θυμίζουν σε τίποτα εκείνους τους προ διετίας αντίστοιχους που είχαν πάει στο «Ανφιλντ» και έβαλαν πέντε γκολ στη Λίβερπουλ για το Κύπελλο Αγγλίας: οι μισοί εκείνης της ομάδας βρίσκονται τώρα στην πρώτη ομάδα.

Ετούτοι που ήρθαν στην Αθήνα τρέχουν, κάποιοι όπως ο Βέλα έχουν καλά στοιχεία, αλλά για την ώρα δεν παίζουν ακόμα το ποδόσφαιρο που θέλει ο Βενγκέρ, διότι τώρα το μαθαίνουν. Η Μάντσεστερ Σίτι τη συγκεκριμένη εκδοχή της Αρσεναλ πριν από μία εβδομάδα την έκανε κομμάτια, φορτώνοντάς την με τρία γκολ για το Λιγκ Καπ.

Κι όμως, κανείς στον Ολυμπιακό πριν από τον αγώνα δεν τολμά να πει καθαρά και ξάστερα ότι θα πάρει τη νίκη. Ο Ζίκο μιλά για επικίνδυνους αντιπάλους, οι ποδοσφαιριστές μετράνε τα λόγια τους, όλοι μοιάζουν να έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους ότι και η ισοπαλία απόψε δεν είναι κακό αποτέλεσμα, αφού δίνει πρόκριση.

Αυτό νομίζω ότι είναι για τον Βενγκέρ ένα τεράστιο παράσημο: παρά το γεγονός ότι αφήνει σπίτι όλους τους βασικούς και φέρνει στην Αθήνα πιτσιρίκια, ο αντίπαλός του, ο οποίος σημειωτέον θέλει και το αποτέλεσμα για να προκριθεί, υπολογίζει την ομάδα του σαν όλα αυτά να μην έχουν συμβεί ποτέ!

Αρκούν στην προκειμένη περίπτωση η φανέλα της Αρσεναλ και η μυθολογία που κουβαλά ο προπονητής της για να είναι ο Ολυμπιακός σε εγρήγορση. Το ωραίο είναι ότι και όποιος άλλος, εκτός νησιού, αν ήταν στη θέση του Ολυμπιακού, τον ίδιο φόβο θα ένιωθε: με την Αρσεναλ του Βενγκέρ δεν μπορείς να νιώθεις ποτέ ήσυχος!

Ο Ολυμπιακός θα προκριθεί – το θεωρώ σίγουρο. Θέλω, όμως, να δω το ματς για να διαπιστώσω αν θα βρει το σθένος να παίξει για να κερδίσει ένα τσούρμο πιτσιρικάδες.

Τρέμω…

Ενας από τους πιο ευχαριστημένους ανθρώπους έπειτα από την απόλυση του Χενκ Τεν Κάτε από τον ΠΑΟ θα πρέπει να είναι ο Αντώνης Ρέμος. Αν αποχωρήσει αυτή την εβδομάδα από τον Ηρακλή ο πρόεδρός του, θα έχει να λέει ότι έφυγε από την ομάδα ενώ αυτή είχε περάσει αήττητη από το Καραϊσκάκη, ενώ βρίσκονταν τρεις μόλις πόντους πίσω από την ΑΕΚ και τη στιγμή που ο ΠΑΟ τη φοβόταν τόσο πολύ, ώστε απέλυσε τον προπονητή του πριν παίξει στο Καυτανζόγλειο!

(Δεν τον βλέπω, πάντως, τον Ρέμο να φεύγει. Εκτός αν δώσει στον Κοζώνη μια εγγυητική 3 εκατ. ευρώ, δηλαδή το σύνολο του ποσού της ρύθμισης με το οποίο είναι δεσμευμένη η περιουσία του, και πάρει και τον Ηρακλή ο Μπομπ).