Ζώντας και πεθαίνοντας με τα πάθη σου

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΖΙΑΣ

Πώς κάνετε έτσι; Ενα απλό παιχνίδι ποδοσφαίρου είναι. Ετσι δεν λένε πολλοί για το ντέρμπι; Σε μια απλή θεωρητική ματιά, ναι, ένας αγώνας είναι. Ούτε η ζωή μας θα αλλάξει μήτε θα πάει καλύτερα η οικονομία της χώρας αν κερδίσει ο ένας ή ο άλλος. Υπάρχει, όμως, ένα θέμα: η μπάλα είναι μέρος της ζωής του Ελληνα. Καλώς ή κακώς έπειτα από τόσες δεκαετίες δεν αλλάζουν αυτές οι συνήθειες.

Σίγουρα τις περισσότερες φορές τα πράγματα ξεφεύγουν. Δεν είναι υγιές να πέφτει ξύλο ούτε να έχουμε τραυματίες στα γήπεδα. Το γήπεδο, όμως, είναι μία από τις λίγες σκηνές της ζωής που ο Ελληνας μπορεί να νιώσει ο εαυτός του. Ζει το παιχνίδι. Ζει για την ομάδα του. Αρκετοί δικαίως μπορούν να θεωρούν ότι αντί να «πεθαίνουμε» για την κοινωνία, τα βιβλία και τη μόρφωση, «λιώνουμε» για την μπάλα και το ποδόσφαιρο.

Είναι η λάθος δομή της ελληνικής κοινωνίας και τα μεγάλα της κενά. Γιατί υπάρχει τόσο μεγάλη αντιπαράθεση μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού; Επειδή αυτό υπαγορεύει ο όρος «αιώνιοι αντίπαλοι». Κάποιος πρέπει να κερδίσει. Αντίπαλοι, εξάλλου, υπάρχουν παντού στη ζωή. Μήπως δεν υπάρχουν στην πολιτική, τον κινηματογράφο, την οικονομία; Δεν υπάρχουν αντίπαλες εταιρείες;

Δεν υπάρχει εκεί ανταγωνισμός; Δεν υπάρχει ανταγωνισμός που ξεφεύγει από τα νορμάλ πλαίσια; Γκρίνια, φωνές, αντεγκλήσεις και πολλές φορές «βρόμικος» πόλεμος υπάρχουν μόνο στην μπάλα; Απλώς στο ποδόσφαιρο όλα τα συναισθήματα δημοσιοποιούνται. Υπάρχει έκφρασή τους μέσα στο γήπεδο, όπου κρίνονται οι τίτλοι. Δεν επικροτεί κανείς τη βία ούτε την οξύτητα των λόγων και των πράξεων.

Είναι, όμως, το πάθος για τη νίκη. Η θέληση να δείξεις ότι είσαι καλύτερος από τον άλλο. Μία αίσθηση που μπορεί να μην είναι δυνατόν να τη νιώσεις στη δουλειά και στις σχέσεις σου σού δίνει η μπάλα την ευκαιρία να την έχεις. Ο Ελληνας έχει πάθη και πολλές φορές ξεφεύγει από τα όρια. Πολλοί λατρεύουν να το κάνουν και να ζουν με τέτοιες εξάρσεις στη ζωή τους. Μία από αυτές είναι και το Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός.

Κανείς δεν λέει αν αυτό είναι το σωστό. Είναι, όμως, μια πραγματικότητα. Είτε την απορρίπτεις και απομακρύνεσαι είτε την αποδέχεσαι και προσπαθείς να μετριάσεις τα πάθη, ώστε να μην ξεφύγουν οι καταστάσεις με απρόβλεπτες και δυσάρεστες καταλήξεις. Ο αγώνας της Κυριακής δεν θα είναι ο πρώτος μήτε ο τελευταίος των «αιωνίων». Δεν θα αλλάξει η ζωή μας από το αποτέλεσμά του.

Μπορεί να κριθεί σε μεγάλο βαθμό ο τίτλος και να αλλάξει η πορεία των ομάδων. Μέχρις εκεί, όμως. Υπάρχει ζωή και ύστερα από το ντέρμπι. Ποτέ δεν σταμάτησε, άλλωστε. Για όσα έχουν γίνει έως τώρα και πιθανόν να γίνουν πριν και μετά το ντέρμπι πολύ λόγος έγινε και θα γίνει. Στο τέλος, προφανώς από μαζοχισμό ή επειδή δεν έχουμε με κάτι καλύτερο να ασχοληθούμε επί της αγωνιστικής ουσίας του ντέρμπι, καταπιανόμαστε μόνο με τα «περί» του αγώνα κι όχι με τον ίδιο τον αγώνα. Αυτό είναι το «αιώνιο» λάθος στα «αιώνια» ντέρμπι.