Καμία αντίρρηση, να αποκτηθεί παίκτης ή παίκτες τον Γενάρη. Και ειδικά αμυντικός ή αμυντικοί. Διότι αυτό που εμφανίζει η εικόνα της άμυνας ή αυτό που περνάει επικοινωνιακά προς τα έξω είναι ότι τυπικά υπάρχουν 4 στόπερ (Βύντρα, Σαριέγκι, Μπιέρσμιρ, Καντέ), 3 που μπορούν να παίξουν αν χρειαστεί (Σιμάο, Κατσουράνης, Ζιλμπέρτο Σίλβα), άλλοι 2 που δόθηκαν δανεικοί (Ντέιβιντ, Μελίσσης), αλλά ουσιαστικά η ομάδα χρειάζεται στόπερ. Με την ίδια ακριβώς λογική υπάρχουν τυπικά 4 δεξιά μπακ (Γιούρκας, Μαρίνος, Γκάμπριελ, Βύντρα), ένας που έχει δοθεί δανεικός (Μουν), αλλά η ομάδα «πάσχει» και από δεξιά.
Σύμφωνα με την ίδια επικοινωνιακή πρακτική, υπάρχει έλλειμμα και στα αμυντικά χαφ (εφόσον ο Κατσουράνης κάνει την «αμαρτία» να σκοράρει περισσότερο απ' ό,τι μαρκάρει), στα αριστερά (διότι ξαφνικά «ανακαλύψαμε» ότι μόνο ο Σπυρόπουλος με τον Λέτο είναι και αριστεροπόδαροι και ποιοτικοί και συνεργάζονται πολύ ωραία), στα δεξιά (διότι άμα φύγει ο Σαλπιγγίδης την κάτσαμε τη βάρκα), γενικώς παντού. Κάπως έτσι απαξιώνονται ρόστερ και βγαίνουν άχρηστοι οι παίκτες, περίπου έτσι πηγαινοέρχονται κάθε καλοκαίρι από και προς Παιανία επτά επτά ή δέκα δέκα.
Τα προβλήματα σε μια άμυνα έχουν λογικές ή και μεταφυσικές ερμηνείες: η μία λογική εξήγηση λέει ότι της αμύνης τα παιδιά δεν είναι καλοί παίκτες. Θα μπορούσα να το δεχθώ, αν το ελληνικό πρωτάθλημα και οι επιθετικοί των ελληνικών ομάδων ήταν τόσο καλύτεροι των αμυντικών του Παναθηναϊκού.
Αλλά, με κάθε σεβασμό στον Αναστασάκο, τον Περόνε, τον Κάμπορα, τον Τσέζαρεκ και τον Ονουάτσι, κανείς τους δεν είναι μεγαλύτερο όνομα στο διεθνές ποδόσφαιρο από τον διεθνή Λουκά Βύντρα, τον επί 10 χρόνια βασικό στο Σαμπιονά Σεντρίκ Καντέ, από τον επί 10 χρόνια βασικό στην Πριμέρα Γιόσου Σαριέγκι και τον διεθνή Σουηδό Ματίας Μπιέρσμιρ. Ούτε θα έπρεπε σώνει και καλά να έχει πάρει ο Παναθηναϊκός τον Μέλμπεργκ για να αντιμετωπίσει τους συγκεκριμένους.
Η μεταφυσική ερμηνεία λέει ότι υπάρχουν ομάδες που ό,τι κι αν κάνεις, όσους παίκτες κι αν ψωνίσεις, ό,τι προπονητή και να φέρεις, η κατάσταση δεν στρώνει ποτέ. Κλασικότερο παράδειγμα όλων, η Ρεάλ Μαδρίτης, στην οποία ακόμα κι ο μέγας Φάμπιο Καπέλο μπορεί να έβαλε μια σχετική τάξη, αλλά την άμυνα δεν την έκανε ποτέ πραγματικά συνεπή.
Καναβάρο, Πέπε, Αλμπιόλ, Σέρχιο Ράμος, Αρμπελόα, Μέτζελντερ, Μαρτσέλο, Μιγκέλ Τόρες, Μίτσελ Σαλγκάδο, Ελγκέρα, Ντρέντε –κι εδώ σταματάω γιατί κουράστηκα– αγοράστηκαν, στοίχισαν συνολικά όσο δύο Κακάδες κι ενάμισης Κριστιάνο και είτε έφυγαν ως αποτυχημένοι, είτε είναι στον τάκο, είτε θα φύγουν μια μέρα ως «λίγοι», για να έρθουν κάποιοι άλλοι ως «σωτήρες».
Υπάρχει και μια τρίτη ερμηνεία, λιγότερο μεταφυσική και περισσότερο πραγματιστική, που λέει ότι ο προπονητής δεν έχει δουλέψει αρκετά πάνω στην αμυντική λειτουργία. Οπως δεν δούλεψε ιδιαίτερα και το καλοκαίρι στην προετοιμασία πάνω στην τακτική, σύμφωνα με τις «κακές γλώσσες».
Ο οποίος θεωρεί πως στο γκολ του Μελισσά ας πούμε ευθύνονται ο Ρουκάβινα με τον Σισέ, που δεν τον μάρκαραν, άρα είναι θέμα απερισκεψίας συγκεκριμένων ατόμων και όχι αμυντικής λειτουργίας γενικά. Που ανακατεύει τον τελευταίο καιρό συνεχώς τους τέσσερις της άμυνας, χωρίς κανείς να έχει καταλάβει αν ψάχνει τους καλύτερους και τα καλύτερα δίδυμα, αν κάνει rotation ή αν θέλει να δώσει ευκαιρίες σε όλους και να τους κάνει να νιώθουν σημαντικοί και χρήσιμοι και όχι εφεδρεία της εφεδρείας.
Ο,τι και να συμβαίνει απ' όλα αυτά, το σίγουρο είναι πως πρέπει να βρεθεί λύση. Αλλά αν η λύση θα είναι ο Ντούριτσα ή ο κάθε Ντούριτσα, ο οποίος τη μια θα παίζει με τον Βύντρα δίπλα του, την άλλη με τον Σαριέγκι, την παράλλη με τον Μπιέρσμιρ, μετά θα παίζει αριστερό μπακ και στη συνέχεια θα μένει εκτός 11άδας ή και εκτός αποστολής, προκοπή και πάλι δεν θα δούμε.
Οπως δεν θα δούμε αν η εικόνα της άμυνας παραμένει κάτι σαν ερασιτεχνική ταινία, απ' αυτές που γυρίζονται με μια κάμερα στο χέρι. Διότι με το ταλέντο των παικτών σου και μόνο μπορείς να βάζεις γκολ ακόμα και χωρίς συγκεκριμένο σύστημα. Κάτι που δεν ισχύει στην άμυνα, εκεί όπου δεν φτάνει μόνο το ταλέντο. Απαιτούνται σχέδιο, πλάνο και συλλογική δουλειά.