Ευτυχώς ξαναβρήκε κάποιες εμμονές

Η θεαματική μεταμόρφωση της ομάδας του Οτο Ρεχάγκελ στο Ντόνετσκ δεν είναι κάτι ανεξήγητο. Ανεξήγητα είναι τα πράγματα που κάνουν οι ομάδες χωρίς δυνατότητες και η Εθνική μας μόνο τέτοια δεν είναι. Για μένα ανεξήγητα, δηλαδή ακατάληπτα, δηλαδή ασυγχώρητα, ήταν τα ματς με τη Μολδαβία εκτός έδρας, την Ελβετία στο Καραϊσκάκη κυρίως, το Λουξεμβούργο στο ΟΑΚΑ, το Ισραήλ.

Η πρόκριση της Εθνικής μας είναι σαφώς κάτι πολύ σημαντικό, όμως το ότι ήρθε με τρόπο ηρωικό δεν «καθαγιάζει» την προηγούμενη συμπεριφορά της ομάδας στον όμιλο. Η Ελλάδα δεν κατάφερε να προκριθεί πρώτη από έναν όμιλο στον οποίον υπήρχαν μόνο οι Ελβετοί. Οι οποίοι, παρεμπιπτόντως, μας είχαν χαρίσει στην πρεμιέρα ένα αβαντάζ τριών βαθμών μετά την ήττα τους από το Λουξεμβούργο.

Το πρώτο ημίχρονο της Εθνικής στην Ουκρανία ανήκει στα πέντε καλύτερα που έχει κάνει η Ελλάδα στα χρόνια του Ρεχάγκελ. Η ομάδα παίζει όλη στα 30 μέτρα και αμύνεται πολύ μακριά από την περιοχή, πράγμα που δεν επιτρέπει στους Ουκρανούς να βάλουν εύκολα την μπάλα στην περιοχή.

Οι αλληλοκαλύψεις των κεντρικών αμυντικών αυτή τη φορά περιορίζουν τον Σεβτσένκο χωρίς κάποιος παίκτης να ξοδευτεί πάνω του. Η ομάδα είναι συμπαγής και παίζει στο σωστό πλάτος μια και ο Βύντρα αρχικά και ο Πλιάτσικας στη συνέχεια μένουν κοντά στα στόπερ κι ο Σπυρόπουλος καλύπτεται εναλλάξ από τον Καραγκούνη ή τον Σαμαρά.

Οι Ουκρανοί δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν κάθετα την μπάλα επειδή ο Μιχαϊλιτσένκο παίζει (αντίθετα από την Αθήνα) με έναν μόνο κόφτη και χρησιμοποιεί ένα «δεκάρι», τον Αλίεφ, πίσω από τους δύο κυνηγούς του. Αυτός εγκλωβίζεται από τον Κατσουράνη, όμως το πιο σπουδαίο είναι ότι τη μοναξιά του Τίμοστσουκ εκμεταλλεύεται ο Γιώργος Σαμαράς, που ως χαφ κάνει περίπου ανενόχλητος ό,τι θέλει.

Οι επιστροφές του Χαριστέα και του Σαλπιγγίδη, το πρέσινγκ στους αμυντικούς των Ουκρανών και η κίνηση στη μεσαία γραμμή ώστε να γίνει κατοχή της μπάλας όπως πρέπει δημιουργούν ένα ημίχρονο σεμιναριακού επιπέδου: η Ελλάδα τέτοια μπάλα δεν έπαιξε ούτε στην Πορτογαλία.

Στο δεύτερο ημίχρονο βγαίνει η κούραση και υπάρχουν και τραυματισμοί. Οι Ουκρανοί πιέζουν, όμως αρκεί η παρουσία του Τζιόλη για να μπει τέλος στο διάστημα της πίεσής τους. Οι τοποθετήσεις του αμυντικού μας χαφ αρκούν για να γεμίσει το κέντρο.

Εμμονές

Η ερώτηση μετά την Ουκρανία είναι γιατί η Εθνική μας δεν έκανε ένα τόσο καλό ματς σε προηγούμενες περιπτώσεις μολονότι το χρειαζόταν. Η απάντηση, ψύχραιμα και μετά την ολοκλήρωση της περιπέτειας, είναι ότι ο βασικός λόγος ήταν πως αυτή τη φορά έλειψαν από τον Ρεχάγκελ οι καθαρές ιδέες, αυτές που ο Τύπος κάπως υπερφίαλα ονομάζει εμμονές. Στα προκριματικά του Μουντιάλ 2006 η ομάδα άλλαξε ελάχιστα.

Στα προκριματικά του Euro 2008 η Εθνική άλλαξε ριζικά μετά την ήττα από τους Τούρκους στο Καραϊσκάκη και πριν από το ματς με τη Μάλτα: στη συνέχεια παρέμεινε περίπου ίδια. Στον τωρινό κύκλο των προκριματικών οι αλλαγές υπήρξαν δραματικές για τον Ρεχάγκελ και συνεχείς.

Στην πρεμιέρα της ομάδας στη Λετονία υπήρχαν έξι διαφορετικοί παίκτες σε σχέση με το ματς του Ντόνετσκ. Στην πορεία των προκριματικών ο Ρεχάγκελ έχασε τον Δέλλα, τον Μπασινά, τον Τζιόλη που έμεινε χωρίς ομάδα και τον Λυμπερόπουλο. Δεν βάζω τον Χαλκιά, τον Τοροσίδη, τον Γιούρκα και τον Αμανατίδη: αυτοί είναι τραυματίες και θα επανέλθουν.

Αλλαγές

Σε όλη αυτή τη διαδικασία το πρόβλημα του προπονητή ήταν ότι αρκετές από αυτές τις αλλαγές δεν ήταν αποτέλεσμα επιλογών, αλλά τις έφεραν ο καιρός και οι ανάγκες. Ο Ρεχάγκελ έχει μια ευθύνη: δεν μεθόδευσε τις αντικαταστάσεις του Δέλλα και του Μπασινά και όταν αυτή η ανάγκη προέκυψε δεν είχε λύσεις.

Του πήρε καιρό να καταλάβει τον Παπασταθόπουλο και τον Μόρα, ακόμα δεν γνωρίζει τι τύπου αμυντικός είναι ο Αβραάμ Παπαδόπουλος και φυσικά ψάχνεται για τις θέσεις των χαφ, εκεί που οι λύσεις είναι και λιγότερες. Ιδια μπλεξίματα υπήρξαν και στην επίθεση.

Εδώ το μεγάλο πρόβλημα ήταν κυρίως η αξιοποίηση του Γιώργου Σαμαρά αλλά και του Δημήτρη Σαλπιγγίδη: όσο και να μοιάζει απίθανο, οι δύο αυτοί παίκτες πριν από τα ματς με την Ουκρανία είχαν παίξει ελάχιστα μαζί. Δεν αποκλείω μάλιστα ο Ρεχάγκελ να πίστευε ότι αγωνίζονται και περίπου στην ίδια θέση.

Σαμαράς

Η περίπτωση του Σαμαρά είναι η πλέον ενδεικτική της σύγχυσης. Ο παίκτης της Σέλτικ είναι ο άνθρωπος που έδωσε την ασίστ στον Αμανατίδη όταν ο τελευταίος πέτυχε το γκολ της νίκης επί των Τούρκων στην Κωνσταντινούπολη. Εκτοτε για να παίξει ο παίκτης αυτός πίσω από τους κυνηγούς έπρεπε να περάσουν γύρω στα δέκα ματς!

Ο Σαμαράς χρησιμοποιήθηκε ως φορ, ως αριστερό εξτρέμ, ως δεύτερος κυνηγός και για να χριστεί ηγέτης της ομάδας (γιατί αυτό ήταν στα ματς με την Ουκρανία) έπρεπε να φτάσουμε στο ματς με τη Λετονία στο ΟΑΚΑ και να χάνουμε στο πρώτο ημίχρονο! Γιατί υπήρξαν αυτού του τύπου οι καθυστερημένες αποφάσεις; Για έναν απλό λόγο: επειδή την προηγούμενη διετία δοκιμάστηκαν ελάχιστα πράγματα.

Ο κόουτς έψαχνε την ομάδα δίνοντας επίσημα ματς. Αυτό το ψάξιμο πολύ συχνά στοίχιζε και στην άμυνα και στην επίθεση. Παραδοξολογώντας θα 'λεγα ότι οι απουσίες τον βοήθησαν πολύ στα δύο ματς με τους Ουκρανούς: χωρίς πολλούς παίκτες και με μία ενδεκάδα σχεδόν υποχρεωτική και δεδομένη ασχολήθηκε με πράγματα που δεν έχουν να κάνουν με το με ποιους θα παίξουμε, αλλά με το πώς θα παίξουμε. Ασχολήθηκε δηλαδή πιο πολύ με τη στρατηγική παρά με τη σύνθεση.

Κίνητρο

Επειτα από πολύ καιρό, στα μπαράζ και στο ΟΑΚΑ και στο Ντόνετσκ είδαμε δύο ματς Ρεχάγκελ. Δύο ματς σκηνοθετημένα να λήξουν 1-0, βασισμένα στη δυνατότητα της ομάδας να παίξει σωστή άμυνα, δομημένα πάνω στα χαρακτηριστικά των ποδοσφαιριστών που ο προπονητής είχε στα χέρια του.

Φυσικά, πολύ μέτρησε και το κίνητρο: για τον «Κάρα», τον Κατσουράνη, τον Χαριστέα, τον Κυργιάκο, το Μουντιάλ είναι ένα τεράστιο παράσημο καριέρας. Αλλά αυτό το κίνητρο, πιστέψτε με, υπήρχε σε όλη τη διάρκεια των προκριματικών...

«Τραπ»

O Τζιοβάνι Τραπατόνι ως ομοσπονδιακός τεχνικός είναι ένας από τους πιο άτυχους ανθρώπους στον κόσμο. Το ότι η Ιρλανδία του έχασε τη δυνατότητα να διεκδικήσει έστω στα πέναλτι το εισιτήριο για τα τελικά από τους υπερφίαλους Γάλλους μέσα στο Παρίσι οφείλεται σε ένα χωρίς προηγούμενο διαιτητικό λάθος του πρωτάρη Σουηδού Μάρτιν Χάνσον, που επέτρεψε στον Ανρί να πασάρει με το χέρι την μπάλα στον Γκαλάς που σκόραρε.

Ο Ανρί παραδέχτηκε μάλιστα την παράβαση δηλώνοντας ότι δεν είναι αυτός ο διαιτητής, αλλά για τον «Τραπ» αυτό είναι μικρή παρηγοριά. Ο συμπαθής Ιταλός γερόλυκος έχει υποστεί ανάλογες κλοπές και στον πάγκο της εθνικής Ιταλίας. Το 2002 στο Μουντιάλ η «σκουάντρα ατζούρα» είχε αποκλειστεί, έχοντας στον πάγκο τον «Τραπ», από τη Νότιο Κορέα εξαιτίας μιας απίστευτης διαιτησίας του Μπάιρον Μορένο που είχε κάνει τα πάντα.

Το 2004 πολλοί θυμούνται το σικέ 2-2 των Σουηδών με τη Δανία που έστειλε τους Ιταλούς του «Τραπ» σπίτι, όμως ελάχιστοι θυμούνται ότι και στα δύο ματς με τους Σκανδιναβούς οι διαιτητές είχαν αρνηθεί στον Κασάνο πέναλτι. Χθες ο Τραπατόνι δήλωσε απογοητευμένος επειδή τον κλέβουν ενώ ο ίδιος γυρνά τα σχολεία και μιλά για το fair play και τη σπουδαιότητά του!

Η μόνη εξήγηση αυτής της γκαντεμιάς είναι ότι ο συμπαθής «Τραπ» είχε εξαντλήσει το απόθεμα της προσωπικής του εύνοιας από τους διαιτητές όταν βρισκόταν για μια δεκαπενταετία στον πάγκο της Γιουβέντους, η οποία στον καιρό του έπαιρνε όλα τα σφυρίγματα που μπορεί να φανταστεί άνθρωπος.

Τον λυπήθηκα τον «Τραπ» και θαύμασα τη μαγκιά της ομάδας του που πήγε στο Παρίσι καταδικασμένη και παραλίγο να πάρει την πρόκριση. Αλλά από την άλλη δεν μπορώ χαιρέκακα να μη σκεφτώ ότι τώρα στα γεράματα ανακαλύπτει πώς είναι να βρίσκεσαι όχι στη θέση του ευνοούμενου, αλλά σε αυτή εκείνου που αδίκως πονάει...

ΥΓ.: Χθες στη στήλη δημοσιεύτηκε ένα γράμμα ενός φίλου που ζει στην Ελβετία και είχε θέμα την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου Νέων από τους Ελβετούς. Το παλικάρι που το έστειλε λέγεται Αναστάσιος Αναστασιάδης και είναι μόνιμος κάτοικος Ελβετίας.

Προφήτης «Ντάμπι»

Αν υπάρχει κάποιος που μπορεί να ισχυριστεί ότι πίστευε πως θα προκριθεί η Εθνική και το 'λεγε, αυτός είναι ο Νίκος Νταμπίζας. Το περασμένο Σάββατο τον είχα βρει στο «Villa Mercedes» μετά το ματς με τους Ουκρανούς. Μου είπε επί λέξει: «Θα προκριθούμε, "Κάρπετ". Γιατί το σημερινό παιχνίδι που κάναμε, στρυφνό και αμυντικό, δείχνει ότι θυμηθήκαμε ποιοι πραγματικά είμαστε και παίξαμε ανάλογα, δηλαδή χωρίς έπαρση. Το χειρότερο πράγμα είναι να νομίζεις ότι είσαι κάτι πιο μεγάλο από αυτό που είσαι στην πραγματικότητα. Εκεί θα βάλουμε γκολ επειδή αυτοί θα βραχυκυκλώσουν. Αυτές οι ανατολικές ομάδες, όταν δεν τους έρχονται όλα όπως τα περιμένουν, μπλέκουν. Οι παίκτες έχουν ακόμα πολύ σοσιαλισμό στο κεφάλι και δεν υπάρχουν πρωτοβουλίες».

Τρομερός!