The spirit of 2004!

Είναι αξιοπρόσεκτο ότι η Εθνική Ελλάδας, η ομάδα που έκανε την άμυνα επιστήμη, προκρίθηκε στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου από έναν παίκτη που όχι μόνο σε νοοτροπία είναι ο λιγότερο Ελληνας από κάθε άλλον, αλλά και επιθετικός. Από το 2004 και τις μεγάλες εμφανίσεις του Θόδωρου Ζαγοράκη ο Γιώργος Σαμαράς έγινε ο καθοριστικότερος παίκτης για μια ιστορική επιτυχία.

Δεν είναι μόνο η κοφτή πάσα στον Σαλπιγγίδη στο κέντρο της άμυνας των Ουκρανών -που φέρνει το πρώτο γκολ και αλλάζει τη ροή του παιχνιδιού- που κάνει τον Σαμαρά σημαντικό, αλλά και οι βοήθειες που έδινε δεξιά στον Σπυρόπουλο, όπως και η κάλυψη της μπάλας με το σώμα, που έδινε την ευκαιρία σε άλλους Ελληνες παίκτες να ανεβαίνουν ώστε να μοιράζει την μπάλα. Από τις εμφανίσεις που αν ο Σαμαράς δεν ήταν μόλις 24 ετών και με το Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής μπροστά του, θα μπορούσαν να είναι «εμφανίσεις ζωής».

Αντίθετα, στην περίπτωση του Σαλπιγγίδη στο πρώτο γκολ το πλασέ είναι σίγουρα πλασέ καριέρας. Ενας παίκτης που το μεγαλύτερό του μειονέκτημα είναι η απουσία του πλασέ, με τους επικριτές του να λένε ότι δεν μπορεί να πλασάρει ούτε μόνος του από το μέτρο. Χθες μπαίνοντας στο κέντρο της περιοχής των Ουκρανών, παρ' ότι έχει αρχίσει να χάνει την ισορροπία του σώματός του, πλασάρει τόσο γλυκά, ρολάροντας την μπάλα στη γωνία σαν να είναι η δυνατή κίνησή του.

Το μεγαλύτερο, όμως, kudo παίρνει ο Οτο Ρεχάγκελ, που στο πιο κρίσιμο ματς τόλμησε να αλλάξει την τακτική της ομάδας. Αντίθετα με την προϊστορία του στον πάγκο της Εθνικής, χωρίς να ακολουθήσει την τακτική των τελευταίων χρόνων με την ομάδα να περιμένει πίσω από τη γραμμή του κέντρου, ο Ρεχάγκελ έβγαζε δύο και τρεις παίκτες να πιέζουν στο κέντρο την άμυνα των Ουκρανών, που αποσυντονισμένη γύριζε την μπάλα πίσω. Οχι μόνο οι γέρικοι σκύλοι μπορούν να μάθουν καινούργια κόλπα, αλλά τα κόλπα τους μπορεί να γίνουν πιο διασκεδαστικά από τα παλιά.

Αντίθετα με το πρώτο ματς με την Ουκρανία, στο δεύτερο η Εθνική Ελλάδας έδειξε ότι διαθέτει ακόμα the spirit of '04, που φάνηκε με την παραμονή του τραυματία Μόρα, που κουτσαίνοντας συνέχισε να παίζει στην άμυνα, αρνούμενος να πάει στα ήσυχα νερά της επιθετικής γραμμής. Αν το πνεύμα του Ντόνετσκ και όχι της Αυστρίας συνοδεύσει την Εθνική στη Νότιο Αφρική, η πρόκριση αξίζει τον κόπο.




Πόσες φορές έχετε ακούσει ιστορίες για χαμένες ευκαιρίες; «Το βλέπεις αυτό απέναντι; Το πουλάγανε στον παππού μου για ένα κομμάτι ψωμί και αυτός δεν το έπαιρνε, που αν το είχε πάρει σήμερα δεν θα ξέραμε τι έχουμε…». Το «αυτό» μπορεί να είναι από οικόπεδο στο Ψυχικό μέχρι η Ακρόπολη, αλλά κάθε Ελληνας έχει μια τέτοια ιστορία να διηγείται. Πως του πουλάγανε την IBM, αλλά αυτός πήγε και πήρε μαγαζί με χρώματα στο Κουκάκι.

Φυσικά, όλες αυτές οι ιστορίες είναι παραμύθια, εκτός από τις σπάνιες περιπτώσεις που άνθρωποι βρέθηκαν να κλοτσάνε την τύχη τους. Ενίοτε και ομάδες. Το μόνο που έχω να προσθέσω είναι ΠΑΟΝΕ – Εθνικός Φιλιππιάδας 1-1. Σήμερα πώς νιώθουν οι διοικούντες τον ΠΑΟΝΕ όταν σκέφτονται ότι στην ομάδα τους είχαν προπονητή τον Γιώργο Καδόπουλο και τον υποχρέωσαν να παραιτηθεί;

Και μόνο το όνομα της ομάδας ΠΑΟ Νέοι Επιβάτες δεν θα έπρεπε να τους επιβάλλει να έχουν νέες ιδέες; Οχι, βέβαια, ότι ένας Καδόπουλος μπορεί να χαθεί. Τις προάλλες παράγοντας αθηναϊκού σωματείου της Σούπερ Λίγκας που είναι γνωστό για την πλατεία κοντά στο γήπεδό του με ρωτούσε δήθεν αδιάφορα με τι ασχολείται αυτή την εποχή ο Καδόπουλος.

Επίσης, ο Εκτορ Ραούλ Κούπερ, που πρόσφατα ανέλαβε τον Αρη, θα χρειαστεί κάποιον να τον κατατοπίσει στην ελληνική πραγματικότητα. Για να προσθέσω ότι μετά το χθεσινό ματς μόνο ο Οτο Ρεχάγκελ θα μπορεί να ακούει το όνομα «Καδόπουλος» χωρίς να τρέμει.

Κι ας μην ξεχνάμε ότι ο Bob Kozonis, ένας άνθρωπος που από την εμφάνιση καταλαβαίνεις ότι έχει νέες ιδέες, αναλαμβάνει την ΑΕΚ έτοιμος να σπρώξει τα εκατομμύρια των ονείρων του. Ενας συνδυασμός Bob and George δεν ακούγεται ιδανικός για μια νέα ΑΕΚ; Εκτός του ότι αν δεν δουλέψει, ανοίγουν κομμωτήριο.

Σε άλλα προπονητικά νέα, το «a match made in heaven» πάει να ταιριάξει σε δημοφιλή ομάδα της Ηπείρου που ο πάγκος του προπονητή της τρίζει σαν τις πόρτες του σπιτιού του Δράκουλα. Για να γίνω σαφής, η διοίκηση του ΠΑΣ Γιάννινα σκέφτεται σοβαρά να φέρει για τέταρτη φορά στην ομάδα τον άνθρωπο που έχει συνδέσει την καριέρα του με μεγάλες στιγμές του σωματείου.

Γνωρίζοντας ότι ο Νίκος Αναστόπουλος είναι διαθέσιμος, ο ιδιοκτήτης της ομάδας των Ιωαννίνων δέχεται πρέσινγκ από τον γενικό της αρχηγό cum σύμβουλο επί ποδοσφαιρικών θεμάτων cum εκτελεστικό διευθυντή cum τεχνικό διευθυντή cum αξιωματούχο (στα ρεπορτάζ αναφέρεται με όλες τις παραπάνω ιδιότητες), Βαγγέλη Αγγελή, στην περίπτωση που διώξει τον Παράσχο να πάρει τον allenatore στην ομάδα.

Σε μια τέτοια περίπτωση το «match made in heaven» μεταξύ του allenatore Nicolo και του ποιητή των διχτύων Δημήτρη Ελευθερόπουλου θα είναι γεγονός, με την Ηπειρο να γίνεται το κέντρο μόδας της Ευρώπης.

Μόνο που πριν γίνει οποιαδήποτε αλλαγή ο Παράσχος θα πρέπει να αντέξει τα τριξίματα του πάγκου και για το ματς με τον Ολυμπιακό. Ενα ματς στο οποίο εύκολα ο ΠΑΣ μπορεί να πάρει αποτέλεσμα. Διότι από την ομάδα του Ολυμπιακού, εκτός του Νικοπολίδη, του Ζεβλάκοφ και του Μπράβο, από τους βασικούς που ξεκίνησαν τη φετινή σεζόν δεν πρέπει να υπάρχει παίκτης που να είναι στο 100%.

Και όσο διαβάζει κανείς στα ρεπορτάζ για τα «διαμάντια» που υπάρχουν στις μικρές ομάδες και για την προσπάθεια που κάνει ο Ολυμπιακός για να ελληνοποιηθεί ο Σκούρτης, καταλαβαίνει πόσες ομοιότητες έχει η σεζόν με την αντίστοιχη πριν από πέντε χρόνια, όταν ο Μενδρινός, ο Ανθούλης και ο Λύγκος θα έφτιαχναν τον νέο Ολυμπιακό…

Να προσθέσω, βέβαια, πως δεν μπορούμε να κατηγορούμε τις ελληνικές ομάδες ότι δεν δίνουν ευκαιρίες στους νέους ποδοσφαιριστές και μετά να κατηγορούμε και πάλι τον Ολυμπιακό ότι δίνει. Μόνο που μια τέτοια κίνηση έχει το calculated risk.

Η ομάδα πρέπει να ξέρει ότι δίνοντας ευκαιρίες παίρνει το ρίσκο να μην πάρει το πρωτάθλημα και η μεγάλη απόφαση είναι αν πιστεύει ότι το υλικό που έχει σε πιτσιρικάδες αξίζει τη θυσία. Στην περίπτωση του Ολυμπιακού είναι και έτσι και γιουβέτσι. Γιατί οι περισσότεροι απ' όσους παίξανε δείξανε ότι έχουν ελπίδες, αλλά από την άλλη ούτε ένας τους δεν έβγαλε μάτια, όπως είχε γίνει με τον Νίνη στην πρώτη εμφάνισή του στον Παναθηναϊκό.



Nα κλείσω γράφοντας ότι μερικές φορές καλά πράγματα συμβαίνουν κατά λάθος. Για παράδειγμα, ο Κονσεϊσάο μπορεί να γίνει μια χαρά τεχνικός διευθυντής στον ΠΑΟΚ. Χρειάζεται, όμως, μπόλικη τύχη να ξεκινάς με το «αφού τον πληρώνουμε που τον πληρώνουμε, ας του βρούμε κάτι για να κάνει», για να τρίβεις τα χέρια σου στο τέλος «κοίτα τι γατόνι που είμαι».