100 λόγοι για να θυμόμαστε τα 100 ματς του Οτο

Mήπως αντί για τους 100 λόγους να σας γράψω για τα 100 ματς. Για πάμε να δούμε πού μπορεί να καταλήξει ένα κείμενο στο οποίο πρώτα έβαλα τον τίτλο και μετά άρχισα να γράφω.

Πρώτα, ας αρχίσω με ματς και βλέπουμε.
Ενα από αυτά ήταν ο τελικός του Euro. Πώς να τον ξεχάσουμε...
Ενα άλλο ήταν ο ημιτελικός με τους Τσέχους. Αυτός κι αν δεν ξεχνιέται.
Μήπως, όμως, μπορεί να ξεχαστεί ο προημιτελικός με τους Γάλλους; Τους σκίσαμε σαν σαρδέλες.

Θυμόμαστε ακόμα και τις ήττες. Μήπως υπάρχει πιο γλυκιά ήττα στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου από εκείνη με τη Ρωσία;
Και οι ισοπαλίες με αυτόν τον τύπο στον πάγκο καλές είναι. Ή μήπως θα ξεχάσουμε ποτέ την ισοπαλία με τους Ισπανούς στο δεύτερο ματς του Euro;
Τα καλύτερά του είναι οι πρεμιέρες. Πώς το λέγαμε εκείνο το συνθηματάκι με τους Πορτογάλους, την πρεμιέρα και τον τελικό;

Ωραίος είσαι, θα μου πείτε. Θυμάσαι μόνο τα ματς του Euro 2004 και τίποτε άλλο. Λάθος, θυμάμαι και το πρώτο ματς του. Στη Φινλανδία, ήττα με 5-1. Τότε που όλοι φανταζόμασταν ότι δεν πάμε πουθενά. Τότε που άρχισε ο Οτο να ξεχωρίζει την ήρα από το στάρι.

Θυμάμαι και το δεύτερο ματς του Γερμανού στον πάγκο μας. Τότε που ενώ ήμασταν αδιάφοροι και αποκλεισμένοι, οι Αγγλοι χρειάστηκαν το σπρώξιμο του διαιτητή για να μας πάρουν την ισοπαλία στο Μάντσεστερ (2-2).

Θυμάμαι και το «διπλό» στη Σαραγόσα κόντρα στους Ισπανούς για τα προκριματικά του 2004. Τότε που ξεκίνησε η πορεία προς το θαύμα.

Θυμάμαι και την ήττα στην Αλβανία, στο πρώτο επίσημο ματς μετά την κατάκτηση του Εuro. Tότε που όλοι εμείς οι δημοσιογράφοι σπεύσαμε και ορθώς να προστατεύσουμε την Εθνική από τους απίθανους «μαϊντανούς» που ξεχύθηκαν στα κανάλια για να πουν πολλά και διάφορα.

Θυμάμαι και το περασμένο Euro. Tότε που υπό το βάρος της πρωταθλήτριας Ευρώπης χάσαμε και τα τρία ματς, παίζοντας ποδόσφαιρο που, δικαιολογημένα, χλευάστηκε.

Θυμάμαι και το «διπλό» στην Τουρκία που μας έστειλε στο προηγούμενο Euro.
Θυμάμαι και τα τέσσερα από την Τουρκία στο Καραϊσκάκη, στο μοναδικό πολύ άσχημο βράδυ του Νικοπολίδη στην Εθνική.
Και φυσικά δεν ξεχνώ τις δύο ήττες από την Ελβετία, οι οποίες μας πόνεσαν πολύ και μας έστειλαν στα μπαράζ με τους Ουκρανούς.

Ή μήπως τελικά δεν μας πόνεσαν, διότι η πρόκριση στα μπαράζ με το «διπλό» στην Ουκρανία ήταν πιο γλυκιά.

Θυμάμαι και ότι όλοι μας του κάναμε κάποιες στιγμές κριτική και ίσως και σκληρή. Καλά κάναμε, όχι γιατί η κριτική τον κάνει καλύτερο, ούτε καν επειδή τον πεισμώνει, αλλά γιατί δεν του χαϊδεύουμε τα αυτιά. Αλλωστε, σε ποιον προπονητή δεν γίνεται κριτική. Αν εμείς είμαστε αχάριστοι με τον Οτο, τι είναι οι Αργεντινοί με τον Μαραντόνα, οι Γάλλοι με τον Ντομενέκ ή τι ήταν οι Ιταλοί με τον Λίπι κ.ο.κ.; Και τέλος πάντων, αν εμείς κάνουμε σκληρή κριτική στον Οτο επειδή λέμε και μια κουβέντα παραπάνω, τι ακριβώς κάνουν οι Αγγλοι με τον μύθο των πάγκων σερ Αλεξ Φέργκιουσον, ο οποίος, μετά τα όσα έχει κάνει τόσα χρόνια με τη Μάντσεστερ, στις μισές συνεντεύξεις Τύπου δεν πηγαίνει για να μην πλακωθεί με τους δημοσιογράφους και στις άλλες μισές πλακώνεται; Ο καθένας κάνει τη δουλειά του και γι' αυτή κρίνεται.

Ξέφυγα, όμως, και έχω ακόμα πράγματα να θυμηθώ.

Θυμάμαι τη μεγάλη συζήτηση για την ποιότητα του ποδοσφαίρου που παίζουμε με τον Γερμανό. Και εντός και εκτός των συνόρων. Και θυμάμαι πάντα τον Μαζιά να αναρωτιέται στις ατελείωτες συζητήσεις στο γραφείο επ' αυτού; «Ρε παιδιά, ποια εθνική ομάδα στον κόσμο παίζει όμορφο ποδόσφαιρο; Η Γερμανία; Μήπως η Ιταλία που πήρε το προηγούμενο Μουντιάλ; Μήπως η Βραζιλία του Ντούνγκα, που τα δύο πρώτα χρόνια ήθελαν να τον φάνε;

Εκτός κι αν σας αρέσει η μπάλα της Γαλλίας του Ντομενέκ, της Ουκρανίας του Μιχαϊλιτσένκο. Ξέρω, ξέρω, ωραία μπάλα παίζει η Αργεντινή του Μαραντόνα». Δεν έχει και πολύ άδικο, εδώ που τα λέμε. Εντάξει, οι Ισπανοί παίζουν καλή μπάλα και οι Αγγλοι ενδεχομένως και κάποιοι άλλοι ίσως. Αλλά ο κανόνας είναι ότι οι εθνικές ομάδες εδώ και χρόνια παίζουν μπάλα όλο και λιγότερο. Και η δική μας ομάδα, όπως είπε και στους Ουκρανούς ο Οτο, δεν έχει ούτε Μέσι ούτε Κακά για να παίξει καλύτερα. Ας έπαιζαν οι Ουκρανοί καλή μπάλα που έχουν Σεβτσένκο, Τίμοστσουκ και πολλά ακόμα αστέρια.

Τώρα που το σκέφτομαι, θυμάμαι ακόμα και τα φιλικά με τον Γερμανό. Οπως εκείνο στην Ολλανδία λίγες μέρες πριν αρχίσει το Euro 2004, όταν οι «οράνιε» μας είχαν κάνει φύλλο και φτερό και είχαμε εισπράξει τέσσερα «τεμάχια». Αν συνεχίσω, θα τα θυμηθώ όλα και δεν έχω άλλο χώρο. Ξέρω ότι επί Ρεχάγκελ μπορώ να θυμηθώ ένα ένα τα 100 ματς. Τι διάολο γινόταν στην Εθνική ομάδα πριν από αυτόν δεν μπορώ να θυμηθώ. Το προηγούμενο ματς που μπορώ να θυμηθώ είναι αυτό με τον Σμάιχελ να σταματά τον Αλεξανδρή και πριν τα ματς του Μουντιάλ του 1994. Λες και από το 1994 έως το 2002 να μην υπήρξε Εθνική. Λες και 8 χρόνια δεν έπαιζε αυτή η ομάδα.

Τελικά δεν υπάρχουν 100 λόγοι για να θυμόμαστε τα 100 ματς του Οτο. Υπάρχει ένας λόγος. ΤΑ 100 ΜΑΤΣ ΤΟΥ ΟΤΟ... Λάθος τίτλο έβαλα, αλλά δεν τον αλλάζω.