Η γκέλα, της γκέλας, ω γκέλα!

Ολοι αυτοί που είχαν προεξοφλήσει το +4 του Παναθηναϊκού απ' τον Ολυμπιακό από το βράδυ του Σαββάτου, προφανώς δεν είχαν βάλει μυαλό από την ακατάσχετη σαχλαμαρολογία πριν από το 2-2 στην Καβάλα και τον τρόπο που είχαν εκτεθεί μετά. Και οι παίκτες του Παναθηναϊκού ακόμα – ακόμα έμειναν στους πανηγυρισμούς για τη φάβα του Νικοπολίδη στα Γιάννενα και ξέχασαν τη δική τους δουλειά. Η οποία «δουλειά» τους φυσικά και δεν είναι να κάνουν σώνει και ντε 30 νίκες στο πρωτάθλημα. Είναι όμως να προσπαθούν 90 λεπτά σε κάθε αγώνα και όχι 20, 30 ή 45.

Δυστυχώς όλοι εμείς που δεν κυνηγάμε τα βαθμουλάκια με την απόχη και δεν ήμασταν τρισευτυχισμένοι με τα «τρίποντα» ανεξάρτητα από εμφάνιση και απόδοση, είχαμε πει ότι με τον τρόπο που παίζει η ομάδα, έτσι όπως παίζει με τη φωτιά στα περισσότερα παιχνίδια της, κινδυνεύει να καεί.

Και μπορεί η ισοπαλία με τον Αστέρα να μην είναι ακριβώς «καυτερή», αλλά είναι διαφορετικό να πας στο Καραϊσκάκη με +4 και σε περίπτωση ήττας να είσαι πάλι από πάνω κι άλλο να κάτσει η στραβή και να βρεθείς έναν πόντο πίσω. Διότι ο Ολυμπιακός μπορεί να είναι προβληματικός και προβληματισμένος, μπορεί να του λείπουν παίκτες, μπορεί να είναι κουρασμένος από το ταξίδι στην Ολλανδία, αλλά σε ένα ντέρμπι όλα αυτά καμιά φορά πάνε περίπατο.

Μέχρι το ντέρμπι, πάντως, στον Παναθηναϊκό πρέπει να βρουν τι φταίει και τα έρμα ψοφούν, παρ' όλο που τα βάζουν και τα βγάζουν με τον ήλιο. Και γιατί μια ομάδα με τόσο ποιοτικό ρόστερ, τόσο καλούς ποδοσφαιριστές, καταφέρνει να γίνει πραγματικά απειλητική, πραγματικά πιεστική στα τελευταία 20 λεπτά ενός αγώνα, όπου μάλιστα παίζει και με παίκτη παραπάνω.

Πού διάολο πήγαν τα υπόλοιπα 70’; Και πότε επιτέλους θα καταφέρει η ομάδα να «απεξαρτηθεί» από παίκτες σαν τον Καραγκούνη και τον Ζιλμπέρτο, οι οποίοι όποτε απουσιάζουν, απουσιάζει μαζί τους το πάθος, η ηρεμία στο κέντρο, ο ορθολογισμός, τα καλά στημένα;

32 και 33 είναι αντίστοιχα οι δύο αυτοί κύριοι, καλό θα είναι να βρούμε τους «αντικαταστάτες» τους, αυτούς που θα μπορούν να πάρουν την ομάδα στις πλάτες τους και να εμπνεύσουν τους συμπαίκτες τους, πριν σαρανταρίσουν. Διότι ο Κατσουράνης μόνος του δεν αρκεί, χρειάζεται και βοήθεια.

ΥΓ. 1: Εντάξει τώρα; Αποκαταστάθηκε η εμπιστοσύνη προς την ελληνική διαιτησία και η νομιμότητα του ποδοσφαίρου που είχε διασαλευθεί με την ακύρωση του γκολ του Μήτρογλου με τον Ηρακλή; Ή επειδή το πέναλτι έγινε στον Βύντρα, ζυγίζει λιγότερο;

ΥΓ. 2: Διάβασα με ενδιαφέρον την ατάκα του Ντουντού («τι παθαίνουν όλοι όταν παίζουν με μας και σκίζονται») και διερωτώμαι με τη σειρά μου: τι παθαίνουν στον Αστέρα όταν παίζουν με τον Παναθηναϊκό; Στο Καραϊσκάκη ο Ολυμπιακός με τον Αστέρα έκανε την πιο ξεκούραστη φετινή του νίκη. Αφελής απορία εκείνος; Αφελέστερη κι εγώ. Και συγγνώμη κιόλας που δεν κάθονται οι αντίπαλοι Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού να χάνουν με κάτω τα χέρια και σας ταλαιπωρούν κιόλας τα γαϊδούρια. Σα δε ντρέπονται…