Η τελευταία ζαριά

Στη ζωή όλα είναι σχετικά. Σαν τα αποτελέσματα των εκλογών, με τα οποία όλοι πανηγυρίζουν διότι όλοι είναι κερδισμένοι. Με αυτή τη λογική το 0-0 του ΟΑΚΑ με τους Ουκρανούς είναι θέμα οπτικής γωνίας: αν το δεις ως γηπεδούχος που έπρεπε να σκοράρεις για να έχεις προβάδισμα για τη ρεβάνς, το 0-0 είναι από μετρίως μέτριο μέχρι και κακό.

Αν το δεις υπό το πρίσμα της υπεράσπισης των μετόπισθεν και βάλεις μέσα και ολίγη από Θερμοπύλες, Μαραθώνα, Πίνδο και Δερβενάκια, τότε ήταν μια χαρά. Δεν δέχτηκες γκολ κι αν πετύχεις ένα στο Ντόνετσκ, πρέπει ο αντίπαλος να σου βάλει δύο για να περάσει.

Ολα αυτά, βέβαια, είναι θεωρίες. Ναι, φαίνεται δύσκολο για μια ομάδα σαν την Ελλάδα, που είναι τόσο προσηλωμένη αμυντικά (ακόμα και χωρίς τον κλασικό κόφτη στο κέντρο), να φάει δύο γκολ σε ένα τόσο σημαντικό παιχνίδι. Αλλά αν στραβώσει –χτύπα ξύλο– το πράγμα και δεχθεί κανένα γρήγορο γκολ τι κάνουμε; Διότι για την Εθνική μας όσο δύσκολο είναι να φάει γκολ άλλο τόσο δύσκολο είναι κι ακόμα παραπάνω να πετύχει, ειδικά με τον τρόπο που παίζει.

Κι ακριβώς εκεί, πάνω στο άγχος, τον πανικό και την αντάρα, τα χαφ ανεβαίνουν δύο βήματα παραπάνω απ' όσο πρέπει, τα στόπερ φτάνουν ασυναίσθητα στο κέντρο, τα πλάγια μπακ κατασκηνώνουν από τη μέση και μπροστά, η σφιχτή ομάδα χαλαρώνει, οι διάδρομοι γίνονται περισσότεροι και οι γρήγοροι Ουκρανοί βρίσκουν απάτητα στρέμματα για να τρέξουν μέχρι την εστία του Τζόρβα.

Διαβάζω ότι τα βασικά διλήμματα του κόουτς είναι δύο: Αβραάμ ή Σωκράτης στην άμυνα για να αναλάβει τον Σεβτσένκο και Γκέκας ή Χαριστέας στην επίθεση. Η μία θέση στην άμυνα θα εξαρτηθεί κυρίως από την κατάσταση του Αβραάμ, χωρίς να είμαι σίγουρος αν ο «Σέβα» χρειάζεται έναν παίκτη-βεντούζα που θα τον ακολουθεί παντού, διότι πολύ απλά μπορεί να τον δεις στο κέντρο του γηπέδου, αριστερά, δεξιά, μέσα στην περιοχή, λίγο έξω απ' αυτή, τουλάχιστον για όσα λεπτά του επιτρέπουν οι δυνάμεις των 33 του χρόνων.

Αν τραβάει σε όλα τα μήκη και πλάτη τον Αβραάμ ή τον Παπασταθόπουλο, θα είναι μείον ένας στην άμυνα για να μαρκάρει –εκτός του Μιλέφσκι– τα χαφ που θα ανεβάζουν οι Ουκρανοί. Για το δεύτερο δίλημμα, για το οποίο οι περισσότεροι θα τραβάνε τα μαλλιά τους και θα λένε «πώς γίνεται να μην ξεκινήσει τον Γκέκα;», διακρίνω μια συγκεκριμένη σκοπιμότητα: πιο κινητικός και γκολτζής ο Γκέκας, αλλά πιο δυνατός και αποτελεσματικός ψηλά ο Χαριστέας. Σε επίθεση και άμυνα.

Με άλλα λόγια μπορεί να αποδειχθεί περισσότερο χρήσιμος πίσω, παρά μπροστά, σε κόρνερ και φάουλ, ώστε να μη δεχθούμε γκολ όπως ακριβώς έχουμε συνηθίσει να τα βάζουμε: από στημένη μπάλα. Είπαμε, πρώτο μέλημα είναι το μηδέν πίσω. Αν έρθει το ένα μπροστά, καλοδεχούμενο. Αλλιώς υπάρχει και η παράταση. Και τα πέναλτι. Και η δύναμη της Μεγαλόχαρης.