Fair - Κλαίει

Είναι πολύ όμορφο και θεμιτό να διαλέγουν οι μεγάλες εταιρείες τους μεγάλους αθλητές για να προωθήσουν τα προϊόντα τους. Λεφτά βγάζουν οι εταιρείες, λεφτά οι αθλητές, ο κόσμος πάει κι αγοράζει σώβρακα διότι τα φοράει στα πισινά του ο Μπέκαμ, ξυρίζεται κόντρα με το ίδιο ξυραφάκι που χρησιμοποιούν ο Φέντερερ, ο Τάιγκερ Γουντς κι ο Τιερί Ανρί, λούζεται η αγάπη του στο Γκουανταλκιβίρ παρέα με το ατίθασο μαλλί του Κριστιάνο Ρονάλντο. Κανείς, βέβαια, δεν θα γίνει Μπέκαμ επειδή φοράει την ίδια μάρκα σώβρακο, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα και κακό.

Το πραγματικό κακό είναι όλες αυτές οι συζητήσεις που ξεκίνησαν λίγες εβδομάδες πριν και μας πήραν τ' αυτιά: «Μα, γίνεται Παγκόσμιο Κύπελλο χωρίς Κριστιάνο και Μέσι»; Εγώ θα συμπληρώσω επίσης «γίνεται να λείπει η Γαλλία του Ανρί, του Ριμπερί, του Μπενζεμά και των λοιπών φιρμάτων»; Μέχρι να μου απαντήσει κάποιος με τεκμηριωμένα επιχειρήματα τι διάολο έγινε λίγα λεπτά πριν από την έναρξη του τελικού Γαλλία - Βραζιλία και ποιος πήρε την απόφαση να βγάλει στο χορτάρι το... σκήνωμα του Ρονάλντο σ' εκείνο το 3-0 στο Παρίσι, μπορώ να υποθέτω ό,τι θέλω για τη δύναμη και την επιρροή των χορηγών και των μεγάλων εταιρειών, που δεν θέλουν ούτε να διανοηθούν πως ο εκλεκτός της καρδιάς (και της τσέπης) τους δεν θα είναι στη Ν. Αφρική τον Ιούνιο με τα ξυραφάκια του, τα σαμπουάν του, τα σώβρακά του και τις παιχνιδομηχανές του.

Και να σκέφτομαι ό,τι γουστάρω για τον τρόπο που σπρώχτηκε σκανδαλωδώς η Αργεντινή στα τελευταία παιχνίδια, για να μην αποκλειστεί ή να μη φτάσει στη διαδικασία των μπαράζ και για τον τρόπο με τον οποίο πέρασε η Γαλλία την Ιρλανδία του Τραπατόνι. Με κάποιο «μαγικό» τρόπο όλοι όσοι «έπρεπε» να είναι στο Μουντιάλ θα είναι. Δεν θα είναι αντιθέτως καμία χώρα της πρώην ΕΣΣΔ. Αλλά καμία απ' αυτές τις χώρες στην πραγματικότητα δεν «έπρεπε» να είναι εκεί. Οσο για τον Ανρί, τις δηλώσεις του περί επανάληψης του αγώνα και τις άλλες σαχλαμάρες εγώ τις ακούω βερεσέ: τις έκανε όταν η FIFA απέκλεισε κάθε ενδεχόμενο επανάληψης του αγώνα.

Η μόνη πραγματικά βροντερή φωνή τιμιότητας made in France, πέρα από του Λιζαραζού και άλλων σοβαρών ανθρώπων, δεν είναι κανενός ανύπαρκτου Ντομενέκ ή ψηλομύτη Εσκαλέ (του Πιλάβιου της Γαλλίας σαν να λέμε), αλλά μονάχα του Αρσέν Βενγκέρ: ζήτησε κι αυτός την επανάληψη του αγώνα, μόνο που αυτός το έχει ξαναζητήσει και το έχει καταφέρει σε μια περίπτωση μη τήρησης του fair play σε αγώνα Κυπέλλου με τη Σέφιλντ Γιουνάιτεντ. Και δικαιώθηκε –ηθικά και αγωνιστικά: ο αγώνας ξανάγινε παρά τις σθεναρές αντιστάσεις της αγγλικής ομοσπονδίας και πήρε τελικά και την πρόκριση.

Οσο για τον Ανρί και τους Ανρίδες όλου του κόσμου, που έχουν βγάλει αμέτρητα φράγκα, έχουν κερδίσει βραβεία, «Χρυσές Μπάλες», ένα σωρό τίτλους και μια θέση στο παντοτινό Hall of Fame του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, αλλά παραμένουν «ανθρωπάκια» στη σκέψη και τη συμπεριφορά, τους αφήνω μονάχους στην κακομοιριά τους. Την οποία δεν μπορεί να διώξει μακριά ή να σκεπάσει κανένα καλό συμβόλαιο, καμία καμπάνια της FIFA και της Unicef, κανένα διαφημιστικό σποτάκι.

Ο άνθρωπος που βγαίνει και μιλάει για ενστικτώδη κίνηση χωρίς πρόθεση, ο ίδιος που είχε βγει ακριβώς μετά τη λήξη του αγώνα και είπε «ναι, έκανα χέρι, αλλά είναι αρμοδιότητα του διαιτητή να το υποδείξει», αυτός που τώρα δήθεν ζητεί επανάληψη, αξίζει μόνο ένα πράγμα: την αδιαφορία μας. Διότι τελικά υπάρχουν και σοβαρότερα πράγματα στο ποδόσφαιρο από 2-3 βουτιές του Καραγκούνη στο κέντρο του γηπέδου ή 10 μέτρα έξω απ' την αντίπαλη περιοχή, αγαπητοί «υπέρμαχοι του fair play»...