Βαμμένα κόκκινα «αυγά»

Δεκτές όλες οι συζητήσεις και όλες οι πιστωτικές κάρτες: ναι, το γκολ του Μήτρογλου μπήκε στο χειρότερο δυνατό σημείο για τον Παναθηναϊκό και στο καλύτερο για τον Ολυμπιακό. Αλλά η ζωή δεν σταματά στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου. Ναι, στο πρώτο ημίχρονο τα σουτ ήταν 10-2 υπέρ του Παναθηναϊκού.

Αλλά το σκορ ήταν 1-0 υπέρ του Ολυμπιακού κι αυτό μετράει. Ναι, ο Παναθηναϊκός παραχώρησε την κατοχή μπάλας στον αντίπαλο και επέλεξε να παίξει με αντεπιθέσεις, κάνοντας πιο κλασικές ευκαιρίες. Ναι μεν, αλλά –που λέμε.

Οσοι περιμέναμε ότι στο δεύτερο ημίχρονο, το «καλό» ημίχρονο του Παναθηναϊκού φέτος, θα δούμε κάτι εντελώς διαφορετικό, κάτι καλύτερο, έναν Παναθηναϊκό αποφασισμένο να κυνηγήσει πρώτα την ισοφάριση και μετά τη νίκη, αποδειχθήκαμε από ρομαντικοί μέχρι γραφικοί. Διότι ο Ολυμπιακός ήταν αυτός που άφησε τον αντίπαλό του να κάνει παιχνίδι, ήταν αυτός που έβαλε και δεύτερο γκολ, αυτός που έχασε ένα «σιγουράκι» με τον Οσκαρ κι είχε 1-2 ακόμα πολύ καλές ευκαιρίες.

Κι ο Παναθηναϊκός; Πέραν της διπλής ευκαιρίας του Σισέ δεν είχε τίποτε άλλο, πέρα από σουτ της πυρκαγιάς και ανάπτυξη πιο προβλέψιμη κι από δρομολόγιο του τρένου. Το τρένο πάει στις ράγες κι ο Παναθηναϊκός στις 30άρες μπαλιές για το κεφάλι του Σισέ. Ο οποίος έπρεπε να τη «σπάσει» σε κάποιο διπλανό, που δεν υπήρξε ποτέ.

Χωρίς να θέλω να γίνω κι εγώ προβλέψιμος σαν δρομολόγιο του τρένου, θα πω ότι ο Παναθηναϊκός δεν βρήκε καμία ουσιαστική βοήθεια απ' τον πάγκο του. Διότι το να είσαι ο προπονητής και να αλλάζεις απλώς πρόσωπα και όχι σύστημα, όχι θέσεις σε παίκτες, όχι κάτι ουσιαστικό, έχοντας διαπιστώσει κάποια αδυναμία του αντιπάλου, σπάνια γυρίζει ένα ντέρμπι.

Οπως στα περισσότερα παιχνίδια μεγάλης δυσκολίας στα οποία του στράβωσε κάτι, ο Τεν Κάτε δεν είχε για μία ακόμα φορά plan B: είχε ενδεχομένως ένα συγκεκριμένο πράγμα στο μυαλό του, να βγάλει το ημίχρονο 0-0 και μετά να κάνει κάτι στο δεύτερο, μήπως βάλει η ομάδα του το γκολ (βλέπε παιχνίδι με ΑΕΚ), αλλά μόλις έβαλε ο Μήτρογλου το πρώτο γκολ πήγαν περίπατο και το πλάνο του και η τακτική του.

Και με το 2-0 πέταξε λευκή πετσέτα. Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο παράτημα παιχνιδιού από το 55ο λεπτό. Κι έχω και μία ερώτηση: ο Σουηδός στόπερ που αποκτήθηκε διότι ήτο καλύτερος του Μέλμπεργκ (αυτουνού του Μέλμπεργκ που ήταν σχεδόν αλάνθαστος και πήρε και την κεφαλιά για τον Ντουντού στο πρώτο γκολ), γιατί δεν χώραγε ούτε στη 18άδα; Επειδή είναι τοοόσο καλύτερος;

Δεν μπορώ ποτέ να φανταστώ αντίστοιχα τον Ολυμπιακό να παρατάει κανένα ντέρμπι, ακόμα κι αν έχανε εκείνος 2-0 στο 55'. Αυτή είναι η διαφορά των δύο ομάδων. Ο Ολυμπιακός είχε μαγκιά, είχε ψυχή, είχε τσαγανό, έπαιζε ταυτόχρονα κόντρα στον Παναθηναϊκό και κόντρα στην κούραση από το ματς της Ολλανδίας, κόντρα στις απουσίες που είχε πριν από τον αγώνα και κόντρα σ' αυτές που προέκυψαν στη διάρκειά του.

Αν είχε δικαίωμα για 4 ή 5 αλλαγές, νομίζω ότι θα τις έκανε, βλέποντας μια τον Οσκαρ να χωλαίνει και την άλλη τον Μαρέσκα να ξεφυσάει. Και βγήκε νικητής παντού. Σαν να έκανε πλάκα ο Ζίκο και να είπε «θα σας νικήσω με τον Οσκαρ, με τον Πάντο, με τον Ντομί». Ή «θα βάλω τον Ζαϊρί πρώτα δεξιά, να εκθέσει τον Σπυρόπουλο, και μετά αριστερά, για να εκθέσει τον Γιούρκα».

Και, σε τελική ανάλυση, αν δεν μπορεί να νικήσει ο Παναθηναϊκός της μεγάλης ποιότητας, της καλής ψυχολογίας, της πρώτης θέσης στη βαθμολογία, με τόσο καλή και ακριβοδίκαιη διαιτησία έναν τόσο ελλιπή και κουρασμένο Ολυμπιακό, πότε άραγε θα τον κάνει; Ρητορική η ερώτηση και παρακαλείται ο κύριος στο βάθος να σταματήσει να φωνάζει «ποτέ, ποτέ, ποτέ, ποτέ».