Ο,τι βλέπουν τα μάτια μου

Από μένα ο Νοστράδαμος δεν κινδυνεύει. Οπότε δεν χρειάζεται να ανατρέξετε σε παλιά γραπτά μου για να βρείτε προφητείες όπου ο Σαμαράς θα παίρνει την αρχηγία της Ν.Δ., ο Kozonis θα αγοράζει την ΑΕΚ και η Ελλάδα θα πηγαίνει στο Μουντιάλ. Για την ακρίβεια το τρίτο μπορεί και να υπάρχει, αλλά όχι πριν από τον επαναληπτικό με την Ουκρανία, αλλά μετά την κλήρωση των ομίλων του Μουντιάλ, όταν η Ελλάδα για να αποκλειστεί outright θα έπρεπε να μείνει πίσω από την Ελβετία, τη Λετονία, το Ισραήλ ή από το υπολογίσιμο Λουξεμβούργο. Ιδιαίτερα μετά το πρώτο ματς με την Ουκρανία στο ΟΑΚΑ, σε αντίθεση με όλους τους Ελληνες που το είχαν προβλέψει, δεν είχα καταλάβει ότι η πρόκριση ήταν «κλειδωμένη».

Μάλιστα είχα την εντύπωση ότι η Ουκρανία είχε γίνει φαβορί. Τέλος πάντων, όσοι πίστεψαν ότι η Ελλάδα θα προκριθεί επειδή είναι στο DNA του Ελληνα να ξανασηκώνεται, από εμένα συγχαρητήρια μαζί με το μέγα βραβείο Πόγραδετς. Οι Ελληνες παίκτες έκαναν μια συγκλονιστική εμφάνιση, ο Ρεχάγκελ τόλμησε να ζητήσει από την ομάδα να πρεσάρει μπροστά, δεν πλήρωσε το λάθος να βάλει τον Τζιόλη, που δεν έχει ούτε διπλό στα πόδια του να παίξει, χάνοντας και την τελευταία αλλαγή του και μένοντας με εννέα παίκτες στο τέλος, αλλά what the fuck...

Μένω αρκετά χρόνια σε αυτή τη χώρα για να ξέρω ότι το αποτέλεσμα είναι ο σοβάς στην κριτική. Από την άλλη, επειδή το «παλαμάκια χαρωπά, χαρωπά, χαρωπά» σταμάτησα να το τραγουδάω στο δημοτικό για να «χαιρόμαστε όλοι μαζί σήμερα».

Επίσης δεν έχω καταλάβει γιατί πρέπει οι παίκτες να βγαίνουν με σκυμμένα κεφάλια όταν χάνουν και «να το βουλώνουν» όσοι έκαναν κριτική όταν κερδίζουν, επειδή ούτε Γιακουμάτος γουστάρω να είμαι και ύστερα από μια ήττα από την Τουρκία να ζητάω δημόσιες εκτελέσεις ούτε φουστανέλα φοράω για να γκαρίζω ανεξάρτητα από το τι βλέπω, συνεχίζω να κρίνω κατά περίσταση.

Παίζεις καλά, αγόρι μου; Το γράφω. Σέρνεσαι; Επίσης. Ούτε εποικοδομητική, ούτε κακοπροαίρετη κριτική, ούτε γλειψίματα, ούτε βεντέτες. Ο,τι βλέπουν τα ματάκια μου και ό,τι κρίνει το κεφάλι μου. Αυτό μου μάθανε ότι είναι το επάγγελμα και αν γούσταρα θούρια και παιάνες θα ήμουνα στην μπάντα του λιμενικού να προσέχω τα σπαρτά να μην μας τα καίει ο εχθρός σαν τον λίβα.

Και τώρα, εμπρός, παιδιά, να αεριστούνε οι φουστανέλες από τη ναφθαλίνη. Του χρόνου θα φορεθούνε τα πλισέ.




Επειδή πολλοί αναγνώστες και ακροατές έπειτα από νίκες της Εθνικής Ελλάδας στέλνουν μηνύματα ότι ο Ρεχάγκελ νίκησε τους δημοσιογράφους που δεν θέλουν το καλό της Εθνικής, να γράψω κάποια πράγματα.

Ο Τύπος έχει τα μεγαλύτερα συμφέροντα στην Εθνική μετά τους άμεσα ενδιαφερόμενους. Μια νίκη της Εθνικής ανεβάζει τα φύλλα της επόμενης μέρας. Μια πρόκριση της Εθνικής στους τελικούς του Παγκοσμίου Κυπέλλου δημιουργεί μια αγορά εκατομμυρίων ευρώ εκ του μηδενός. Τα ταξιδιωτικά γραφεία πουλάνε πακέτα εισιτηρίων για το ταξίδι και τον αγώνα. Οι ενθυμιάδες τυπώνουν φανέλες και κούπες του καφέ.

Οι εκδότες των εφημερίδων τρίβουν τα χέρια τους που θα πουλάνε φύλλα τον Ιούνιο, που με τη στέγνα που έχουν οι ομάδες οι πληροφορίες για μεταγραφές δεν πιάνουν. Τα κανάλια που έχουν δικαιώματα τρίβουν τα χέρια επειδή θα τα πάρουν από τις διαφημίσεις. Οι δημοσιογράφοι σκέφτονται ποιοι θα πάνε στη διοργάνωση, εκτός του ότι όλο και κάποια ανταπόκριση, όλο και κάποια εκπομπούλα θα πέσει στην πλευρά τους.

Οι διαφημιστές τρίβουν τα χέρια διότι θα τα πάρουν από τους πελάτες. Οι πελάτες τρίβουν τις τσέπες να δουν τι υπάρχει για να διαφημιστούν σε ένα event που θα βλέπουν εκατομμύρια. Οι βλαχοπρόεδροι και οι παρατρεχάμενοι των πολιτικών χοροπηδάνε αφού μυρίζονται τζάμπα ταξίδι. Στιχουργοί, συνθέτες και τραγουδιστές σκέφτονται ποια είναι η άκρη στα υπουργεία για να βγάλουν το νέο «Εθνική Ελλάδος, γεια σου».

Η ΕΠΟ θα σκέφτεται ότι «στη βράση κολλάει το σίδερο και ό,τι είναι να πάρουμε από τον ΟΠΑΠ και το κράτος να το πάρουμε τώρα». Οι παίκτες μπορεί να μη σκέφτονται τα λεφτά όταν παίζουν, αλλά με το που τελειώσει το ματς αρχίζουν και σκέφτονται τα πριμ, που σε περιπτώσεις όπως του Τζόρβα θα είναι τα περισσότερα λεφτά που θα έχει πάρει στη ζωή του. Συν τις θέσεις «κηπουρικής» που ανοίγονται στο δημόσιο.

Συν τα λεφτά από τα διαφημιστικά που με το 2004 πέντε χρόνια πίσω είχαν στερέψει. Με το 90λεπτο στο Ντόνετσκ δεκάδες εκατομμύρια έφυγαν από την Ουκρανία και ήρθαν στην Ελλάδα. Οπότε το «δεν θέλατε η ομάδα να πάει στο Μουντιάλ», από την ωφελιμιστική τουλάχιστον σκοπιά, είναι κουτό. Οπως αυτός που πουλάει σκι θέλει να χιονίζει, έτσι και αυτός που πουλάει αθλητισμό θέλει διοργανώσεις.

Γιατί λοιπόν ο ελληνικός Τύπος κάνει τόσο σκληρή κριτική στην Εθνική; Η απάντηση είναι πως δεν κάνει. Απλώς η κριτική μοιάζει σκληρή, διότι σε σχέση με τα έπη και σλούρπου σλούρπου που γράφονται για την Εθνική ακόμα και στην πιο ασήμαντη επιτυχία όταν υπάρχει κριτική ακούγεται παράταιρη. Το «αυτή η ομάδα ξέρει να δίνει απαντήσεις όταν δέχεται κριτική» πρέπει να είναι από τις πιο σωστές εκτιμήσεις για την Εθνική Ελλάδας.

Το είπε ο Χαριστέας και περιγράφει την Εθνική του Οτο Ρεχάγκελ από τη μέρα σχεδόν που ο Γερμανός πάτησε το πόδι του στην Ελλάδα. Λέγανε και γράφανε «Ποιος ξέρει πόσα θα αρπάξουνε στην Πορτογαλία...». Θηρία οι παίκτες. Κλείνανε από πριν τα εισιτήρια της επιστροφής, όπως είχε κάνει η ΕΠΟ στα προκριματικά του Euro του 2004; Ακόμα πιο άγρια τα παιδιά. Λέγανε «Να τοι, να τοι οι πρωταθλητές» μετά το 2004.

Στραπάτσο στο Confederation Cup. Εκανε δηλώσεις ο Γιακουμάτος μετά την ήττα από την Τουρκία; Νίκη στην Κωνσταντινούπολη. Λέγανε οι παίκτες ότι δεν έχουν τίποτα να αποδείξουν στο Euro της Αυστρίας; Χώμα η ομάδα. Υπήρχε αμφισβήτηση πριν από το ματς του Ντόνετσκ; Πρόκριση στη Νότιο Αφρική. Η Εθνική ομάδα είναι μία απλώς καλή ομάδα, οι παίκτες της οποίας υπερβαίνουν εαυτούς όταν τους αδικούν ή θέλουν να πιστεύουν ότι τους αδίκησαν. Οσο για τον Χαριστέα, με τις όποιες δυνατότητές του, είναι από τους παίκτες που κανένας δεν μπορεί να κατηγορήσει ότι αδιαφόρησαν σε ένα ματς.

Αντίθετα, δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να νιώθουμε υποχρεωμένοι όταν η Εθνική παίζει καλά. Φυσικά οι παίκτες της όταν παίζουν δεν σκέφτονται τα λεφτά. Αλλά όταν σταματάνε να παίζουν δεν έχουν πρόβλημα να τα σκεφτούν. Ο,τι ισχύει για την Εθνική ισχύει και για κάθε άλλη ομάδα, με δύο διαφορές. Αντίθετα με τις ομάδες, οι παίκτες νιώθουν ότι η Εθνική τούς ανήκει και ο παίκτης μπορεί να αλλάξει πολλές φανέλες, αλλά θα παίζει σε μία Εθνική.

Οσο για τη διοίκηση της ΕΠΟ και τον Σοφοκλή Πιλάβιο, το «αυτά είναι της οικογένειας» όταν τον ρώτησαν για το πριμ της Εθνικής θα είχε νόημα πρώτον αν τα λεφτά ήταν δικά του ή έστω αν τα λεφτά ήταν μιας αυτοχρηματοδοτούμενης ΕΠΟ. Οταν όμως λίγες μέρες πριν ο πρόεδρος της ΕΠΟ δηλώνει ευτυχής που η Ομοσπονδία μπαίνει ξανά στις επιχορηγήσεις, τα λεφτά στο σύνολό τους τουλάχιστον ούτε δικά του είναι ούτε της FIFA. Εκτός αν υπάρχουν δύο ταμεία και από το ένα πληρώνονται τα πριμ και δεν κάνει να το ξέρουμε και από το άλλο η ΔΕΗ και ο ΟΤΕ και μπορούμε να ρωτάμε.




Χαίρομαι επίσης για τη ραγδαία ανάρρωση της φίλης χώρας Ουκρανίας από τη νέα γρίπη και τη πνευμονική πανώλη. Αφού κάναμε θέατρο το αεροδρόμιο, αφού είχαμε πει ότι οι θεατές θα φοράνε όλοι μάσκες στο γήπεδο, μασκοφόροι υπήρξαν μόνο στην Αθήνα και την πορεία.