Μην το αποσύρεις, αντέχει ακόμα

Δεν έχουμε τον Θεό μας. Και το κακό είναι ότι δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Δεν βάζουμε μυαλό. Χειρότεροι γινόμαστε.

Ξεφωνητό για τον Ρεχάγκελ πριν προκριθεί η ομάδα στο Ευρωπαϊκό της Πορτογαλίας. Από τον πρώτο αγώνα κιόλας. Εδώ που τα λέμε, ο άνθρωπος δεν έδειξε δα από την πρώτη στιγμή ότι είναι ο γκουρού του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Αργησε να πιάσει δουλειά. Τον απαξιώσαμε με την πρώτη ματιά, ωστόσο, πήγε την Εθνική στην Πορτογαλία.

Τότε είναι που χάσαμε το μέτρο. Οχι πως το είχαμε ανακαλύψει ποτέ, αν και το «παν μέτρον άριστον» είναι καταδικό μας, όχι απλά δεν πιστέψαμε στο θαύμα, αλλά, ακόμη χειρότερα, παίζαμε κόντρα την Εθνική μας. Χάσαμε πολλά λεφτά. Κι όταν μπαίνει στη μέση το άτιμο το χρήμα και το λίγο μυαλό που σου απομένει, το χάνεις. Είχαμε έναν κρυφό πόθο: «Τώρα θα χάσει, τώρα θα κάνει την ήττα...». Φτάσαμε στον τελικό, κερδίσαμε, βγήκαμε στους δρόμους και πανηγυρίσαμε. Αποθεώθηκαν όλοι οι «θεοί του Ολύμπου». Ας πούμε ότι αναγνωρίστηκε η αξία του γερο-Οτο. Και μετά, τρώμε τη σφαλιάρα με τον αποκλεισμό στον πρώτο γύρο του επόμενου Ευρωπαϊκού. Ε, τότε ήταν που έγινε το σώσε. Ο Ρεχάγκελ πέρασε σε δεύτερο πλάνο. Στο προσκήνιο ήρθε η Μπεάτα. Βρε κακό με αυτή τη γυναίκα. Ζωή να έχει και να χαίρεται τα εκατομμύρια με τον άντρα της. Τι δουλειά έχουμε εμείς, όλοι οι κακεντρεχείς, να την κουτσομπολεύουμε; Ούτε ζωγραφιστή δεν την έχουμε δει τη φουκαριάρα και από ένα σημείο και μετά νόμιζα ότι αυτή έκανε κουμάντο στην Εθνική.

Σχεδόν δύο χρόνια, με τον Ρεχάγκελ να εφαρμόζει τη γνωστή τακτική του «κάτι σαν ποδόσφαιρο», περάσαμε δύσκολες στιγμές. Ευκαιρία και γκολ με το σταγονόμετρο. Φτάσαμε σε αγώνα μπαράζ, στο Ντόνετσκ, με τη νέα γρίπη να σέρνεται. Είδαμε επιτέλους ένα ανοικτό παιχνίδι...

Μπήκε το γκολ του Σαλπιγγίδη και ξεχάστηκαν όλα. Ετσι, απλά. Σαβουρντιστήκαμε στο πάτωμα, λίγο έλειψε να βγούμε στον Λευκό Πύργο για πανηγυρισμούς και σε μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου θυμηθήκαμε τα ανδραγαθήματα της Εθνικής ομάδας με τον Ρεχάγκελ. Θυμηθήκαμε ότι είναι ο προπονητής των επιτυχιών, ότι ο Σαλπιγγίδης είναι αδικημένος από ορισμένους που τον κατατρέχουν (εδώ στη Θεσσαλονίκη) και πρέπει να παραδεχθούμε τις ικανότητές του. Μη νομίζετε ότι ανασκουμπωθήκαμε. Οχι δα. Ο Ελληνας λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά.

Πρωτίστως θα μας απασχολήσει η ανανέωση του Ρεχάγκελ. Είναι μεγάλος σε ηλικία, είναι ξεπερασμένος, να αλλάξουμε σελίδα, να πάρουμε κάποιον πιο φρέσκο...

Είναι κι αυτό μια λογική. Κατά την ταπεινή μου άποψη, αποδεκτή. Αλλά αφού δεν πρόκειται να αλλάξουμε χούγια, θα αμφισβητούμε και τον επόμενο, σε κάθε του βήμα. Kράτα την ίδια συνταγή. Αντέχει ακόμα.

Το «γερμανικό» δεν το δίνεις για απόσυρση. Είναι σίγουρο, με υψηλή μεταπωλητική αξία, ποιότητα κατασκευής, πολλά έξτρα, ζαντολάστιχα, μεταλλικό χρώμα, κινητήρα διαμάντι...