Σκηνοθέτης στο ίδιο έργο πάντα

Για να μιλήσουμε και λίγο αγωνιστικά για το ματς της Εθνικής μας απόψε, αυτό που έχω να πω ύστερα από το παιχνίδι του Σαββάτου με τους Ουκρανούς είναι ότι την τύχη μας δεν την κρατάμε στα χέρια μας –όσο κι αν αυτό ως συμπέρασμα πονάει, είναι το μόνο που στέκει.

Oι Ουκρανοί το Σάββατο δεν φοβήθηκαν να κρατήσουν την μπάλα στο μισό του γηπέδου και το έκαναν εύκολα σχετικά, διότι κανένας δεν πίεσε τον Τίμοστσουκ. Το μόνο λάθος που έκαναν –λάθος σημαντικό αλλά και ενδεικτικό της ανατολικής νοοτροπίας τους– είναι ότι δεν τελείωσαν την πρόκριση το Σάββατο, παίρνοντας ένα ελάχιστο ρίσκο παραπάνω στην επίθεση.

Εμειναν να περιμένουν το γκολ από τρεις-τέσσερις καλούς μεσοεπιθετικούς, τους οποίους ελάχιστα υποστήριξαν με παίκτες από τις δεύτερες γραμμές. Αν το κάνουν απόψε, ένα γκολ θα το βάλουν κι αν προηγηθούν, δύσκολα ή εύκολα θα πάρουν και την πρόκριση.

Περνάει

Διάβασα τη δήλωση του Ρεχάγκελ, ότι όποιος βάλει πρώτος γκολ περνάει. Ανεξάρτητα από το αν το πράγμα αποδειχτεί έτσι (η Εθνική μας έχει πάρει και αποτελέσματα βάζοντας παραπάνω από ένα γκολ, στη Νορβηγία π.χ. ή κάποτε στη Βοσνία ή στη Λετονία), από την ίδια τη δήλωση καταλαβαίνεις ότι ο Γερμανός έχει κυρίως ένα σκορ στο μυαλό του, το 1-0.

Η ομάδα του προετοιμάζεται πάντα με βάση αυτό το επιθυμητό σενάριο: να κρατήσει το μηδέν στα μετόπισθεν και να βάλει κάποια στιγμή ένα γκολ. Κάποτε είχα γράψει πως το 1-0 είναι το «σκορ του προπονητή», το είδος της νίκης που ο κόουτς πιστώνεται. Ο Ρεχάγκελ ύστερα από τόσα χρόνια καριέρας αυτό το καταλαβαίνει πιο καλά από τον οποιονδήποτε άλλο: ξεκινώντας από τη βεβαιότητα ότι για να πάρει η Εθνική μας αποτέλεσμα ο ίδιος πρέπει να είναι 100% πάνω στο ματς, αισθάνεται την ανάγκη να σκηνοθετεί πάντα τον ίδιο ακριβώς αγώνα.

Ο Ρεχάγκελ θέλει μια πολύ συγκεκριμένη νίκη, διδάσκει ή ελπίζει ότι αυτή θα 'ρθει μέσα από ένα συγκεκριμένο τρόπο. Είναι το είδος του σκηνοθέτη που φτιάχνει ή, για την ακρίβεια, προσπαθεί να φτιάξει πάντα την ίδια ταινία. Μετά, η κριτική ή το κοινό, που είναι και ο τελικός κριτής, έρχονται να αποδώσουν τα εύσημα σε αυτό που είναι το τελικό αποτέλεσμα. Κάποια από τα 1-0 του Ρεχάγκελ τα πανηγυρίσαμε στους δρόμους, ας μην το ξεχνάμε.

«Πεθαίνει»

Το κακό στην περίπτωσή μας είναι ότι όποιος ζει για το 1-0 καμιά φορά «πεθαίνει»με το 0-1. Τα 0-1 με τα οποία η Εθνική μας έχασε ήταν όλα οδυνηρά ματς. Η Εθνική μας έχασε με 0-1 από τη Δανία και την Ουκρανία και αποχαιρέτησε το 2005 την πιθανότητα να βρεθεί στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Γερμανίας.

Εχασε με 1-0 από τη Ρωσία στα τελικά του Euro της Αυστρίας, έχασε με 1-0 κάποτε στη Γερμανία στο Confederations Cup από τους Γιαπωνέζους και σας διαβεβαιώνω ότι κι εκείνη η ήττα είχε πονέσει πολύ. Γυρίζοντας διαρκώς το ίδιο έργο ο σκηνοθέτης Οτο έχει πετύχει κάτι αληθινά παράξενο: να δημιουργεί στο κοινό την εντύπωση ότι η ομάδα του έχει χάσει με 1-0, ακόμα και σε παιχνίδια που δεν έληξαν με 1-0.

Εχω τη βεβαιότητα ότι πολλοί πιστεύουν ότι η Εθνική μας έχασε με 1-0 από τη Σουηδία στα τελικά του Euro της Αυστρίας, ενώ δέχτηκε και δεύτερο γκολ. Το ίδιο είμαι βέβαιος ότι νομίζει ο κόσμος πως συνέβη και στην Ελβετία πρόσφατα: πάλι οι πολλοί νομίζουν ότι χάσαμε με ένα γκολ. Δεν αποκλείεται οι ίδιοι να πιστεύουν πως με ένα γκολ νικήσαμε και το Ισραήλ στην Κρήτη –το ότι το παιχνίδι τελείωσε με 2-1 είναι μια τυπική λεπτομέρεια!

«Χιτς»

Αυτή η επανάληψη της ίδιας πρόθεσης, δηλαδή εν κατακλείδι του ίδιου ματς, είναι που κούρασε και λίγο τον κόσμο. Ο Ρεχάγκελ σήμερα είναι περισσότερο δημοφιλής από τα ίδια τα ματς που κάνει η ομάδα του, όπως ο Χίτσκοκ ήταν τη δεκαετία του '70 περισσότερο δημοφιλής από τις ταινίες του!

Ολοι δήλωναν ότι τον αγαπούσαν, αλλά κανένας δεν πήγαινε να δει την «Οικογενειακή συνωμοσία» ή το «Τοπάζ». Το ίδιο μπορώ να πω και για τον Φελίνι. Σπουδαίος αναμφίβολα, αλλά η «Φωνή του Φεγγαριού» δεν αντεχόταν, κι ας ήταν σπουδαίος ο Μπενίνι.

Συνεργασίες

Δεν χωράει αμφιβολία ότι στο ματς με την Ουκρανία το περασμένο Σάββατο το πιο μεγάλο πρόβλημα ήταν ότι έλειψαν στην επίθεση οι συνεργασίες. Στην άμυνα η Εθνική μας στάθηκε καλά, αφού οι γρήγοροι στις αντεπιθέσεις Ουκρανοί δεν είχαν ούτε χώρους ούτε εύκολα σουτ: ο Κυργιάκος με τον Παπασταθόπουλο έπαιξαν καλά τον Σεβτσένκο και ο Βύντρα βοήθησε πολύ στο μαρκάρισμα του Μίχαλικ ώστε να παίζει ο Μόρας λίμπερο.

Η μεγάλη δυσκολία ήταν στην επίθεση, όπου ο Σαμαράς έπαιρνε διαρκώς την μπάλα, αλλά κίνηση δεν υπήρχε και το αποτέλεσμα ήταν να φλυαρεί ο ίδιος και να κλείνεται. Ο Ρεχάγκελ χρησιμοποίησε τον Γκέκα, τον Σαμαρά και τον Σαλπιγγίδη αρχικά και τον Χαριστέα και τον Μήτρογλου στη συνέχεια.

Κανείς δεν κατάφερε να δημιουργήσει ρήγματα και ο λόγος είναι απλός: όλοι έμοιαζαν να παίζουν μόνοι τους, ξεχνώντας ότι έχουν συμπαίκτη. Παίζοντας όχι για το γκολ, αλλά για το 1-0, οι κυνηγοί μας είναι στην αναζήτηση της μιας και μοναδικής φάσης που μπορεί να προκύψει από το απρόβλεπτο ή από τον ηρωισμό της στιγμής!

Βεβαιότητα

Στο ΟΑΚΑ αυτοί οι ηρωισμοί δεν απέδωσαν. Επίσης δεν υπήρξαν ευχάριστα απρόβλεπτα στις στημένες φάσεις. Ας ευχηθούμε ότι μπορεί κάτι να τύχει απόψε. Η ομάδα δεν θα αλλάξει: αυτό είναι πριν από το ματς η μόνη βεβαιότητα που έχουμε λίγο-πολύ όλοι…

Μπαράζ

Πεθαίνω για τα μπαράζ –το ομολογώ. Σπάνια θα καθίσω να δω ματς των προκριματικών των μεγάλων διοργανώσεων. Για τις μεγάλες ομάδες αυτά είναι σκέτη ρουτίνα, οι μικρότεροι αναζητούν το ηρωικό παιχνίδι της μιας βραδιάς, αλλά τους ηρωισμούς στο ποδόσφαιρο γενικά τους βαριέμαι και προτιμώ πιο μπανάλ πράγματα, όπως η μεθοδικότητα, το σχέδιο, η προσήλωση, η προσοχή.

Τα μπαράζ όμως είναι λατρεμένα ματς –αληθινές δοκιμασίες που μαρτυρούν τον χαρακτήρα των εμπλεκομένων, όχι μόνο των ομάδων αλλά και των πρωταγωνιστών. Αυτά που έγιναν το Σάββατο εμάς τους λάτρεις των συγκινήσεων και της ανατριχίλας μάς αποζημίωσαν: τα ίδια φυσικά και με αγωνία περιμένω και στο δεύτερο μέρος σήμερα.

Οι Γάλλοι προκρίθηκαν χάρη στον Ανελκά, ο οποίος στην Ιρλανδία έκανε ένα σπουδαίο παιχνίδι. Αυτός και ο φορμαρισμένος Γκουρκίφ με ένα πλήθος από πολλές προσωπικές πρωτοβουλίες έκρυψαν το κενό του Ριμπερί και εξέθεσαν αρκετές φορές την πεισματάρα άμυνα του Τραπατόνι. Το τελικό 0-1 λέει ότι οι Γάλλοι ήδη έχουν προκριθεί. Απομένει να δούμε το πώς.

Οι Ρώσοι έπαιξαν μαγικά για 60 λεπτά κόντρα στους Σλοβένους. Ηταν ανύπαρκτοι στα πρώτα 20 λεπτά και φλύαροι στα τελευταία 10, αλλά στο μεσοδιάστημα ο Αρσάβιν, ο Παβλιουτσένκο και οι υπόλοιποι έπαιξαν ποδόσφαιρο ποιότητας: η νίκη τους με 2-1 είναι αποτέλεσμα ποιότητας και φλυαρίας!

Θα 'πρεπε να ήταν μεγαλύτερη, θα μπορούσε και να μην έρθει ποτέ! Αν ήμουν ο Χίντινκ πάντως, θα ανησυχούσα. Οταν κινδυνεύεις να αποκλειστείς χάνοντας με 1-0, το να αρχίσεις μουδιασμένα και να τελειώσεις με το μυαλό αλλού είναι ό,τι χειρότερο.

Βέβαια το αληθινά μεγάλο ματς έγινε στη Βοσνία. Οι φιλοξενούμενοι είχαν τρία δοκάρια στη Λισσαβώνα, κάνοντας τη νίκη των Πορτογάλων με 1-0 να μοιάζει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Χωρίς ένα γκολ του Κριστιάνο Ρονάλντο σε όλη τη φάση των προκριματικών η Πορτογαλία δύσκολα θα περνούσε στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Απόψε θα ξέρουμε αν γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο αποκλείστηκε κιόλας…

Οτο supervisor

Μια ωραία ερώτηση που προκύπτει μετά το αποψινό ματς με την Ουκρανία και σε περίπτωση ήττας είναι τι γίνεται με τον Οτο Ρεχάγκελ. Η πιθανότητα να πει ο Γερμανός «αντίο και φεύγω» είναι μεγάλη, αλλά και πάλι πιστεύω ότι από την ΕΠΟ δεν θα του πουν «χαίρετε». Ο Ρεχάγκελ είναι μεγάλη ιστορία για την Ομοσπονδία και ήδη υπάρχουν σκέψεις αξιοποίησής του με διαφορετικούς τρόπους.

Η δική μου εντύπωση είναι ότι θα του κάνουν πρόταση να αναλάβει κάτι σαν τεχνικός διευθυντής της Εθνικής –του το είχε προτείνει και ο Γκαγκάτσης παλιότερα. Το σχέδιο νομίζω είναι να τον δούμε σε ένα ρόλο supervisor –προϊστάμενου του επόμενου ομοσπονδιακού, που κάτι μου λέει πως θα είναι ο Νίκος Νιόπλιας…