Ο παρεξηγημένος κύριος Οσκαρ

Ο Ολυμπιακός έπαιξε τελικά στην Ολλανδία για να μη χάσει. Ανάμεσα στο ρίσκο που μπορούσε να φέρει μία νίκη πρόκρισης και μία ισοπαλία, που τον διασφαλίζει ότι θα παίζει στην Ευρώπη και του επιτρέπει να πάει με ηθικό στο ντέρμπι, προτίμησε το δεύτερο.

Το παιχνίδι του στην Ολλανδία θα ξεχαστεί γρήγορα. Καλό θα ήταν ωστόσο να μην ξεχαστεί το παιχνίδι του Οσκαρ, αφού για μία ακόμα φορά φέτος φάνηκε πόσο ο Ισπανός μπορεί να βοηθήσει. Στο ματς του Ολυμπιακού με την Αλκμααρ η στατιστική υπηρεσία της ΟΥΕΦΑ μας ενημερώνει ότι ο Οσκαρ έτρεξε πιο πολύ από οποιονδήποτε άλλον παίκτη στο γήπεδο. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό.

Αν γίνονταν ανάλογες μετρήσεις και στο ελληνικό πρωτάθλημα, θα έβαζα στοίχημα ότι ο Ισπανός είναι ο ποδοσφαιριστής που σταθερά βρίσκεται στην τριάδα των παικτών του Ολυμπιακού που τρέχουν πιο πολύ σε όποια θέση κι αν χρησιμοποιούνται. Ο λόγος που αυτό συμβαίνει δεν είναι γιατί ο Οσκαρ είναι ένα παρεξηγημένο «τρεχαντήρι», ένα από τα «μηχανάκια» της μεσαίας γραμμής που δεν έχουμε μάθει να εκτιμάμε: απλώς ο Ισπανός ξέρει σύγχρονο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, από αυτό που στην Ελλάδα σπάνια παίζεται.

Μπορεί να μην έχει τρομερή τεχνική κατάρτιση, μπορεί να μην είναι παίκτης που θα ζαλίσει τον προσωπικό του αντίπαλο στην ντρίμπλα, μπορεί να μην είναι ταχύτατος ή τρομερά αποτελεσματικός και ευφυής, αλλά ξέρει πώς παίζεται το σύγχρονο ποδόσφαιρο. Κυρίως κινείται πολύ χωρίς την μπάλα και χάρη στην ισπανική του παιδεία παίζει ένα ποδόσφαιρο του οποίου ο σκοπός δεν είναι τα κόλπα με την μπάλα, αλλά η συμμετοχή.

Οπου κι αν παίζει ο Οσκαρ (είτε πίσω από τον κυνηγό, είτε στις πλάγιες γραμμές, είτε ως δεύτερος κυνηγός) πάντα κινείται. Πολλές φορές ζητεί μπάλα και τον αγνοούν, άλλοτε είναι έτοιμος να πάρει μια πάσα και να ελευθερώσει τον συμπαίκτη, αλλά την περιμένει μάταια. Συχνά κάνει κίνηση στον χώρο ενώ οι συμπαίκτες του (και αρκετοί στην εξέδρα) νομίζουν ότι κρύβεται από την ευθύνη.

Αλλοι

Η ιστορία του Οσκαρ στον Ολυμπιακό ξεκίνησε λάθος, αλλά και τα χειρότερα λάθη διορθώνονται. Ο Οσκαρ ήταν η μόνη μεταγραφή του Βαλβέρδε –και κρατήστε το αυτό, διότι έχει σημασία. Πριν να 'ρθει, ήρθε ο Βαλβέρδε που αφού μίλησε με τον Σεγούρα, είδε πέντε dvd της ομάδας και αποφάσισε ότι για να αλλάξει ο Ολυμπιακός πρόσωπο, χρειάζεται κυρίως να αποκτήσει μια άλλου τύπου μεσαία γραμμή.

Ο Βαλβέρδε ζήτησε έναν παραγωγικό κόφτη, τον Ντούσερ, ένα αριστερό χαφ-εξτρέμ, τον Ντούντα ή τον Εθκέρο, ένα κινητικό φορ περιοχής για να μοιραστεί τη δουλειά με τον Κοβάσεβιτς κι αυτός ήταν ο Σμολάρεκ κι ένα «πασπαρτού» που να τον πλαισιώνει, δηλαδή τον Οσκαρ. Σε αυτούς ο σκοπός του Ισπανού ήταν να προσθέσει τον Μπελούτσι και τον Γκαλέτι και να φτιάξει μία ομάδα που να παίζει το συμμετοχικό ποδόσφαιρο που είχαμε δει από την Εσπανιόλ. Από όλο αυτόν τον σχεδιασμό ήρθε μόνο ο Οσκαρ, ο οποίος χωρίς τους υπόλοιπους χάθηκε.

Ο Ολυμπιακός απέκτησε άλλου τύπου παίκτες τελικά. Ο Ντιόγο είναι all around κυνηγός, αλλά όχι Σμολάρεκ. Ο Ντουντού δεν είναι αμυντικό χαφ, ο Λέτο δεν είναι Ντούντα, δηλαδή παίκτης που να πλαισιώνει το φορ. Με αυτούς ο Βαλβέρδε έφτιαξε μια ομάδα –σίγουρα όχι αυτή που είχε στο μυαλό του και στην οποία υπήρχε ο Οσκαρ.

Ρουσφέτι

Το χειρότερο για τον Οσκαρ ήταν ότι είχε και τον ίδιο μάνατζερ με τον Βαλβέρδε. Οχι μόνο στοίχισε πολλά, αλλά ο ερχομός του (από όποιους ήθελαν να χαλάσουν τις μεταγραφές του Ισπανού) πλασαρίστηκε σαν ρουσφέτι του Κόκκαλη στον Βαλβέρδε.

Ο Οσκαρ στοχοποιήθηκε ως επιλογή ενός προπονητή «που για να φέρνει παίκτες, ποιος ξέρει τι κουμάσι είναι» (μη σας κάνει εντύπωση, τέτοια λέγανε), κρίθηκε με βάση υπερβολικές απαιτήσεις γιατί στοίχισε πολύ, δεν είχε Ελληνα μάνατζερ να τηλεφωνεί στους δημοσιογράφους και δεν πήρε και τις πρέπουσες ευκαιρίες διότι ο Βαλβέρδε, ευτυχώς για τον Ολυμπιακό, δεν σκέφτηκε πώς θα τον αξιοποιήσει, αλλά πώς θα φτιάξει έναν Ολυμπιακό της προκοπής.

Συμμετοχές

Η αλήθεια είναι ότι ο Ισπανός και πέρυσι δεν έπαιξε λίγο. Στο πρωτάθλημα ως βασικός ή αναπληρωματικός έφτασε τις 20 συμμετοχές. Ομως ποτέ δεν αγωνίστηκε στη θέση του και φυσικά ποτέ ο Ολυμπιακός δεν έπαιξε με τρόπους και παίκτες που διευκολύνουν το δικό του παιχνίδι.

Αν το χθεσινό του ήταν ένα καλό ματς, αυτό συνέβη και γιατί για πρώτη φορά η σύνθεση της επίθεσης και της μεσαίας γραμμής του Ολυμπιακού ήταν στα μέτρα του. Ο Ζαϊρί κρατά λιγότερο την μπάλα από τον Γκαλέτι, ο Λεονάρντο έχει κίνηση αριστερού χαφ, ο Μαρέσκα είναι ο κουβαλητής της μπάλας που χρειάζεται να υπάρχει πίσω του και κινείται κι αυτός χωρίς την μπάλα.

Από την άλλη, απόντος του Λεντέσμα, ο Ντουντού έπαιξε πιο πολύ ως αμυντικό χαφ ενώ ο Μήτρογλου είναι μάλλον πιο φορ από τον Ντιόγο και σίγουρα δεν του περιορίζει κινήσεις και χώρους. Αν οι παίκτες του Ολυμπιακού αλλάζουν γρήγορα την μπάλα και δεν την κρατούν πολύ, παίζουν σε κοντινά διαστήματα και κυρίως κινούνται χωρίς τη μπάλα στα πόδια, ο Οσκαρ θα είναι χρήσιμος. Οχι σούπερ, αλλά πολύ καλός.

Εργαλεία

Δεν είναι γεννημένοι όλοι για να κάνουν μοναδικά πράγματα –υπάρχουν κι αυτοί που είναι καλά εργαλεία και που τη χρησιμότητά τους δεν την καταλαβαίνει πάντα η εξέδρα. Αν έρχονταν στην Ελλάδα ο Τσάβι κι ο Ινιέστα (που προχθές κονιορτοποίησαν τη μεσαία γραμμή της Ιντερ), θα λέγαμε ότι είναι δύο λάιτ χαφάκια που δεν μπορούν να πάρουν την μπάλα από τον Ντουντού και που ο Καρντόσο π.χ. μπορεί να τους φάει ζωντανούς.

Σε μια ανοργάνωτη ομάδα η παρουσία τους θα ήταν όντως πρόβλημα, σε μια οργανωμένη κάνουν τεράστια διαφορά. Του Οσκαρ του λείπει κυρίως μια οργανωμένη ομάδα.

Γκολ

Του λείπει επίσης –για να αγαπηθεί από την εξέδρα– κι ένα σημαντικό γκολ. Με ένα στο ντέρμπι της Κυριακής το όνομά του θα γινόταν σύνθημα.

Κακό μάτι

O αποκλεισμός της Λίβερπουλ είναι για την ώρα η μεγάλη είδηση στη φάση των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ. Είναι απίστευτο, αλλά στη φάση των ομίλων η Λίβερπουλ νίκησε μόνο την Ντεμπρετσένι! Εχασε στη Φλωρεντία κι έκανε ένα μόλις βαθμό στα δύο ματς με τη Λιόν, χωρίς μάλιστα στα συγκεκριμένα παιχνίδια να είναι πολύ χειρότερη. Η ομάδα ταλαιπωρείται φέτος από τρομακτικούς τραυματισμούς. Εχασε –τη στιγμή που τον χρειάζονταν περισσότερο– τον Τόρες, είχε εκτός τον Τζέραρντ• σχεδόν ποτέ από την αρχή της χρονιάς δεν έχει αγωνιστεί πλήρης.

Η Λίβερπουλ καταδιώκεται φέτος και από μια συγκλονιστική κακοδαιμονία, καθώς στα παιχνίδια της συμβαίνουν απίστευτα πράγματα. Δέχεται γκολ στην Αγγλία γιατί η μπάλα βρίσκει σε μπαλόνια, έχουν σκοράρει εναντίον της τρεις αντίπαλοι στις καθυστερήσεις που ο διαιτητής έδωσε για το πρώτο ημίχρονο (!), έχει πέσει και θύμα κάποιων διαιτητικών λαθών. Ολα αυτά για μένα έχουν να κάνουν με δύο πράγματα μεταφυσικά, ίσως και καθόλου λογικά, αλλά υπαρκτά.

Το πρώτο είναι ότι η μουρμούρα εναντίον των Αμερικανών ιδιοκτητών για τις λίγες καλοκαιρινές μεταγραφές έχει δημιουργήσει πάνω από την ομάδα το κλασικό μαύρο σύννεφο της γκαντεμιάς κι αυτό την κατατρέχει: οι Ιταλοί αποκαλούν αυτό το μομέντουμ «negativita», δηλαδή «στιγμή αρνητικότητας» και είναι ό,τι χειρότερο.

Το δεύτερο από το οποίο η ομάδα του Μπενίτεθ υποφέρει είναι το κακό μάτι: η Λίβερπουλ πληρώνει τον τεράστιο εκείνο θαυμασμό που δημιούργησε με το παλικαρίσιο παιχνίδι της στο «Στάμφορντ Μπριτζ», σε εκείνον τον αξέχαστο προημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ που τελείωσε 4-4! Τότε, όταν σχεδόν καταδικασμένη μετά την ήττα με 1-3 στο «Ανφιλντ» παραλίγο να ανατρέψει το αποτέλεσμα και να προκριθεί, τη χειροκρότησαν όλοι. Κάποιοι τη μάτιασαν σίγουρα…

Δεν πιάνονται φίλοι

«Σημείωσε, σε παρακαλώ, μια marine notice, όσον αφορά το επικείμενο ματς του Ολυμπιακού με την Αρσεναλ», μου έλεγε χθες το πρωί ο Μάνος Μαυροκουκουλάκης. «Πριν από κάτι χρόνια, το 1998 αν θυμάμαι καλά, ο ΠΑΟ έπαιζε μαζί τους και ήθελε μόνο νίκη για να προκριθεί. Αυτοί είχαν έρθει στην Αθήνα με ένα σωρό πιτσιρίκια, αδιάφοροι.

Τους υποδεχτήκαμε, τους οργανώσαμε την καλύτερη δυνατή υποδοχή, φροντίσαμε να περάσουν άριστα σε διοικητικό και καλλιτεχνικό επίπεδο, ήπιαν τα ουίσκι τους, δήλωσαν γοητευμένοι και μας νίκησαν και 3-1! Το λέω γιατί καλό είναι να ξέρουν στον Ολυμπιακό ότι αυτοί δεν πιάνονται φίλοι. Με αυτόν τον κόουτς που έχουν είναι αδύνατο να συνεννοηθεί διοικητικός παράγοντας. Οχι δικός μας. Δικός τους».