Εξιχνίαση υποθέσεων όπως του Τζόρβα...

Η ταινία ήταν αστυνομική-δικαστική. Δεν θυμάμαι τον τίτλο της, ούτε πολλά από την υπόθεση που διαδραματιζόταν κάπου στις ΗΠΑ. Νομίζω ότι πρωταγωνιστούσε ο Μπάλντουιν ή ο Aντι Γκαρσία, αλλά δεν είμαι σίγουρος. «Και τι στην ευχή θυμάσαι;», θα με ρωτήσετε. Μια συγκεκριμένη σκηνή. Την ανακάλεσε στη μνήμη μου η υπόθεση της καταγγελίας Τζόρβα.

Ο δικηγόρος πείθει τον καταζητούμενο πελάτη του να παραδοθεί. Προτού τον συνοδεύσει στο αστυνομικό τμήμα, τον παρουσιάζει στους δημοσιογράφους. Του λέει να ξεγυμνωθεί. Ο καταζητούμενος γδύνεται κι ο δικηγόρος απευθύνεται στους ρεπόρτερ: «Κοιτάξτε τον καλά. Αν η Αστυνομία τον τσακίσει στο ξύλο και πει ότι τα σημάδια προϋπήρχαν, θα ξέρετε ότι πρόκειται για ψέμα».

Ιδού η λύση. Δεν χρειάζεται να παριστάνουμε τον Ηρακλή Πουαρό για να διαπιστώσουμε αν ο Τζόρβας ή οποιοσδήποτε άλλος ποδοσφαιριστής απέκτησε «παράσημα» στο (εκάστοτε) τελευταίο παιχνίδι ή αν τα είχε ήδη. Η απάντηση στο ερώτημα «τον πέτυχαν ή όχι αεροβόλα;» θα δίδεται από την τακτική «βγάλ' τα όλα». Προτού αρχίσει κάθε αγώνας οι παίκτες θα τσιτσιδώνονται μπροστά στους δημοσιογράφους, σε έναν εισαγγελέα, σε δύο γιατρούς (κάθε ομάδα θα έχει τον δικό της), σε ένα φωτογράφο και σε έναν πρακτικογράφο.

Μόλις τελειώσει το ματς, εάν έχουν γίνει καταγγελίες τύπου Τζόρβα, η διαδικασία θα επαναλαμβάνεται και η αλήθεια θα λάμπει. Αφήστε το άλλο: θα λέμε ότι στα προεόρτια και τα μεθεόρτια κάθε ποδοσφαιρικής αναμέτρησης τιμάμε τις παραδόσεις των γυμνικών αγώνων της αρχαιότητας.

Φαντάζομαι τους γιατρούς των δύο ομάδων να ερίζουν στη δεύτερη εξέταση: «Oπως βλέπετε, κύριε συνάδελφε, το μοναδικό σημάδι είναι αυτό που προϋπήρχε». «Κύριε συνάδελφε, αυτή η κοκκινωπή απόχρωση στη δεξιά πλευρά του –παλαιότερου, όντως– σημαδιού δείχνει ότι ο παίκτης εβλήθη προ ολίγου».

«Και τι είναι οι χούλιγκαν, αγαπητέ μου, για να πετυχαίνουν με αεροβόλο ακριβώς το σημείο του σώματος που φέρει σημάδι; Ο Τζούντ Λο και ο Εντ Χάρις όταν έπαιζαν στην ταινία του Ανό "Ο Εχθρός προ των Πυλών", υποδυόμενοι τους καταπληκτικούς σκοπευτές;». «Προσπερνώ την ειρωνεία και σε καλώ να εξηγήσεις την κοκκινωπή απόχρωση πάνω στη μαυρίλα».

Να μη σας πω ότι σε λίγη ώρα τους γιατρούς θα τους χωρίζουν ο Μώραλης και ο Ησαΐας, διότι –βασιλικότεροι των βασιλέων όντες– θα έχουν έρθει στα χέρια φωνάζοντας: «Ποιος σου 'δωσε, ρε παλιόγαυρε, δίπλωμα ιατρικής; Η σύγκλητος του Πανεπιστημίου Επιστημόνων "Θύρας 7";». «Εσένα, ρε βρομοβάζελε, μήπως στο έδωσε ο Βγενόπουλος επειδή ήσουν καφετζής στο κυλικείο κάποιας κλινικής του ομίλου Marfin»;

Συγγνώμη, αλλά και τα σοβαρότερα θέματα αποκτούν μια κωμική διάσταση όταν τα παραλάβει η προπαγανδιστική «βεβαιότητα» των δύο «στρατοπέδων» για το τι έχει συμβεί και τι όχι.

Επί της ουσίας της καταγγελίας Τζόρβα: Πουαρό δεν είμαι, οπότε θα περιοριστώ στον αστερισμό του «αν». Αν όντως του έριξαν με αεροβόλο, έχουμε να κάνουμε με επικίνδυνη κλιμάκωση της καφρίλας. Αν όχι, με επικίνδυνη κλιμάκωση ενός πολέμου εντυπώσεων.

Σε κάθε περίπτωση το πράγμα δεν θα πρέπει να κουκουλωθεί. Το μόνο βέβαιο είναι πως έχουν δίκιο ο Πανούτσος και ο Χαραλαμπόπουλος: ο Τζόρβας αποδυναμώνει την καταγγελία του όταν την αμπαλάρει στο δικό του «πόρισμα» περί «συγκεκριμένης εντολής». Ακόμα κι αν δεν είναι, φαίνεται δασκαλεμένος.

Εδώ, βεβαίως, τίθεται κι ένα παράπλευρο θέμα: πόσο αλληλέγγυοι στέκονται οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές σε συναδέλφους τους, τους οποίους απειλούν οπαδοί-σκοπευτές; Αυτό, δυστυχώς, εξαρτάται από το χρώμα θυτών και θυμάτων. Δεν θυμάμαι παίκτες του Ολυμπιακού πραγματικά οργισμένους για τις «ομοβροντίες» που έθεταν στο στόχαστρο τους παίκτες του ΠΑΟ στη Ριζούπολη. Δεν θυμάμαι παίκτες του Παναθηναϊκού πραγματικά οργισμένους για τις «ρίψεις» οι οποίες τραυμάτιζαν παίκτες των «ερυθρολεύκων» στη Λεωφόρο, ούτε για το μάγουλο του Γεωργίου που χαρακωνόταν στα αποδυτήρια.

Θυμάμαι, αντιθέτως, κάμποσους ποδοσφαιριστές διάφορων ομάδων να τσακώνονται με τον αντίπαλο παίκτη που δέχθηκε αντικείμενο κατακέφαλα, θεωρώντας πως η αντίδρασή του ήταν υπερβολική και θεατρική. Λες και το πρωτογενές κακό είναι αυτό κι όχι ότι ο συνάδελφός τους γίνεται στόχος. Δυσάρεστο μεν, αληθές δε. Και καθόλου ελπιδοφόρο.

ΥΓ.: Ενα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο παρέλαβα (ευχαριστώ) από τις εκδόσεις Νόβολι. Τίτλος του: «Μπούκοβι: πώς ήρθε και γιατί έφυγε». Συγγραφέας, ο Θανάσης Σκρουμπέλος, πρόλογος του Ηλία Μπαζίνα. Περισσότερα για το βιβλίο αυτό, το οποίο εκτός των άλλων υπενθυμίζει ότι οι αρρώστιες του παραγοντισμού είναι διαχρονικές, στο εγγύς μέλλον.

Επί του παρόντος: οι εκδόσεις Νόβολι γνωστοποιούν κάτι που υποθέτω ότι θα ενδιαφέρει αρκετούς φίλους του Ολυμπιακού απ' όσους έχουν κλείσει τα πρώτα «-ήντα». Στην παρουσίαση του βιβλίου, η οποία γίνεται αύριο Σάββατο στις 12 το μεσημέρι, στο «Red Cafe» του «Γ. Καραϊσκάκης», θα συμμετάσχουν παλαίμαχοι παίκτες των «ερυθρολεύκων» που ήταν στην ομάδα (1965-67) του Μπούκοβι.