Επιτυχίας το ανάγνωσμα

Αν υπήρχε ένα «Εθνικό Επιτυχιόμετρο» με διαβάθμιση από το 0 (βλέπε πορεία στο Μουντιάλ του ‘94) έως το 10 (βλέπε κατάκτηση Euro 2004), πού ακριβώς πρέπει να τοποθετήσουμε την πρόκριση της Εθνικής; Ο «φουστανελάτος» θα έλεγε «στο 9 και λίγα λέμε. Διότι η Εθνική είχε ψυχή, είχε ''φρύδια',' είχε πάθος, έπαιζε με 9 στο τέλος και δεν λύγισε, ντροπή και φτου σας, αχαΐρευτοι, που κάνατε και κριτική στον Ρεχάγκελ».

Ο «ψύχραιμος και αποστασιοποιημένος παρατηρητής» θα έλεγε «στο 5, με πτωτικές τάσεις. Και τι έγινε; Τριάντα δύο ομάδες θα είναι το καλοκαίρι στη Νότιο Αφρική κι είμαστε απλώς η μία. Κι ενώ θα έπρεπε να είχαμε καθαρίσει την πρόκριση από τα προκριματικά, μπήκαμε σε όλη αυτή την ψυχοφθόρα κι επικίνδυνη διαδικασία».

Μόλις κατακαθίσει λίγο ο καπνός από τα πούρα της νίκης, ξεσουρώσουμε από τις εθνικές σαμπάνιες που μας πότισαν σύσσωμες οι εφημερίδες και στεγνώσουμε απ' τα μπουγέλα, θα διαπιστώσουμε ότι η αλήθεια συνήθως βρίσκεται κάπου στη μέση.

Το «Επιτυχιόμετρο» μπορεί άνετα να καθίσει στο 7. Ούτε «εθνικός θρίαμβος», ούτε «ε, σιγά, και τι έγινε;». Μπορούμε να χαρούμε για την επιτυχία, μπορούμε να διαγνώσουμε τις αδυναμίες μας και να διορθώσουμε όσες μπορούν να διορθωθούν μέχρι το καλοκαίρι (αφού Κακάογλου, Μεσίδη, Ινιεστάκη και Τσαβόπουλο δεν προβλέπεται να βρούμε μέχρι τότε), να προετοιμαστούμε καλύτερα διότι θα μας περιμένουν ομάδες καλύτερες από την Ουκρανία, την Ελβετία, το Ισραήλ και τη Μολδαβία, να σταματήσουμε να ανακαλύπτουμε εχθρούς, αντιπάλους και εθνικούς μειοδότες στους δημοσιογράφους που τα γράφουν και τους φιλάθλους που τα λένε στα ραδιόφωνα.

Μπορούμε πολύ απλά να αντιμετωπίσουμε την πρόκριση αυτή ακριβώς όπως είναι: ως μια πρόκριση. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο.

Βγάζοντας το αμπέχωνο και σταματώντας να πλέκουμε κάλτσες δίπλα στο τζάκι για τα παιδιά μας που πολέμησαν στα αφιλόξενα βουνά του Ντόνετσκ με αριθμητικό μειονέκτημα απέναντι στις στρατιές του εχθρού, ίσως δούμε τα πράγματα λίγο πιο χαλαρά: ναι, ο Ρεχάγκελ έφερε τρεις προκρίσεις στις μάξιμουμ τέσσερις. Και μια «κούπα», που αποτελεί τη μεγαλύτερη έκπληξη ever σε Euro και Μουντιάλ.

Μόνο που ακριβώς εκείνη η «κούπα» μάς έφερε προνομιακές κληρώσεις και ορισμούς μέχρι σήμερα, κάτι που παραλίγο να πετάξουμε στα σκουπίδια με τη δεύτερη θέση που πήραμε στον όμιλο. Ναι, οι αλαζόνες Ουκρανοί τιμωρήθηκαν που πανηγύριζαν μόλις είδαν ότι η κληρωτίδα τούς έφερε εμάς και είναι και losers, διότι στα δύσκολα παραδοσιακά κλατάρουν. Αλλά με συνολικά δυόμιση ελληνικές ευκαιρίες σε δύο ενενηντάλεπτα και με καμιά δεκαριά ουκρανικές στα δύο παιχνίδια, δεν μπορούμε να λέμε ούτε ότι «τους πατήσαμε» ούτε πως «τους ξεφτιλίσαμε».

Μπορούμε απλώς να μιλήσουμε για «επαγγελματική πρόκριση», όπως ακριβώς μιλάμε συχνά για «επαγγελματικές νίκες». Ναι, ο Ρεχάγκελ έστησε έξυπνα την ομάδα στην Ουκρανία και, τηρουμένων των απουσιών και των τραυματισμών που προέκυψαν στη διάρκεια του παιχνιδιού, την κοουτσάρισε καλά. Αλλά στο πρώτο παιχνίδι έβγαλε Γκέκα και Σαλπιγγίδη κι έπαιξε μπροστά με Χαριστέα - Μήτρογλου.

Και στην Ουκρανία έβγαλε τον Σαμαρά, ο οποίος και καλός ήταν και ο μόνος που μπορούσε να κρατήσει μπάλα και να δώσει ανάσες. Τέλος πάντων, να τον πούμε και ικανό και τυχερό τον κόουτς για να μην έχει κανείς παράπονο; Να τον πούμε και να πάμε παρακάτω.

Το παρακάτω έχει να κάνει με παίκτες που «βρήκαμε» και «κερδίσαμε» για τα επόμενα χρόνια (Τζόρβας, Μόρας, Παπασταθόπουλος, Σπυρόπουλος, Πλιάτσικας) και παίκτες που πρέπει να βρεθούν μέχρι το καλοκαίρι για να πλαισιώσουν τους λιγότερο και περισσότερο «παλιούς».

Οπως, ας πούμε, ένας κλασικός κόφτης που δεν υπάρχει πια στην Εθνική. Το παρακάτω επίσης έχει να κάνει με όλα αυτά για τα οποία μίλησε με περισσή ειλικρίνεια και τιμιότητα ο Τάκης Φύσσας. Πράγματα που θα έπρεπε όχι απλώς να έχουν γίνει μέχρι τώρα, αλλά να θεωρούνται και δεδομένα.

Οπως και να 'χει, αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Το παρακάτω, τέλος, έχει να κάνει με το «παραπρίν» και τον τρόπο που κάποιοι έστειλαν την Εθνική το '94 στις ΗΠΑ να παραστήσει τον κλόουν στους ομογενείς. Αλλά γι' αυτό τουλάχιστον υπάρχει ο Οτο κι είμαι σίγουρος ότι δεν θα επιτρέψει σε κανέναν που ανοίγει το πορτοφόλι, να «πλερώνει και να απαιτεί».