Με ενθουσιασμό, όχι με... καλάμι στη Νότιο Αφρική

Απολύτως δίκαιη ήταν η πρόκριση της Εθνικής. Ακριβώς όσο δίκαιος υπήρξε νωρίτερα ο εκτοπισμός μας από τους Ελβετούς. Συνήθως -όχι πάντα- παίρνεις ό,τι αξίζεις. Τα θετικά της εμφάνισης στην Ουκρανία, πέραν βεβαίως του ιδανικού αποτελέσματος, μόνο αμελητέα δεν ήταν.

Η ομάδα ξεπέρασε τον εαυτό της την κρίσιμη στιγμή, καταχώνιασε αδυναμίες που τη μάστιζαν το τελευταίο χρονικό διάστημα, επέδειξε αγωνιστική τόλμη που έλειψε από το πρώτο ματς εναντίον των Ουκρανών στο ΟΑΚΑ. Ηταν μια νίκη ψυχής, αλλά και μυαλού. Στιγμών, αλλά και σχεδίου. Αυτονόητα τα μπράβο σε προπονητή και παίκτες.

Το «τέλος καλό, όλα καλά» θα ίσχυε στο έπακρο, εάν η παρουσία της ομάδας στη Νότιο Αφρική ήταν, όντως, το τέλος της αποστολής. Δεν είναι όμως. Ο δρόμος προς τη... νοτιοαφρικανική Ιθάκη, ελαφρώς μακρύτερος από όσο αναμέναμε αρχικώς, σώρευσε άφθονο υλικό προς αξιοποίηση. Συμπεριλαμβανομένων αρνητικών εμπειριών. Στη Νότιο Αφρική το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα δεν θα κληθεί να δώσει μόνο μία φορά το 101%. Αν δεν μας ευνοήσουν τύχη και συγκυρίες, το «κάτι καλό» που προσδοκούμε απαιτεί να εμφανιστούμε με ψηλότερο μπόι, με ψηλότερο 100%. Οσο είναι δυνατόν, βεβαίως. Χρόνος υπάρχει, έστω και περιορισμένος. Περιθώρια για διορθωτικές κινήσεις υφίστανται, έστω κι αν η ομάδα αντιπροσωπεύει το ελληνικό ποδόσφαιρο κι όχι, όπως έλεγε κι ο Ρεχάγκελ, καμιά μηχανή παραγωγής Μέσι και Κακά.

Ολα αυτά έχουμε χρόνο να τα συζητήσουμε με πιο εντατικό ρυθμό όταν μάθουμε ποιους θα αντιμετωπίσουμε στη Νότιο Αφρική. Επί του παρόντος, το τελευταίο που χρειαζόμαστε είναι ένα τσαλαβούτημα στην πατροπαράδοτη υπερβολή, ιδίως αν αυτό εξελιχθεί σε μακροβούτι που θα μας απομακρύνει από την αυτογνωσία και την αναγκαία επισήμανση αδυναμιών. Παρακολουθώντας το βράδυ της Τετάρτης την εκπομπή του Mega, αναρωτιόμουν κάτι που -ω, του θαύματος- το άκουσα να διατυπώνεται ως ερώτημα στον προσκεκλημένο Νίκο Σαργκάνη: έτσι όπως εμφανίστηκαν οι άλλες ομάδες στα μπαράζ, μήπως δεν ήταν σωστή η αρχική διάγνωσή μας πως οι Ουκρανοί αντιπροσώπευαν τον δυσκολότερο αντίπαλο που θα μπορούσε να μας τύχει;

Λογικότατο ερώτημα. Η Ιρλανδία έβγαλε την ψυχή των Γάλλων. Η Σλοβενία απέκλεισε τους Ρώσους. Τους Βόσνιους τούς είδα στο πρώτο (μόνο) παιχνίδι τους εναντίον των Πορτογάλων και η ήττα τους ήταν κατάφωρα άδικη. Περίμενα με ενδιαφέρον την απάντηση του Σαργκάνη, εικάζοντας ότι του αρέσει να εκφέρει άποψη για τη δυναμικότητα άλλων ομάδων: τον θυμάμαι στην TV να εξηγεί γιατί θεωρούσε επικίνδυνη τη Σταντάρ Λιέγης, λίγα λεπτά προτού εντάξει τους Βέλγους στον όμιλο του Ολυμπιακού η φετινή κληρωτίδα του Τσάμπιονς Λιγκ.

Αντί απάντησης άκουσα ένα «εμείς τους τσακίζουμε όλους». Μπορεί να κάνω λάθος στο ρήμα, αλλά αυτό ήταν το νόημα. Κατανοητός, ωραίος και υγιής ο ενθουσιασμός, αλλά αν είναι οι πανηγυρισμοί να κρατήσουν 40 μέρες και 40 νύχτες, ας μην ωθήσει την ομάδα στη Νότιο Αφρική πάνω σε ένα καλάμι. Συγγνώμη για τις υπομνήσεις, αλλά δυσκολεύομαι να ξεχάσω δύο πράγματα.

Πρώτον, την πρόκριση την εξασφαλίσαμε με την ψυχή στο στόμα, στα μπαράζ, μολονότι τη θεωρούσαμε -επί μήνες- απλή υπόθεση διεκπεραίωσης στον τόσο προσιτό (έτσι δεν τον χαρακτηρίζαμε;) όμιλο. Φαντάζομαι ότι και οι Γάλλοι θα προβληματιστούν, θα ταρακουνηθούν με τις αδυναμίες που ανέδειξε το παραλίγο... χουνέρι. Δεν νομίζω ότι εμείς έχουμε την πολυτέλεια να το αποφύγουμε εν όψει Μουντιάλ.

Δεύτερον, με ανάλογη νοοτροπία, κάτι μεταξύ «τους τρώμε όλους» και «δεν έχουμε τίποτα να αποδείξουμε», ταξιδέψαμε στα τελικά του Euro 2008. Στο τέλος λέγαμε ότι μας χλεύαζαν οι πάντες επειδή τους είχε μείνει απόθεμα φθόνου από το 2004, ο δε Γκέκας παραπονιόταν ότι ο ελληνικός Τύπος δεν απαντούσε στα δυσμενή σχόλια ξένων ΜΜΕ. Α, μιλώντας για παράπονα παικτών: την έκκληση του Σπυρόπουλου «ας σταματήσει η μουρμούρα για το πώς παίζει η ομάδα» μπορώ όχι να τη δεχθώ, αλλά να την κατανοήσω. Είναι ένα αίτημα: είτε παίζει η ομάδα όπως στο Ντόνετσκ είτε όπως στο περσινό 0-2 από τους Σουηδούς, να τα βλέπουμε όλα Ο.Κ. Αδυνατώ, όμως, να κατανοήσω το παράπονο του Καραγκούνη ότι όλοι είχαν ξεγραμμένη την Εθνική.

Την επομένη του 0-0 με την Ουκρανία τα πρωτοσέλιδα των αθλητικών εφημερίδων τόνιζαν ότι η ομάδα είναι ζωντανή στο κυνήγι της πρόκρισης, με τίτλους όπως «μπορείτε», «πιστέψτε το», κ.λπ. Εάν η ιδέα ότι υπάρχουν «εσωτερικοί εχθροί» πεισμώνει και φτιάχνει τους παίκτες, ας συνεχίσουν να υπάρχουν στον νου των «πεισμωμένων». Αρκεί το αποτέλεσμα να θυμίζει κάτι -έστω και λίγο- από 2004 κι όχι από 2008.