Πυρ και (συγ)κίνηση

Tο παιχνίδι ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τον Ατρόμητο δεν ήταν ένα απλό παιχνίδι. Ηταν μια πανελλήνια συγκίνηση. Για την παρουσία δύο ολόκληρων Καραγκούνηδων στο ίδιο γήπεδο. Για την παρουσία του Γιάννη Καραλή επί 2 – όχι, μην ανησυχείτε, δεν πάχυνε ο δικός μας Γιάννης, απλώς μπήκε στο ματς κι άλλος ένας για μπακ-απ. Για τον Στέργο Μαρίνο που αγωνίστηκε κόντρα στην παλιά του ομάδα.

Για τα δακρυγόνα που τους έκαναν όλους να κλαίνε σαν να πήγαν στην εκπομπή της Τατιάνας Στεφανίδου. Για το παλικάρι με τα αίματα και την κάλτσα στο κεφάλι, τον αδάμαστο Σεντρίκ Καντέ. Αν θέλετε κι έναν έξτρα λόγο, για τη θύμηση του Λίμα Αντερσον, που πήρε κάποτε μεταγραφή από τη Χαλκηδόνα (τον νυν Ατρόμητο) για τον Παναθηναϊκό, έπαιξε 80 ολόκληρα λεπτά με την πράσινη φανέλα κόντρα στην ΑΕΚ κι έκτοτε αγνοείται η τύχη του.

Κάπου εδώ τελειώνει η συγκίνηση κι αρχίζουν τα συγκινητικά συμπεράσματα. Συμπέρασμα πρώτο: ο Παναθηναϊκός νίκησε και μείωσε τη διαφορά απ’ τον Ολυμπιακό στον 1 βαθμό. Αν το ζητούμενο είναι απλώς οι τρεις βαθμοί, τότε η αποστολή εξετελέσθη. Συμπέρασμα δεύτερο: όπως και με τον Πανιώνιο, έτσι και με τον Ατρόμητο, ο Παναθηναϊκός λαχτάρισε από ομάδα που έπαιζε με παίκτη λιγότερο.

Απλώς την προηγούμενη φορά το παιχνίδι έληξε με το αγχωτικό 2-1 και χθες ο Σισέ έκανε το 3-1 στο τέλος. Ο Περόνε, όμως, ειδικά απ’ τη στιγμή που ο Αναστασάκος βγήκε κι έμεινε μόνος του μπροστά, άρχισε να παίζει για δύο. Συμπέρασμα τρίτο: ο Κατσουράνης είτε στην προηγούμενη ζωή του ήταν επιθετικός είτε αποφάσισε στα 30 του να αφήσει τις «βρομοδουλειές» του κέντρου σε κανέναν πιτσιρικά (σαν τον Ζιλμπέρτο) και να γίνει ένας δεινός σκόρερ.

Προσωπικά αυτό δεν με χαλάει καθόλου. Πολλοί προσπάθησαν τα τελευταία χρόνια να παίξουν στην «τρύπα» ανάμεσα στο κέντρο και την επίθεση, αλλά κανείς άλλος δεν υπήρξε ποτέ τόσο μεστός και αποτελεσματικός. Συμπέρασμα τέταρτο: καλά και άγια τα γκολ του Σισέ, μερικά έχουν δώσει βαθμούς και πολύ γουστάρουμε να βλέπουμε την πιο μεγάλη μας μεταγραφή να είναι πρώτος σκόρερ της Λίγκας.

Αλλά έχει ένα θέμα με τα οφσάιντ που πρέπει να το λύσει άμεσα. Δεν μπορώ να εξηγήσω πώς γίνεται ένας παίκτης με την εμπειρία και την κλάση του να μένει εκτεθειμένος τόσες φορές, σε τόσα παιχνίδια. Κι επίσης δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο ένας άνθρωπος με τόσα νεύρα, που έχει μια ερωτική σχέση με τις κίτρινες κάρτες, να βγάζει φανέλα στο 90'+, ειδικά απ’ τη στιγμή που το γκολ που πέτυχε μπορεί να ήταν «λυτρωτικό» για τον ίδιο, αλλά όχι και για την ομάδα.

Θα μαζευτούν οι κάρτες και θα ψάχνουμε να βρούμε από ποιο παιχνίδι μας βολεύει να λείψει. Και δεν θα μας βολεύει κανένα. Συμπέρασμα πέμπτο: το παιχνίδι της ομάδας χωρίς Νίνη είναι άνοστο, προβλέψιμο και φουλ στις γιόμες και τις 30άρες μπαλιές. Με τον Νίνη έχει φαντασία, έχει το απρόβλεπτο, το κάτι διαφορετικό που γουστάρει να βλέπει ο κόσμος, αλλά γουστάρουν ακόμα περισσότερο οι συμπαίκτες του που γίνονται αποδέκτες της μπάλας.

Συμπέρασμα έκτο: το σύνδρομο «Μίκαελ Νίλσον» δυστυχώς χτύπησε και τον Γιούρκα. Τα συμπτώματα είναι κούρσες που σταματούν περίπου 15 μέτρα έξω απ’ την αντίπαλη περιοχή και τελειώνουν με σέντρα για το κεφάλι του Πέκοβιτς, του Σερμαντίνι, του Μπατίστ, αλλά σίγουρα όχι του Σισέ. Συμπέρασμα έβδομο και τελειώνω: φωνάζω εδώ και μέρες για το βουστάσιο που έχει το όνομα «Ολυμπιακό Στάδιο».

Αυτό με το χλιδάτο στέγαστρο από πάνω και τον χωματόδρομο αντί για ταρτάν. Αναρωτιόμουν τι θα γίνει μ’ αυτή την κατάσταση και ποιος θα αποζημιώσει την ομάδα, που θα χάσει έναν παίκτη για αρκετές εβδομάδες ή μήνες από τραυματισμό που θα οφείλεται όχι σε άτσαλο μαρκάρισμα ή στραβοπάτημα, αλλά σε λακκούβα.

Βλέποντας το πόδι του Νίνη να κολλάει στη λάσπη και να γυρίζει, και χωρίς να γνωρίζω πόσο σοβαρός ήταν ο τραυματισμός, ελπίζω να μην έπαθε κάτι χοντρό. Αλλά, αν έπαθε, η διοίκηση του ΟΑΚΑ οφείλει να λογοδοτήσει και να αποζημιώσει τον Παναθηναϊκό. Απλά είναι τα πράγματα. Αλλά ξέχασα, στην Ελλάδα ζούμε, όπου ακόμα και τα προφανή είναι περίπλοκα.