Dear all Ellines

Φταίνε οι εφημερίδες και τα sites; Πολύ απλοϊκή ερμηνεία για να είναι επαρκής. Φταίει η Εθνική ομάδα, η αύρα της οποίας ξεθύμανε και η μπογιά της πέρασε; Οσο και να πέρασε, τι διάολο, κοτζάμ μπαράζ παίζει με έπαθλο μία θέση στο Μουντιάλ, όχι κανένα φιλικό προετοιμασίας.

Μήπως «φταίει» ο κύριος Θανόπουλος, ο οποίος κάθε φορά που μιλάει λέει τόσο σημαντικά πράγματα που πραγματικά αξίζουν να είναι πρώτη είδηση; Θα έλεγα «ναι» για τη μέρα που έδωσε τη συνέντευξη Τύπου και «όχι» για όλες τις υπόλοιπες, αφού η κασέτα από την πολλή επανάληψη κοντεύει να ρετάρει: «Περιμένουμε τον κ. Κοζώνη» και «ετοιμάζομαι να παραιτηθώ».

Σε μία εβδομάδα –υποτίθεται– εξαιρετικά αφιερωμένη στην Εθνική ομάδα, χωρίς αγωνιστική αυτό το Σαββατοκύριακο, χωρίς μεταγραφικές ειδήσεις για «βόμβες», χωρίς φιλικά, χωρίς ούτε καν ένα παιχνίδι στην Ευρωλίγκα με τον Παναθηναϊκό ή τον Ολυμπιακό να αντιμετωπίζουν καμιά Ρεάλ ή καμιά Μπαρτσελόνα για να ανάψουν λιγάκι τα αίματα, η Εθνική κατάφερε να παραμείνει στο φόντο και να βλέπουμε σε πρώτο πλάνο σπάνιας σημαντικότητας θέματα όπως «ο Παναθηναϊκός καταδικάζει τα φαινόμενα βίας», «ο Ζίκο αισιοδοξεί ότι ο Ολυμπιακός θα είναι καλύτερος με τις επιστροφές των τραυματιών» και «αφού έδωσε εξηγήσεις ο Ντάλα Μπόνα, επέστρεψε στη Μίκρα».

Σύμφωνα με το δημοσιογραφικό αξίωμα που λέει «είδηση δεν είναι ότι σκύλος δάγκωσε άνθρωπο, αλλά ότι άνθρωπος δάγκωσε σκύλο», θα υπήρχε πραγματικός λόγος ύπαρξης αυτών των σπουδαίων ειδήσεων μόνο αν ο Παναθηναϊκός έλεγε «ναι στη βία και μεταξύ μας λίγες φάπες πέφτουνε», το ρεπορτάζ του Ολυμπιακού αποκάλυπτε πως ο Ζίκο δήλωσε «δεν με νοιάζει αν θα επιστρέψει ο Τοροσίδης, αρκεί να μη χάσω τον Νηκλιτσιώτη» και ο Ντάλα Μπόνα δεν πήγαινε στη Μίκρα για προπόνηση, αλλά κάτω από το σπίτι του Αντώνη Ρέμου για καντάδα.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, ο Παναθηναϊκός καταδίκασε τελικά τη βία, ο Ζίκο περιμένει τους τραυματίες κι ο Ντάλα Μπόνα προσπαθεί να χάσει και κιλά και κοιλιά. Μ' αυτά και μ' αυτά, η Εθνική είναι τριτοτέταρτη είδηση, ο Χρήστος Πατσατζόγλου μας λέει πόσο πολύ στενοχωριέται που δεν θα πάει στην Ουκρανία (αντιστρόφως ανάποδο συναίσθημα φαντάζομαι από αυτό που νιώθουν τα παιδιά του που δεν θα πάει ο μπαμπάς τους εκεί που πεθαίνει ο κόσμος), ο Κατσουράνης δηλώνει αισιόδοξος για την Ελλάδα, ο Τίμοστσουκ αισιόδοξος για την Ουκρανία, η ΕΠΟ είναι ικανοποιημένη για την προπώληση των εισιτηρίων, αφού θα αποφύγει την ξεφτίλα του φιλικού με την πρωταθλήτρια κόσμου Ιταλία κι ο Οτο πρέπει να παίξει τα ρέστα του με τους μισούς βασικούς που είχε στο μυαλό του για τα δύο αυτά ματς είτε τραυματίες, είτε μέχρι πρόσφατα τραυματίες, είτε ανενεργούς στις ομάδες τους και τους άλλους μισούς λιωμένους στην κούραση από τα συνεχή παιχνίδια.

Και με τους Ουκρανούς να εξακολουθούν να ζητούν (μέχρι την ώρα που γραφόταν αυτό το κείμενο) το μισό τους εξωτερικό χρέος για τα τηλεοπτικά δικαιώματα, η Εθνική μας κινδυνεύει να αγωνιστεί στον επαναληπτικό εντελώς μονάχη: ούτε θα τη σκέφτονται πολύ (και πολλοί) ούτε καν θα τη δουν. Δεν είναι στενόχωρο;