Κάτι ομολογεί το… διακριτικό πανηγύρι για το 0-0

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά στον νου του γράφοντος κάτι έφεραν οι δηλώσεις που έκαναν ο Πιλάβιος και άλλοι παράγοντες, έπειτα από τον αγώνα της Εθνικής με την Ουκρανία. Την ιδέα ότι το σαββατόβραδο παρακολουθήσαμε έναν δικό μας αθλητή που πρώτευσε σε σημαντική διοργάνωση κι απλώς δεν κατόρθωσε να καταρρίψει κάποιο ρεκόρ με την επίδοσή του.

Θαρρείς πως σε κάτι τέτοιο αντιστοιχούσαν, όχι τόσο αυτά καθ’ αυτά τα λόγια, όσο τα φωτισμένα από ανακούφιση –σχεδόν ικανοποίηση– πρόσωπα. Πώς λέγεται αυτό; Ρεαλισμός. Αυτογνωσία. Αλλά και έμμεση παραδοχή του άκρατου βερμπαλισμού στον οποίο κολυμπήσαμε, ουκ ολίγες φορές, μέχρι τώρα.

Σκεφθείτε: νιώθουμε ανακούφιση που παραμένουμε ακόμα ζωντανοί στο κυνήγι της πρόκρισης στο Μουντιάλ. Νιώθουμε ανακούφιση που έπειτα από την πρώτη αναμέτρηση με τους Ουκρανούς διαταράχτηκε λίγο -σε βάρος της δικής μας Εθνικής- το αρχικό ισοζύγιο ελπίδων. Λίγο κι όχι πολύ. Νιώθουμε ανακούφιση για το «μη χείρον» που από «βέλτιστον» λίγο έλειψε να μας κάνει να διοργανώσουμε πάρτι.

Ποιον αντιμετωπίζαμε; Ούτε τη Γαλλία, ούτε τη Ρωσία, ούτε την Πορτογαλία (αλήθεια, επιμένετε ότι αυτή, η τελευταία, αποτελούσε επιθυμητό αντίπαλο επειδή της έχουμε πάρει τον αέρα;). Μια καλή –απλώς– ομάδα βρίσκεται στον δρόμο του ελληνικού αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος. Ισως η δυσκολότερη που μπορούσε να μας τύχει από το συγκεκριμένο γκρουπ δυναμικότητας, αλλά ως εκεί. Με αυτούς φέραμε 0-0 εντός έδρας και λέμε «ωραία, η μάχη συνεχίζεται».

Ναι, όντως, συνεχίζεται και η Εθνική μπορεί να «κλέψει» την πρόκριση στην Ουκρανία. Αλλο είναι εν προκειμένω το θέμα: όσα διστάζαμε να πούμε ανοικτά για τη δυναμικότητα του συγκεκριμένου, δικού μας συγκροτήματος –τουλάχιστον στην παρούσα συγκυρία (άλλη υπόθεση το μέλλον).

Εξαργυρώσαμε –και καλά κάναμε– επιτυχίες του παρελθόντος με την ένταξή μας σε έναν όμιλο «μια χαρά». Η χαρά μας διήρκεσε λίγο διότι αποδειχθήκαμε λίγοι. Από τη στιγμή που η ομάδα -παρά τις προσδοκίες και τα «ταρατατζούμ»- βρέθηκε στη δεύτερη θέση, εκδικηθήκαμε τους Ελβετούς καταδικάζοντάς τους σε διαρκή λόξιγκα.

Δεν λένε ότι σε πιάνει λόξιγκας κάθε φορά που συζητούν για σένα; Ε, αρχίσαμε να αναλωνόμαστε σε κλάψες για το πόσο άδικο ήταν που χάσαμε την πρωτιά, πόσο τυχεροί ή ευνοημένοι αποδείχθηκαν οι Ελβετοί κ.λπ. Βαρέθηκα να τα ακούω από προσκεκλημένους στην TV -παλιούς παίκτες, κ.ά.

Βεβαίως, όποιος έχει μάτια και νου βλέπει και κρίνει -μακριά από ψευτοπατριωτικές μεροληψίες. Ακόμη κι αυτή η ασταθής Ελβετία είχε στην απόδοσή της εμφανέστατα υψηλότερο «ζενίθ» από το αντίστοιχο δικό μας. Ποιοτικότερη ομάδα είναι και δικαίως κέρδισε απευθείας το εισιτήριο για τη Νότιο Αφρική. Υπό μία έννοια, όντως, αποδείχθηκε πολύ τυχερή: στον όμιλο τής πέσαμε εμείς κι όχι κάποιος πραγματικά ισχυρός.

Τις όψιμες φωνές για τη διαιτησία, συγγνώμη, τις ακούω βερεσέ. Θα τις έπαιρνα τοις μετρητοίς μόνο εάν ήμασταν ή «ζευγάδες» ή «παπάδες». Αυτό το «μονά ζυγά δικά μας» δεν αντέχεται, πλέον. Λίγα ήταν τα «δωράκια» που λάβαμε έπειτα από τον θρίαμβο στο Euro 2004;

Κάποια πέναλτι ανύπαρκτα ή τραβηγμένα, όχι από τα μαλλιά, αλλά από τον... αφαλό. Κάποια χονδροειδή λάθη διαιτητών σε φάσεις που καθορίζουν αποτελέσματα, όπως φέρ’ ειπείν ήταν εκείνη η ετσιθελική... παραγραφή του 1-1 που θα έκαναν οι Νορβηγοί στα στερνά του αγώνα στο «Γ. Καραϊσκάκης».

Αφήστε που είχαμε κι εσχάτως την ευκαιρία να γίνουμε ή «ζευγάδες» ή «παπάδες», λέγοντας μερικές κουβέντες παραπάνω για το «πέναλτι» με το οποίο ισοφαρίσαμε 2-2 τους Λετονούς στο ΟΑΚΑ. Οταν τα ανεμολόγια ήταν ευνοϊκά για εμάς, ο χαβάς μας ηχούσε: «Μαγκιά μας, πρωταθλητές Ευρώπης είμαστε και μας παίζουν έτσι οι διαιτητές».

Αν όμως προσυπογράψεις αυτή τη «λογική» της πριμοδότησης των επιτυχημένων, τότε, συγγνώμη, αλλά υποχρεούσαι να αποδεχθείς και τα καψώνια σε βάρος των αποτυχόντων. Να ανεχθείς και τη μεταστροφή του ανέμου. Διότι -πάντοτε στη βάση αυτής της «λογικής»- με τρεις ήττες σε ισάριθμα παιχνίδια στα τελικά του Euro 2008, επιεικείς είναι οι διαιτητές (που τώρα έγιναν «κοράκια») αν αρκέστηκαν σε μία άδικη αποβολή στην Ελβετία και στη σαββατιάτικη φάση του ακυρωθέντος γκολ.

Για σκέψου… «Χτυπιόμασταν» τόσο καιρό και διαρρηγνύαμε τα ιμάτιά μας υποστηρίζοντας ότι η δυναμικότητα της Εθνικής ήταν για πρωτιά στον όμιλο. Τώρα που πήγαμε στα μπαράζ και σχεδόν... πανηγυρίζουμε για το εντός έδρας 0-0, θα εξακολουθήσουμε να βαυκαλιζόμαστε με λόγια του αέρα;

Η Εθνική είναι ζωντανή, αλλά λίγη. Ακριβώς επειδή συνειδητοποιούμε πως είναι λίγη, ανακουφιζόμαστε που παραμένει ζωντανή. Ολα τα άλλα είναι κορόνες.