Αναζητείται η ρημάδα η σειρά

Το 0-0 της Εθνικής μας με την Ουκρανία ομολογώ ότι όχι μόνο δεν το περίμενα αλλά ούτε και μπορούσα να το φανταστώ. Το να τελειώσει το ματς ισόπαλο δεν θα μου έκανε εντύπωση, αφού και η δική μας και η δική τους άμυνα κάποια προβληματάκια τα έχουν.

Επίσης περίμενα γκολ, διότι στο γήπεδο υπήρχαν καμιά δεκαριά παίκτες με γκολ στα πόδια και δεν μιλάω μόνο ή απαραίτητα για επιθετικούς. Εν τέλει πιστεύω ότι το 0-0 είναι επιτυχία του Ρεχάγκελ, που αυτό ήθελε κι αυτό πήρε. Την Τετάρτη θα δούμε αν το πράγμα το είχε υπολογίσει σωστά.

Oι ομάδες δεν είναι θίασοι που ανεβάζουν θεατρικές παραστάσεις ώστε να σου επιτρέπουν να κρίνεις αν η απόδοση ενός ρόλου υπήρξε ή όχι επιτυχημένη. Ούτε ροκ συγκροτήματα για να σταθείς στη διάθεση που έδειξαν επί σκηνής. Ολα ακολουθούν συνήθως νομοτελειακά μια σειρά η οποία, σημειωτέον, είναι το πρώτο και το απαραίτητο.

Η κριτική κάθε παιχνιδιού της Εθνικής τον τελευταίο καιρό είναι τελικά υπερβολική λίγο-πολύ από όλους μας: δεν εξαιρώ τον εαυτό μου και ομολογώ ότι σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί και να το έχω παρακάνει. Το θέμα δεν είναι η κριτική, αλλά αν στις πράξεις και τις επιλογές του Ρεχάγκελ υπάρχει σειρά. Αυτός είναι καιρό τώρα ο προβληματισμός μου.

Διετία

Εχω ξαναγράψει ότι το θαύμα του 2004 στηρίχτηκε σε μια πολύ σοβαρή δουλειά στη διετία που προηγήθηκε. Κατά τη διάρκεια των προκριματικών του Εuro 2004, από το 2002 έως την Πορτογαλία, ο Ρεχάγκελ ψάχτηκε πάρα πολύ. Στην πορεία εκείνης της διοργάνωσης ο ομοσπονδιακός καθιέρωσε τον Δέλλα που αρχικά δεν τον έβλεπε, ανακάλυψε τον Καψή και τον Γιαννακόπουλο που δεν είχαν θέση στην ομάδα του, βρήκε τον Κατσουράνη, κατάλαβε τον Χαριστέα, έχρισε ηγέτη του γκρουπ τον Ζαγοράκη.

Την ίδια στιγμή άφησε πίσω τον Κωνσταντινίδη που ήταν αρχικά το αγαπημένο παιδί του, έκλεισε την πόρτα στον Ελευθερόπουλο, τον Γεωργάτο και τον Ανατολάκη, έστειλε στον πάγκο τον ακλόνητο στην αρχική ενδεκάδα Νίκο Νταμπίζα, πήρε πολλά στα προκριματικά από παίκτες όπως ο Λάκης ή ο Χούτος.

Στην Πορτογαλία πήγε μια ομάδα που ήταν το καθαρό απόσταγμα μιας καταπληκτικής δουλειάς που δεν είχε να κάνει μόνο με τα αγωνιστικά, αλλά και με τους χαρακτήρες. Ο Ρεχάγκελ βρήκε τα παιδιά που ήθελε και μαζί τους (και καθόλου τυχαία) έφτασε στο θαύμα. Αυτή η ζύμωση της Εθνικής έγινε με αποφάσεις σκληρές και δύσκολες όπως π.χ. ο αποκλεισμός του Στολτίδη ή του Ακη Ζήκου.

Φθορά

Από εκεί κι έπειτα τις αλλαγές τις επέβαλαν κυρίως ο χρόνος και τα «αντίο» των βασικών: ο Γερμανός έπαψε να ψάχνεται. Η ομάδα του έγινε προβλέψιμη, αναλύθηκε από τους αντιπάλους της, «μπούκωσε» αγωνιστικά μολονότι οι παίκτες της είχαν τρομερή θέληση.

Η συντήρηση της ομάδας της Πορτογαλίας κόντρα και στις επιταγές του χρόνου είχε αποτέλεσμα τη φθορά του ίδιου του παιχνιδιού: μακάρι να βγω ψεύτης, αλλά η εντύπωση που έχω είναι ότι όλες αυτές οι πολλές αλλαγές που ακολούθησαν έγιναν περίπου καταναγκαστικά –τόσο καταναγκαστικά που ο ίδιος ο προπονητής δείχνει να μην πολυπιστεύει στην ίδια την ομάδα!

Κριτήριο

Υπάρχει κάποιου τύπου σειρά στις επιλογές ή στην Εθνική καταλήγει νομοτελειακά όποιος μοιάζει να είναι σε θέση να παίξει; Και ποιο είναι τελικά το (χαμένο;) κριτήριο; Αυτά είναι που με προβληματίζουν. Αναγνωρίζω για παράδειγμα ότι ο Ρεχάγκελ πληρώνει την έλλειψη ποδοσφαιριστών που χαρακτηρίζει τα τελευταία χρόνια το ποδόσφαιρό μας.

Το να μη βγάζεις αριστερούς χαφ μπορώ και να το καταλάβω, αφού η θέση είναι αληθινά από τις δύσκολες και λειψανδρία σε γρήγορους και επιθετικούς αριστεροπόδαρους παρατηρείται παγκοσμίως. Αλλά εδώ έχουμε σταματήσει να βγάζουμε αμυντικά χαφ π.χ. που κάποτε είχαμε εν αφθονία.

Στην αποστολή του Euro 2004 υπήρχαν τρεις σπουδαίοι κόφτες: ο τότε Κατσουράνης, ο Καραγκούνης και ο Μπασινάς και τέσσερις τουλάχιστον παίκτες ικανότατοι στη συγκεκριμένη θέση εκτός ομάδας: αναφέρομαι στον Στολτίδη, στον Ακη Ζήκο, στον Πατσατζόγλου και στον Αντζα.

Σήμερα απόντων των Μάκου, «Πάτσα», Τζιόλη δεν υπάρχει κανείς! Προφανώς ο Γερμανός δεν έχει σε αυτό ευθύνες, αλλά όταν π.χ. ακούω ότι τηλεφώνησε στον Δέλλα για να τον ρωτήσει αν μπορεί να παίξει ένα ματς, καταλαβαίνω ότι ο ορίζοντάς του παραμένει πολύ κλειστός: αν μπορούσε πιθανότατα θα καλούσε τον Ζαγοράκη!

Δέλλας

Το παιχνίδι της Εθνικής μας με την Ουκρανία είναι από αυτά που δεν αντέχουν σε κριτική. Η ενδεκάδα που ο Ρεχάγκελ κατέβασε ήταν δεδομένη και υπαγορευμένη από την ίδια την ανάγκη του ματς. Θα μπορούσε να παίξει για λίγο ο Νίνης αντί κάποιου από τους τρεις επιθετικούς, αλλά από τη στιγμή που ο μικρός δεν έχει πάρει τις ευκαιρίες του κι αυτό θα ήταν τραβηγμένο.

Το πρόβλημα ήταν ότι δεν υπήρχε κάποιος να απελευθερώσει τον Κατσουράνη και τον Καραγκούνη και τέτοιος παίκτης έλειπε γενικά από το ρόστερ. Από την άλλη αυτό που προβληματίζει είναι η έλλειψη πρόνοιας για την αντιμετώπιση ενός τέτοιου τύπου προβλήματος κι αυτό είναι και ευθύνη του Ρεχάγκελ.

Ενας άλλος στη θέση του, βλέποντας τι συμβαίνει θα είχε προβληματιστεί μάλλον πιο νωρίς: θα είχε π.χ. δοκιμάσει όχι φέτος, αλλά τρία χρόνια νωρίτερα τον Γιάννη Σκοπελίτη ή ακόμα και τον Μανιάτη σε αυτή τη θέση για να έχει εικόνα των όποιων δυνατοτήτων τους. Αλλά η ίδια η απόπειρα κλήσης του Δέλλα (που δεν φταίει σε τίποτα το παλικάρι) δείχνει ότι κοιτάμε περισσότερο το παρελθόν, ίσως διότι δεν εμπιστευόμαστε καθόλου το σήμερα.

Ρεβάνς

Απομένει η ρεβάνς στην Ουκρανία. Το Σάββατο είδα ύστερα από καιρό από την Εθνική μας ένα ματς σοβαρής αμυντικής προσήλωσης: καιρό είχε να το κάνει. Οταν μιλάμε για τη συγκεκριμένη ομάδα αυτό δεν είναι λίγο. Ηταν μάλιστα τόσο καλό που μου επιτρέπει να ελπίζω και την Τετάρτη: τίποτα δεν αποκλείεται και η ελπίδα υπάρχει. Αλλά μου λείπει η ρημάδα η σειρά...

Κρίμα...

Eίναι απίστευτο αυτό που συνέβη με τον Αντόνιο ντε Νίγκρις, που στα καλά καθούμενα έφυγε από τη ζωή. Ο Μεξικανός γυρολόγος, που καλά καλά δεν ήταν 31, ξεψύχησε το πρωί της Δευτέρας από ανακοπή καρδιάς αφήνοντας ορφανή την κορούλα του που δεν είναι ούτε έξι χρόνων.

Οι συμπαίκτες του μιλούν για έναν ζωντανό και αλέγκρο χαρακτήρα γεμάτο ζωή, διάθεση, χαρά και όλοι τον περιγράφουν ως έναν από αυτούς του Λατίνους που χαίρονται τις εμπειρίες τους στην Ελλάδα και θεωρούν τύχη τους να περνάνε ένα διάστημα της ζωής τους στα μέρη μας.

Ηταν τόσο πολύ ενταγμένος ο Ντε Νίγκρις στα δικά μας ώστε στο τελευταίο ματς της ΑΕΛ (με την ΑΕΚ), μολονότι δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής, θέλησε να συνοδέψει την ομάδα στην Αθήνα και για να είναι κοντά στους συμπαίκτες του αλλά και για να δει για λίγο έστω την Αθήνα με την οικογένειά του! Λες και κάτι μέσα του τού έλεγε ότι δεν θα έχει άλλη ευκαιρία...

Στην ΑΕΛ έχουν τύχει κατά καιρούς διάφορες τραγωδίες. Ο Μουσιάρης και ο Κουκουλίτσιος κάποτε πήγαιναν στην Αθήνα για να φορέσουν τη φανέλα της Εθνικής Ελπίδων και δεν γύρισαν ποτέ στη Λάρισα. Ο Μητσιμπόνας έφυγε γρήγορα και άδικα. Τώρα ο Ντε Νίγκρις αφού γύρισε όλον τον κόσμο ήρθε στην Ελλάδα για να φορέσει τη φανέλα της ΑΕΛ και να μείνει κι αυτός για πάντα στην ιστορία της. Ας είναι ελαφρύ το χώμα...

Κυριακάτικο συμβούλιο

Οι πρόεδροι αλλάζουν, αλλά κάποιες ιεραρχικές συνήθειες παραμένουν. Κυριακή πρωί ο Σοφοκλής Πιλάβιος έμοιαζε να κάνει άτυπο συμβούλιο του Δ.Σ. της ΕΠΟ με Χρήστο Υφαντή και λοιπούς προσκεκλημένους στο καφέ του Γιάννη Δεσύλλα στην πλατεία Νέας Σμύρνης –άντε σε λίγο να βρουν τον δρόμο (σαν βγεις στον πηγαιμό για τον Δεσύλλα να εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος...) κι ο Βασάρας με τον Τεροβίτσα γιατί η θέση του κάποτε μόνιμου θαμώνα Γιώργου Ψυχομάνη παραμένει κενή...

(Αν τα δέντρα της Πλατείας μπορούσαν να μιλήσουν για την ελληνική διαιτησία δεν θα είχαμε πολλά μυστικά...)