Ανθ’ ημών, ο μπακαλόγατος

Tα γήπεδα της Α1 θα μείνουν σκοτεινά και έρημα αυτό το Σαββατοκύριακο. Η απειλή των επαγγελματιών καλαθοσφαιριστών για απεργία οδήγησε τον ΕΣΑΚΕ σε απόφαση για αναβολή της αγωνιστικής, με την κρυφή ελπίδα να βρεθεί λύση για τις τηλεοπτικά άστεγες ομάδες μέχρι να ξαναρχίσει το πρωτάθλημα.

Στο μεταξύ, η ΕΟΚ όρισε να γίνουν κανονικά οι αγώνες της Α2. Αλλά οι συνδικαλιστές σκοπεύουν να πάνε στα γήπεδα με πολιτικά ρούχα και να θρονιαστούν στη σέντρα ώστε να ματαιώσουν τη διεξαγωγή των παιχνιδιών. Δυστυχώς, η ξεφτίλα είναι αναπόφευκτη.

Το πληγωμένο κορμί του μπάσκετ θα υποστεί σήμερα ένα ακόμα οδυνηρό χτύπημα.

Στα περισσότερα από τα αιτήματα που διατυπώνουν, οι μπασκετμπολίστες έχουν απόλυτο (ή σχετικό) δίκαιο. Η προηγούμενη πολιτική ηγεσία υποσχέθηκε να τα ικανοποιήσει, αλλά απέφυγε να δεσμευτεί με υπογραφές. Οι πρόσφατες εκλογές έριξαν την κυβέρνηση της ΝΔ, οπότε οι μπασκετμπολίστες βρέθηκαν ξανά στην αφετηρία, σαν να τους κατάπιε το «φιδάκι» του παιδικού παιχνιδιού.

Ναι, αλλά το παιχνίδι που διάλεξαν να παίξουν τον Νοέμβριο του 2009 δεν είναι παιδικό.

Κάθε συνδικαλιστική κίνηση κρίνεται όχι μόνο από το βάσιμο των κινήτρων της αλλά και από την επιλογή του χρονικού σημείου στο οποίο αυτή πυροδοτείται: αυτού που στο χωριό μου ονομάζεται «τάιμινγκ».

Οι καλαθοσφαιριστές ζητούν πέντε πράγματα. Από ποιους τα ζητούν; Προφανώς, από την πολιτεία. Ελα όμως που δεν υπάρχει αθλητική ηγεσία. Ο Γιώργος Παπανδρέου άφησε στην άκρη τον αθλητισμό και -δικαίως- έδωσε προτεραιότητα σε άλλα φλέγοντα ζητήματα. Το Υφυπουργείο Αθλητισμού καταργήθηκε ενώ το πόστο του γγΑ χηρεύει εδώ και σαράντα μέρες.

Από ποιον περιμένουν το μεγάλο «ναι» ο Λάζαρος Παπαδόπουλος και οι ακόλουθοί του; Από τον... Γερουλάνο; Μα ο υπουργός Πολιτισμού έχει στην ατζέντα του δεκάδες άλλα ανοικτά μέτωπα, πολύ πιο σημαντικά από την εύθραυστη ισορροπία στην οποία βρέθηκε η συμπαθής τάξη των καλαθοσφαιριστών. Κατά πάσα πιθανότητα, θα απαντήσει με τον γνωστό αφορισμό για τον κόσμο που (εδώ) καίγεται την ίδια ώρα που ο ΠΣΑΚ χτενίζεται.

Εάν οι καλαθοσφαιριστές περιμένουν στήριξη από την κοινή γνώμη είναι χαμένοι από χέρι. Καλώς ή κακώς (κακώς!), ο κόσμος νομίζει ότι όλοι οι Ελληνες μπασκετμπολίστες είναι δισεκατομμυριούχοι και προνομιούχοι, όπως οι 10-15 διεθνείς του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού.

Σε εποχή οικονομικής κρίσης, ανέχειας και λιτότητας, ουδείς θα δει με συμπάθεια την απεργιακή κινητοποίηση μιας επαγγελματικής τάξης «πολυτελείας». Ο ΠΣΑΚ θα μπορούσε να πυροδοτήσει το φιτίλι πριν από μερικούς μήνες, όταν η κυβέρνηση Καραμανλή μάς παραμύθιαζε ότι είχε την κατάσταση της οικονομίας υπό έλεγχο. Ή έστω να περιμένει λίγο, μέχρι να ντριμπλάρουμε ως χώρα τις ισχνές αγελάδες.

«Ας βάλουν οι πλούσιοι από 2 χιλιάρικα, ώστε να μαζευτούν τα 80.000 που απαιτούνται για να λυθεί το πρόβλημα της ασφάλισης των παικτών της Α2», είπε την Πέμπτη ο Γιώργος Βασιλακόπουλος. Μπορεί να θυμίζει λόγο δημαγωγού ο αφορισμός του, αλλά είναι βγαλμένος από τα χείλη των απλών ανθρώπων. Καλύτερα να μην αναφέρω εδώ πόσες φορές άκουσα τελευταία τη φράση «ας μοιράσει στους φτωχούς συναδέλφους του ο Λάζαρος τα 2,2 εκατομμύρια που παίρνει από τη Ρεάλ για να κάθεται»!

Συν τοις άλλοις, το μπάσκετ χάνει μια καλή ευκαιρία να (ξανα)κερδίσει πόντους δημοφιλίας, σε ένα Σαββατοκύριακο ορφανό από αγώνες του ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος. Αντί να δουν ΠΑΟΚ-Ολυμπιακό ή Παναθηναϊκό-Μαρούσι οι φίλαθλοι που ζεστάθηκαν από τις συγκινήσεις των πρώτων αγωνιστικών θα παρακολουθήσουν ελληνικές ταινίες, σίριαλ σε επανάληψη και ριάλιτι σαβούρα. Ανθ’ ημών, «X-Factor», «Next Top Model» και... o Zήκος ο μπακαλόγατος. Ετσι όπως τα κάναμε, κυρ Λάζαρέ μου, ας τα λουστούμε.