Η διάρκεια είναι η μεγαλύτερη επιτυχία αυτής της Εθνικής

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΖΙΑΣ

Τελικά ξέρουμε τι θέλουμε; Μια χώρα που δεν υπήρχε στον ποδοσφαιρικό χάρτη έχει καταφέρει μέσα σε μία πενταετία όσα δεν πέτυχε σε όλη της την ιστορία. Πρόκριση στο Euro 2004 και κατάκτησή του, συμμετοχή στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών του 2005, πρόκριση στο Euro 2008 και τώρα πρόκριση στο Μουντιάλ του 2010. Δεν παίζουμε μπάλα; Ε και; Ποια εθνική ομάδα παίζει μπάλα;

Η Ισπανία, η Αγγλία και κάποιες φορές η Βραζιλία. Αν γίναμε σαν κι αυτές, τότε πάμε πάσο. Μια χώρα δέκα εκατομμυρίων κατοίκων, με φτωχό πρωτάθλημα, με ελάχιστα χρήματα, με μικρές υποδομές και σχεδόν ανύπαρκτη ποδοσφαιρική παράδοση αποκτά σταθερότητα και συνέπεια συμμετοχής στις μεγάλες διοργανώσεις. Αυτό είναι μικρό πράγμα; Καλό θα είναι να βλέπουμε και ωραίο ποδόσφαιρο και από την Εθνική κι από τις ομάδες μας, αλλά στον αθλητισμό και σε υψηλό επίπεδο αυτό που μετράει είναι πάντα το αποτέλεσμα.

Ποιος θα θυμάται ότι η Ρωσία ήταν καλύτερη στα μπαράζ από τη Σλοβενία; Κανείς. Ολοι μιλάνε για τους Σλοβένους. Μόλις μία μέρα μετά τη λήξη των προκριματικών ποιος θυμάται ποιοι και πώς αποκλείστηκαν; Τον νικητή θυμούνται όλοι. Η Ελλάδα μπαίνει σιγά σιγά στο κλαμπ αυτό. Αποκτά συνείδηση επιτυχίας. Πλέον γίνεται υπολογίσιμος αντίπαλος, παίρνει καλές θέσεις στις κληρώσεις και κυρίως αποδεικνύει ότι η κατάκτηση του Euro 2004 δεν ήταν απλά ένα πυροτέχνημα.

Οι διεθνείς και κατ' επέκταση όλο το ποδόσφαιρό μας ανεβάζουν την αγοραστική τους αξία. Ξέρουν όλοι ότι είμαστε σκληρά καρύδια. Θα το σκεφτούν πολύ πριν ξαναπανηγυρίσουν όταν πέσουν μαζί μας, όπως έκαναν οι Ουκρανοί. Ολα αυτά χάρη στους παίκτες που απαρτίζουν την Εθνική όλα αυτά τα χρόνια και σε έναν προπονητή που είναι ο πιο πετυχημένος σε διάρκεια σε όλο τον ελληνικό αθλητισμό (η Εθνική μπάσκετ έχει μεγαλύτερη διάρκεια ως ομάδα, αλλά παίζει διαδοχικά με διαφορετικούς προπονητές).

Μπορεί να έχει χίλια στραβά, μπορεί να μεγάλωσε. Μπορεί να κάνει χίλια λάθη, αλλά με αυτόν έχουμε όλες τις επιτυχίες. Κάποια στιγμή θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου. Αυτό το ξέρουν και ο ίδιος και όλος ο κόσμος. Τίποτα δεν είναι αιώνιο. Το σημαντικό είναι να μη ζούμε με τις αναμνήσεις. Την πατήσαμε στα προκριματικά του Μουντιάλ του 2006, όταν πήγαμε με τον αέρα του πρωταθλητή Ευρώπης να περάσουμε τον όμιλο. Προσγειωθήκαμε, δουλέψαμε (όλα τα μπράβο σε όλα τα στελέχη της Εθνικής) και επιστρέψαμε στον δρόμο των επιτυχιών.

Το ζήτημα είναι να μείνουμε εκεί. Η συνέπεια και η διάρκεια είναι τα στοιχεία που μετράνε. Για την ώρα αυτό το ποδόσφαιρο έχουμε και με αυτό προχωράμε. Δεν γίναμε ξαφνικά Βραζιλία. Ακόμη και οι Βραζιλιάνοι όμως άφησαν στην άκρη το «jogo bonito» του Ζίκο και του Σώκρατες για να πάρουν το Μουντιάλ. Ολοι θέλουμε να βλέπουμε ωραία μπάλα. Μέχρι να φθάσουμε σε αυτό το επίπεδο, θέλει χρόνο.

Από το νηπιαγωγείο δεν πας αμέσως στο πανεπιστήμιο. Με υπομονή και αυτογνωσία όλα θα γίνουν, έστω κι αν στην μπάλα δεν μπορείς να είσαι ποτέ σίγουρος. Η κριτική πρέπει να συνοδεύεται και από αυτοκριτική, για να είμαστε δίκαιοι και σωστοί στην κρίση μας. Το σίγουρο είναι ότι δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα μαζί. Επίσης αν ψάχνουμε πάντα αφορμή για να γκρινιάζουμε, το σίγουρο είναι ότι θα βρούμε. Για την ώρα πάντως μας χαρίζουν γάιδαρο και τον κοιτάμε στα δόντια...