Κι έτσι η Σούπερ Λίγκα έγινε ΕΠΑΕ

Να 'ναι καλά οι πρόεδροι των ομάδων που απαρτίζουν τη Σούπερ Λίγκα, που χθες με έκαναν να θυμηθώ τα νιάτα μου. Σήμερα το όργανο έχει εκλογές. Χθες πρέπει να πήγε γύρω στα δέκα χρόνια πίσω, στα χρόνια της ΕΠΑΕ, στους καιρούς που κάθε ψηφοφορία γινόταν αντικείμενο παζαριού και σκληρής παρασκηνιακής συναλλαγής.

Ελπίζω ότι αφού αποφάσισαν να γίνουν ΕΠΑΕ και να συνταχθούν οι μισοί πίσω από τον Ολυμπιακό και οι μισοί πίσω από τον ΠΑΟ, σήμερα να πλακωθούν και στις καρεκλιές όπως παλιά. Τότε που οι συνεδριάσεις των παραγόντων του επαγγελματικού μας ποδοσφαίρου είχαν μεγαλύτερο σασπένς κι από τα ματς του Σουγκλάκου εναντίον του «Μασκοφόρου Εκδικητή» στο γήπεδο της Λεωφόρου.

Χθες πέρασα ένα ωραίο απόγευμα μιλώντας με διάφορους παράγοντες για τις σημερινές εκλογές της Λίγκας. Η Λίγκα γεννήθηκε ως συνεταιρισμός και στάθηκε στα πόδια της επειδή υπήρξαν δύο συναινετικοί στην ιδέα της δημιουργίας της παράγοντες, δηλαδή ο Γιάννης Βαρδινογιάννης και ο Πέτρος Κόκκαλης. Οι καλές σχέσεις των δύο βοήθησαν το όργανο να αποκτήσει έναν τρόπο λειτουργίας πολύ διαφορετικό από την ΕΠΑΕ.

Οι συνεδριάσεις έγιναν σοβαρές, διάφοροι προβληματισμοί αναπτύχθηκαν, όλοι εξέφρασαν κατά καιρούς γνώμες που είχαν να κάνουν με τη βελτίωση του πρωταθλήματος και του προϊόντος που λέγεται ποδόσφαιρο. Δεν λύθηκαν, βέβαια, τα μεγάλα προβλήματα, αλλά έγιναν κάποια βήματα μπροστά. Αν ο Ολυμπιακός και η Ξάνθη δεν τορπίλιζαν την ιδέα της κοινής διαχείρισης των τηλεοπτικών, ο συνεταιρισμός θα είχε αναπτύξει ένα μεγαλύτερο κώδικα αλληλεγγύης των μελών του κι όποιος κοιτούσε να σφετεριστεί τη Λίγκα για την πάρτη του, θα τους έβρισκε όλους αντιμέτωπους.

Ο κ. Νίκος Πατέρας π.χ. αν κατέθετε σήμερα υποψηφιότητα θα ξεσήκωνε συνολικά αντιδράσεις, διότι αρκετοί θα του έλεγαν ότι ο ΠΑΟ τη δική του προεδρία την άσκησε και θα τον κατηγορούσαν για εμπλοκή με στόχο κάποιου τύπου προσωπικό όφελος. Πώς, όμως, να υπάρξει σοβαρά μια τέτοια κατηγορία, όταν στην ιστορία της κεντρικής διαχείρισης ο Κόκκαλης έκανε το προσωπικό συμφέρον του σημαία;

Σε αυτό το σημείο ακριβώς αρχίζει το πρόβλημα: αν ένα όργανο στο σοβαρότερο ζήτημα που προέκυψε επί των ημερών της λειτουργίας του δεν λειτουργεί ως συνεταιρισμός, αφήνει τον καθένα να πιστεύει ότι μπορεί να το αναλάβει για να το κάνει ό,τι θέλει. Και έτσι η Λίγκα γίνεται ΕΠΑΕ και απομένει να εμφανιστεί πίσω από τον Πατέρα ο Βίκτωρας.

Φαβορί

Αναφέρομαι στον Πατέρα, γιατί τα δικά μου γκάλοπ τον δίνουν φαβορί. Ο πρόεδρος του ΠΑΟ έχει στο τσεπάκι επτά ψήφους, δηλαδή αυτούς του Αρη, του Ηρακλή, της Καβάλας, του Ατρομήτου, του ΠΑΣ και της ΑΕΛ. Ο συμπαθέστατος κ. Απόστολος Παπουτσάκης ξεκίνησε με σίγουρους τον Πανιώνιο, τον Ολυμπιακό, την Ξάνθη και τον Λεβαδειακό. Εχει πλάκα το τι έγινε με τους άλλους.

Η ΑΕΚ ήταν έτοιμη να ψηφίσει λευκό, ώσπου κυκλοφόρησε ότι ανέλαβε δουλειά και μαζεύει ψήφους για τον Παπουτσάκη ο παλιόφιλος όλων κ. Βασίλης Γκαγκάτσης! Οταν αυτό έγινε γνωστό, ο Νίκος Θανόπουλος είπε ότι θα ψηφίσει τον Πατέρα κι όσο κι αν ακούγεται παράξενο, το ίδιο είπαν και οι άνθρωποι του Πανθρακικού –πράγμα που, για να είμαι ειλικρινής, δυσκολεύομαι να πιστέψω!

Αργά το βράδυ κάποιοι που πιστεύουν στον Γκαγκάτση πιο πολύ και από τον Θεό ισχυρίζονταν ότι μπορεί να προκύψει ένα τελικό 8-8, δηλαδή να πάρει ο Παπουτσάκης και τον Αστέρα και τον Πανθρακικό και φυσικά τον ΠΑΟΚ, που το πρωί έλεγε ότι θα ψηφίσει λευκό (γιατί τον Παναθηναϊκό δεν θέλει να τον κακοκαρδίσει) και το βράδυ Παπουτσάκη (γιατί ο κουμπάρος είναι πειστικός).

Ολα αυτά αρκούν για να φανταστώ τη Λίγκα να γίνεται κομμάτια εντός ολίγου. Δεν θα μου έκανε την παραμικρή εντύπωση αν κάποιοι από αυτούς που δεν θέλουν την υποψηφιότητα του Πατέρα, αν αυτός εκλεγεί, να σταματήσουν να πηγαίνουν στα συμβούλια, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Διάλυση

Η όλη ιστορία δείχνει πώς μπορεί να διαλυθεί ένας οργανισμός. Κάποιοι από αυτούς που ψηφίζουν τον Παπουτσάκη (ο Γιώργος Μποροβήλος, που το είπε και φόρα παρτίδα), το κάνουν γιατί δεν θέλουν να γίνει η Λίγκα ένα τσιφλίκι του ΠΑΟ. Δυσκολεύονται, όμως, να πείσουν τους υπόλοιπους, κυρίως επειδή οι υπόλοιποι θυμούνται ποια ήταν η στάση του Κόκκαλη τον καιρό που συζητούσαν για τα τηλεοπτικά:

αρκετοί τις αποφάσεις του προέδρου του Ολυμπιακού εκείνες δεν του τις συγχώρησαν. Οι μεν φοβούνται ότι πίσω από τον Πατέρα μπορεί να εμφανιστεί κάνας Βίκτωρας, οι δε τρέμουν όταν ακούν ότι ο Γκαγκάτσης κάνει προεκλογικό αγώνα για τον Παπουτσάκη! Πώς τα κατάφεραν πάλι να εγκλωβιστούν έτσι, ειλικρινά δεν μπορώ να το καταλάβω.

Κουράγιο

Κυρίως δεν καταλαβαίνω πώς αρκετοί σοβαροί άνθρωποι καταλήγουν πάντα να τραβάνε το άρμα του ΠΑΟ και του Ολυμπιακού. Ακόμα κι αυτοί που θα ψηφίσουν τον Πατέρα αμφιβάλλουν αν θα ασχοληθεί με τη Λίγκα: οι πιο πολλοί συμφωνούν ότι απλώς θέλει να τη χρησιμοποιήσει για να κυνηγάει τον Κόκκαλη και ότι ο στόχος είναι η αντιπροεδρία της ΕΠΟ.

Από την άλλη, όλοι συμφωνούν ότι ο Κόκκαλης δεν θα είχε ποτέ του ασχοληθεί με το όργανο, αν δεν εμφανιζόταν ως υποψήφιος ο Πατέρας: το καλό των υπολοίπων δεν μοιάζει να τον ενδιαφέρει. Ο Μποροβήλος όταν λέει ότι αυτοί οι δύο ποσώς νοιάζονται για τη Λίγκα έχει δίκιο: η ερώτηση είναι τι εμποδίζει δέκα τουλάχιστον ομάδες να συνεννοηθούν και να τους απομονώσουν.

Τι εξαρτήσεις μπορεί να έχουν από τον Πατέρα ή τον Κόκκαλη η ΑΕΚ, ο Αστέρας, ο Αρης, ο Πανιώνιος, ο ΠΑΣ, ο Πανθρακικός, ο Ηρακλής, η ΑΕΛ, ο Εργοτέλης, ο Ατρόμητος κ.ά.; Με μια απλή συνεννόηση έβγαζαν όποιον θέλανε. Λίγο κουράγιο χρειάζονταν μόνο για να τους πουν τον λόγο που δεν τους γουστάρουν.

Μπροστά

Είπαμε ότι ο Πατέρας στα γκάλοπ είναι μπροστά, αλλά μπροστά ήταν και η Ντόρα. Μια νίκη του με 9-7 π.χ. θα έχει αποτέλεσμα μια διασπασμένη Λίγκα. Μακάρι να 'ρθουν 8-8 και να υποχρεωθούν να πάνε σε μια συναινετική λύση. Και να σωθεί και ο συνεταιρισμός…

Προσαρμοστικότητα

Είδα το Εργοτέλης – ΑΕΛ και στα πολλά καλά λόγια που έχουν ακουστεί για τον Εργοτέλη θέλω να προσθέσω και μερικά ακόμα, τα οποία έχουν να κάνουν με τη σπάνια ικανότητά του να προσαρμόζει το παιχνίδι του ανάλογα με τον αέρα! Στο πρώτο ημίχρονο του ματς με την ΑΕΛ ο Εργοτέλης, έχοντας τον αέρα υπέρ του, σήκωσε αρκετά την μπάλα, έψαξε το κεφάλι του Μπούντιμιρ, ενώ παίκτες όπως ο Τζούνιορ και ο Μπέτο προσπάθησαν αρκετές φορές να σουτάρουν από μακριά.

Στο δεύτερο ημίχρονο με τον αέρα κόντρα ο Εργοτέλης αναπτύχθηκε με αρκετές κοντινές πάσες, η μπάλα σηκώθηκε λίγο, ο Λεάλ επιχείρησε να ντριμπλάρει και να μπουκάρει πιο πολύ από το πρώτο ημίχρονο και κάποια στιγμή ο Νίκος Καραγεωργίου χρησιμοποίησε και τον Ρομάνο και τον Βπακόφσκις, οι οποίοι είναι κι αυτοί καλοί παίκτες στα λίγα τετραγωνικά!

Ακόμα και η διάταξη πιστεύω ότι είχε σχέση με τον αέρα. Στο πρώτο ημίχρονο ο Εργοτέλης έπαιξε 4-3-3 με δύο εξτρέμ μακριά από την περιοχή (τον Τσεσνάουσκις και τον Λεάλ) έτοιμους να πάρουν το πλάτος του γηπέδου και να σεντράρουν για τον Μπούντιμιρ.

Στο δεύτερο ημίχρονο και μετά το πέρασμα του Βερμπακόφσκις και του Ρομάνο πίσω από τους επιθετικούς έπαιξε κάτι σαν 4-4-2 σε ρόμβο, ώστε οι μέσοι να έρθουν πιο κοντά, για να μπορούν να κάνουν κατοχή μπάλας με πολλές πάσες ευκολότερα!

Δεν χωρά αμφιβολία ότι ο Εργοτέλης είναι μια καλή ομάδα, κυρίως γιατί έχει χαμαιλεόντεια προσωπικότητα. Προσαρμόζεται εύκολα στους αντιπάλους, ξέρει να τους δυσκολεύει τη ζωή, μπορεί να παίζει και κλειστά με αντεπιθέσεις και αρκετά ανοιχτά και με πολλούς επιθετικούς. Κυρίως ξέρει να εκμεταλλεύεται τις ιδιαιτερότητες του γηπέδου του, το οποίο είναι αυτό με τον πιο συχνό αέρα.

Η ομάδα αδικείται από το κοινό, το οποίο δεν παρακολουθεί τα παιχνίδια της. Παίζει τόσο καλά ο Εργοτέλης σε αυτό το γήπεδο, που είναι αδύνατο να πλήξεις, ακόμα κι αν το ματς όπως χθες τελειώσει 0-0.

«Big» πρόταση

Το πιο εντυπωσιακό που άκουσα χθες είναι ότι ο Μάκης Ψωμιάδης, διαμέσου του Σταύρου, επειδή τον πίεσαν ο Πατέρας (με τον οποίο είναι φίλος) και ο Γιώργος Σαλονίκης (με τον οποίο είναι «αδερφός»), θα καταθέσει πρόταση για να μη γίνει καμία ψηφοφορία και να μπει μπροστά η διαδικασία αλλαγής καταστατικού, ώστε να σταματήσει να είναι πρόεδρος της Λίγκας πρόεδρος κάποιας ομάδας και να αναλάβει την ηγεσία της ένας εκτελεστικός διευθυντής, ο οποίος θα απολογείται στο συμβούλιο, όπως π.χ. είναι ο Πατρίκ Κομνηνός. Επειδή τέτοια πρόταση θα ήταν η αληθινή λύση σε μια σειρά από προβλήματα, αρχίζω να πιστεύω ότι ο μόνος που θέλει τελικά το καλό του ποδοσφαίρου είναι ο Μάκαρος.