Καληνύχτα, Οτο, καλημέρα, Γιάσμινκο

Δεν γνωρίζω τι συνέβη στο παιχνίδι της Εθνικής με την Ουκρανία (έγραψα τη στήλη νωρίς), όμως το αποτέλεσμά του είναι το τελευταίο που με απασχολεί. Το πιο σημαντικό, αγαπητέ αναγνώστη, είναι να μη μας βρήκε καμιά συμφορά εξαιτίας του ταξιδιού των διεθνών.

Μέχρι χθες οι φόβοι μου είχαν να κάνουν με την κατάσταση στην Ουκρανία, η οποία είχε παρουσιαστεί περίπου σαν Μέκκα ιών, λιμών και καταποντισμών. Πού να ξέρω ότι η νέα γρίπη, η πανώλη, ίσως και ο τύφος δεν ήταν τίποτα μπροστά στον πραγματικό κίνδυνο που ελλόχευε: την κατάρα του 100.

Η καρδιά μου άρχισε να χτυπά σαν τρελή μόλις διάβασα τον Βασίλη Βέργη στο «Goal». Είμαι σίγουρος ότι ο Βασίλης μου ξέρει πολλά, αλλά αποκαλύπτει λίγα για να μην πανικοβληθεί ο κόσμος. Εγραψε ο καλός μου χθες:

«Οποιος πιστεύει στα σημάδια της μοίρας, αποκλείεται να μη σταθεί στον αριθμό 100 που συνοδεύει την αποψινή παρουσία του Οτο Ρεχάγκελ στον πάγκο της Εθνικής, εκτιμώντας πως οι οιωνοί φανερώνουν τέλος εποχής».

Κόπηκαν τα γόνατά μου. Η ιδέα ότι μπορεί να μη με διαβάζεις τώρα επειδή θα έχει έρθει ήδη το τέλος της εποχής των ανθρώπων με γονάτισε. Μας πήραν στον λαιμό τους οι Μάγια και ο Emmerich, dear. Λάθος χρονολογία για το τέλος του κόσμου μάς έδωσαν οι κομπογιαννίτες.

Διότι για να επιμένει ο Βασίλης μου στον αριθμό 100 κι όχι στο 99 ή στο 69 και να γράφει μάλιστα για «μοίρα» και «τέλος εποχής», πάει να πει ότι ο συγκεκριμένος αριθμός είναι καταραμένος.

Το ορκίζομαι στην ομορφιά του ότι αν παρ' ελπίδα η γη και ο κόσμος γλίτωσαν, θα πάρω τα μέτρα μου. Δεν θα ξανατηλεφωνήσω ποτέ στο 100 και δεν θα ξαναδώ κούρσα 100 μέτρων στη ζωή μου. Για να ξορκίσω το κακό.

Ο λαμπερός Βέργης στη συνέχεια σπεύδει να καθησυχάσει ελαφρώς τα πλήθη:

«Από την άλλη πλευρά γιατί να μη γίνει ανάγνωση από την ανάποδη; Πρόσφατα ο Γιώργος Παπανδρέου ξεκίνησε την αλλαγή σελίδας στην κυβερνητική ζωή της χώρας με το πρόγραμμα των 100 πρώτων ημερών».

Ακολούθησα τη συμβουλή τού αγοριού μου κι έχω να πω ότι η ανάγνωση από την ανάποδη είναι καταπληκτική. Διότι οδηγεί τον αναγνώστη σε ένα πολύ αισιόδοξο συμπέρασμα...

Οτι από σήμερα, δηλαδή, ξεκινάει η νέα τετραετία του Ρεχάγκελ στον πάγκο της Εθνικής, ενώ αντίθετα η εποχή του Γιώργου στη διακυβέρνηση της χώρας έλαβε κιόλας τέλος. Μπένι, άνοιξε τις σαμπάνιες!

Ηταν δύσκολο το έργο των διεθνών μας χθες, φίλε αναγνώστη. Και το έκανε ακόμα πιο δύσκολο η παρουσία του Ρεχάγκελ στον πάγκο της Εθνικής. Ο Γιώργος Κοσμάς στην «Εξέδρα» ήταν ξεκάθαρος:

«Οσο βαρύ κι αν διαβάζεται, αυτή δυστυχώς είναι η σκληρή πραγματικότητα. Ο Γερμανός αποτελεί για την Εθνική μεγαλύτερο αντίπαλο κι από την Ουκρανία. Ολες μας οι ελπίδες βασίζονται αποκλειστικά στους διεθνείς. Εκείνοι, υπερκαλύπτοντας το κενό στον πάγκο της Εθνικής και την παντελή έλλειψη καθοδήγησης, μπορούν να μας κάνουν ξανά υπερήφανους».

Γιώργο μου, να προσθέσω, αν μου επιτρέπεις, δυο-τρία ράμματα ακόμα στη γούνα που ετοίμασες για τον Ρεχάγκελ.

Εχω βάσιμες υποψίες ότι ο Οτο στον ελεύθερο χρόνο του παίρνει το χασαπομάχαιρο και ως άλλος Ηρώδης θανατώνει τα βρέφη που θα μπορούσαν όταν μεγαλώσουν να γίνουν αμυντικά χαφ και να πάρουν τη θέση του Τζιόλη (τον συμπαθεί επειδή είναι κι αυτός μελαχρινός, ευθυτενής και τον έχει περάσει για συγγενή του Χαριστέα), με αποτέλεσμα να έχουμε ξεμείνει από «εξάρια».

Θα πρότεινα, λοιπόν, οι διεθνείς να κάνουν ένα ακόμα γιουριγκελερικό –εκτός απ' το να κερδίζουν χωρίς προπονητή– και να κλωνοποιήσουν τον Μπασινά (Κώστα, σε αγαπώ, αλλά ο Ζουτάουτας δυστυχώς είναι ξένος), για να λυθεί κι αυτό το πρόβλημα...

Συνεχίζει ο Κοσμάς: «Περισσότερες πιθανότητες θα έχει η Εθνική να περάσει από την Ουκρανία αν κάποιος κλειδώσει τον χερ Οτο στο ξενοδοχείο και του ανοίξει μετά το ματς. Με όλο τον σεβασμό, μίστερ, αλλά η πρόκριση uber alles».

Συμπληρώνοντας τον Κοσμά θέλω να τονίσω ότι γνωρίζω και ποιος θα έπρεπε να καθίσει στον πάγκο της Εθνικής χθες ως αντικαταστάτης του κλειδωμένου στη σάουνα Ρεχάγκελ (με όλο τον σεβασμό, Γιώργο, αλλά ο κορυφαίος της 20ετίας απ' όσο ξέρω δεν ευκαιρεί. Γι' αυτό θα βολευτώ αναγκαστικά με την προπονητική Κοζάνη).

Ο Σπύρος Σιαμπλής στην «Πράσινη», απαριθμώντας τα κρυφά όπλα της Εθνικής στο χθεσινό παιχνίδι, μου έβαλε την ιδέα: «Ενα ακόμα κρυφό όπλο της Εθνικής έχει να κάνει και με το Know How που διαθέτουν τρεις συγκεκριμένοι παίκτες. Πρόκειται για τους Σαλπιγγίδη, Βύντρα και Τζιόλη. Οι τρεις τριφυλλοφόροι ήταν παρόντες στην τελευταία νίκη ελληνικής ομάδας επί ουκρανικού εδάφους».

Ο Σπύρος μου αναφέρεται στην εκτός έδρας νίκη του Παναθηναϊκού επί της αρμάδας της Μέταλουργκ Ζαπορίζια με 1-0 στον επαναληπτικό του 1-1 για το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Βούρκωσα...

Επειδή 5-6 άτομα –το πολύ– θα θυμούνται τη συγκεκριμένη τιτανομαχία (ο Παύλος, ο Δημήτρης, ο Ιάκωβος, άντε και ο Μπάκε επειδή την είδε από το σπίτι του κι όχι από τον πάγκο), να υπενθυμίσω ότι εκείνη τη μεγάλη βραδιά στο τιμόνι του «τριφυλλιού» ήταν ο σαγηνευτικός Γιάσμινκο Βέλιτς.

Σκεφτόμουν, λοιπόν, ότι αφού εκείνη η νίκη θα αποτελούσε τον φωτεινό φάρο για την Εθνική, μήπως θα ήταν καλύτερα να είχαμε και στον πάγκο αντί για τον Ρεχάγκελ τον προπονητή που σκότωσε τότε το θεριό; Το Γιάσμινκό μου;

Μπορεί η ιστορία να γράφτηκε και η φαντασίωση μου να μην έγινε πραγματικότητα, όμως ποτέ δεν είναι αργά. Σαν έρθει η ώρα να βγει ο Πιλάβιος στη γύρα για να βρει αντικαταστάτη του Ρεχάγκελ, θα ξέρει τουλάχιστον ποια πόρτα πρέπει να χτυπήσει πρώτη. Η φωτογραφία μιλάει από μόνη της...