Μην ανησυχείς, Θόδωρε, πάμε καλά

Τι μου θυμίζει αυτό το 4-1; Τι μου θυμίζει; Κάπου το έχω συναντήσει αυτό το σκορ; Βέβαια, δεν ήταν τέσσερα για τον γηπεδούχο και ένα για τον φιλοξενούμενο, αλλά στο σύνολο πέντε ήταν τα γκολ που είχαν σημειωθεί και τότε.

Πρώτο συμπέρασμα: εδώ κάτι συμβαίνει. Ειδικά με αυτόν που δέχεται τέσσερα γκολ. Ο άλλος που δέχεται μόνο ένα και μοναδικό μπορεί να κοιμάται ήσυχος.

Δεύτερο συμπέρασμα; Οποιος, κακή του μοίρα, δέχεται τέσσερα γκολ, αν δεν είναι τουλάχιστον τα δύο περιέργως κατοχυρωμένα ή λαϊκιστί «μούφα», δεν δικαιούται διά να ομιλεί. Δεν χρειάζεται να σπαταλά φαιά ουσία για να διατυπώσει τις αντιρρήσεις του σχετικά με τη διαιτησία.

Ψηλά το κεφάλι, κύριος πήγε, κύριος φεύγει. Ο ΠΑΟΚ ήταν καλύτερος, ο Αρης δεν ήταν το ίδιο καλός. Επίσης, ήταν λιγότερο τυχερός. Αρνούμαι οριστικά, λοιπόν, να βρίσκομαι αντιμέτωπος με ανθρώπους που καλύπτονται με το πέπλο του αδικημένου, ένεκα της ανόητης απόφασης του Καλόπουλου στο πρώτο πέναλτι. Δεν πείθει το σκηνικό με την γκρίνια, η οποία διευκολύνει για να ελαφρύνει τη βαριά ατμόσφαιρα μετά την «τεσσάρα».

Τρίτο συμπέρασμα που αφορά τον νικητή: κι όμως, ο ΠΑΟΚ, κατά την ταπεινή μου άποψη, δεν έκανε τίποτα σπουδαίο χθες. Κι αυτό είναι που θα πρέπει να φοβίζει περισσότερο τους άμεσους αντιπάλους του. Και αν τυχόν θέλουμε να τους κατηγοριοποιήσουμε με μια πρώτη ματιά, φυσικά σε πρώτη κλίμακα βρίσκονται οι… δυο μονάχοι ψηλά στη βαθμολογία.

Μακριά και αγαπημένοι οι υπόλοιποι κι αν τυχόν συνεχίσει στον ίδιο ρυθμό τώρα που γεμίζει η ενδεκάδα του με τους «βασικούς», είναι ευκρινές ότι ο ΠΑΟΚ κάτι παραπάνω θα καταφέρει φέτος. Και να μην το ξεχάσω. Στείλτε τον Σάντος διακοπές και πάρτε μόνοι σας το εισιτήριο για το Τσάμπιονς Λιγκ. Ξεχάσατε; Ο Πορτογάλος υποσχέθηκε να μην ξαναπαίξει πλέι οφ.

Τέταρτο συμπέρασμα: ο άτιμος ο Μουσλίμοβιτς. Μάζευε, μάζευε… Ξέσπασε ύστερα από δέκα μήνες. Από τις 18 Ιανουαρίου είχε να σκοράρει. Ή κάτι έχει με τον Αρη ή αποφάσισε να σκοράρει μόνο σε… πάρτι. Γιατί μη μου πείτε, πάρτι ήταν το χθεσινό και ο Αρης μπήκε με… κλεμμένη πρόσκληση.

Επίσης, με τα «αν» δεν κάνουμε δουλειά. Αν ο Κόκε είχε σκοράρει πρώτος, αν είχε βάλει και το δεύτερο, αν τα δοκάρια δεν τον σταματούσαν. Αν, αν, αν… Λες και για τον ΠΑΟΚ δεν υπήρχαν δοκάρια να τον σταματήσουν; Μήπως τα είχαν αφαιρέσει από την εστία του Σηφάκη;

Για όσους από εσάς κάνετε τον ρημαδοκόπο και διαβάζετε αυτές τις γραμμές, οφείλω να προσθέσω το εξής: συνήθως δεν προλαβαίνω να ακούσω τις δηλώσεις των προπονητών. Εξαίρεση αποτελεί το χθεσινό παιχνίδι, που ανυπομονούσα να ακούσω πώς θα αντιμετώπιζε την «τεσσάρα» και κυρίως τη διαιτησία ο Κούπερ.

Είδατε, η ομάδα του ταλαιπωρήθηκε στην Τούμπα. Είπα κι εγώ, αφού ο Καλόπουλος έδωσε δικαιώματα, βούτυρο στο ψωμί του Κούπερ για να τη βγάλει καθαρή: θα γκρινιάξει για το πέναλτι που άνοιξε τον δρόμο του ΠΑΟΚ προς τον θρίαμβο και κάπου ανάμεσα σε μερικά ειρωνικά σχόλια θα πετάξει ένα «δίκαια η νίκη του ΠΑΟΚ», έτσι για να εξωραΐσει την κατάσταση.

Τελικά ο Κούπερ είναι κύριος. Η διαιτησία δεν τον απασχόλησε περισσότερο απ' όσο η απόδοση της ομάδας του. Επικέντρωσε στην ομάδα του. Τον ενδιαφέρει τι πήγε λάθος, τι πρέπει να διορθωθεί, τι πρέπει να βελτιώσει. Αυτός είναι προπονητής, καλοί μου άνθρωποι. Είναι Κούπερ και δεν είναι καθόλου… μίνι.