«Για μένα ο Ζίκο είναι διαχειριστής»

Οταν ένας άνθρωπος έχει λύσει όλα του τα προβλήματα, έχει βγάλει του Κοζώνη τα λεφτά, έχει κερδίσει δόξα, καταξίωση και έχει κατακτήσει τον κόσμο, αρχίζει να βλέπει τα πράγματα με άλλο μάτι…

Αναζητεί πλέον μόνο την ουσία της ζωής. Είναι η στιγμή που αποφασίζει να περπατήσει στον δρόμο του μινιμαλισμού…

Κάνω αυτή την εισαγωγή, αγαπητέ αναγνώστη, διότι οι τελευταίες συνεντεύξεις του Θέμη Σινάνογλου με έχουν συναρπάσει. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι γι' αυτές συζητάει όλη η Ελλάδα, αναγνωρίζοντας το ταλέντο και το δημοσιογραφικό εκτόπισμα του καλού μου…

Πολλά χρόνια πριν, όταν ο Θέμης χρησιμοποιούσε ακόμα χτένα, διακατεχόταν από ένα νεανικό ενθουσιασμό και έναν ακατάσχετο βερμπαλισμό στις ερωτήσεις του…

Σαν και τώρα θυμάμαι την πρώτη του συνέντευξη –τεράστια δημοσιογραφική επιτυχία τότε–, με τον Χουάν Χοσέ Μπορέλι στον «Φίλαθλο», η οποία είχε προκαλέσει πάταγο…

Κάθε ερώτηση του αγοριού μου ήταν γύρω στις 150 λέξεις, σε αντίθεση με τις απαντήσεις του Μπορέλι, οι οποίες ήταν μονολεκτικές…

Ρωτούσε, για παράδειγμα, ο Θέμης: «Πώς αισθάνεσαι στον Παναθηναϊκό, έχεις προσαρμοστεί ακόμα στις απαιτήσεις της ομάδας, έχεις βρει τα πατήματά σου, νιώθεις έτοιμος να προσφέρεις και να βοηθήσεις στην επίτευξη των στόχων του, οι οποίοι, ως γνωστόν, είναι υψηλοί;». «Ναι», απαντούσε ο «Χότα Χότα» και ο Θέμης μου συνέχιζε με το επόμενο κατεβατό…

Με το πέρασμα των χρόνων ο νεανικός παρορμητισμός και η δίψα να τα κατακτήσει όλα τώρα έδωσαν τη θέση τους στη σοφία και την αναζήτηση μόνο της ουσίας των πραγμάτων. Ο μαξιμαλισμός έγινε μινιμαλισμός…

Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα χθες, στη συνέντευξη που του παραχώρησε ο Γρηγόρης Γεωργάτος στο «Φως». Οι ερωτήσεις του «Σιν» ήταν κοφτές και καίριες: «Φέτος;», «Γιατί;», «Ε, λέγε τους...», «Η διαιτησία;». Μαγεύτηκα…

Ηταν σαν να διαβάζω συνέντευξη του Γεωργάτου στον Σάντος χωρίς μεταφραστή (10-15 ελληνικές λέξεις τις ξέρει ο Φερνάντο).

Επειδή ψάχνω ένα λόγο για να δικαιολογήσω την παρουσία των έργων τέχνης στη μέση της σελίδας με τον Μακρή και τον Γεωργάτο, θα σου παρουσιάσω και δύο τοποθετήσεις του Γρηγόρη από τη συνέντευξή του…

(Στην πραγματικότητα ουδείς ασχολήθηκε με τις απαντήσεις του. Οι ερωτήσεις του Θέμη τις επισκίασαν.)

Γεωργάτος για τη διαιτησία: «Εγώ ως Ολυμπιακός δεν θέλω να στέκομαι στη διαιτησία. Δεν θέλω να πω ότι μας γ… Ας μην είχες τους τραυματισμούς ή ας είχες πιο γεμάτο ρόστερ και θα σου έλεγα εγώ τι θα σου έκανε η διαιτησία. Στα τέτοια σου θα την έγραφες! Ομως αν σε βλέπουν "μπορντέλο", αν σε βλέπουν αποδυναμωμένο, σε γ… πιο εύκολα μετά οι διαιτητές».

Τα πιπεράτα σχόλια του Γρηγόρη αρχικά με φούντωσαν και στη συνέχεια με έβαλαν σε σκέψεις. Νομίζω ότι αν ποτέ έπαιρνε τη θέση του Μίχου και αναλάμβανε χρέη σχολιαστή στην «Αθλητική Κυριακή», θα μας έκανε πολύ μεγάλο καλό…

Για να αποφύγουν το πρόστιμο του ΕΣΡ για τις αθυροστομίες του Γρηγόρη, οι άνθρωποι της εκπομπής θα τον κρατούσαν φιμωμένο και θα του επέτρεπαν να μιλάει κάνα πεντάλεπτο το πολύ –κι αυτό μετά τις 12, όταν κοιμούνται τα παιδάκια. Μιάμιση ώρα εκπομπής και ανάλυσης για τον Ολυμπιακό θα γλιτώναμε έτσι…

Στη συνέχεια ο Σινάνογλου ζητεί τη γνώμη του για το κοουτσάρισμα του Ζίκο στο παιχνίδι με τον Ηρακλή. Ο Γρηγόρης κομπιάζει: «Κοίταξε, να μιλήσω όπως αισθάνομαι;». Η ερώτησή του ήταν βούτυρο στο ψωμί του Θέμη: «Αφού με ξέρεις. Ελεύθερα».

Ο «Γκρεγκ», αφού εξασφάλισε την άδεια πτήσης από τον πύργο ελέγχου του Θέμη, απογειώθηκε:

«Για μένα δεν είναι προπονητής αυτός! Με αυτά που έχω δει έως τώρα. Εγώ τους προπονητές τους χωρίζω σε δύο κατηγορίες: 1) Οι προπονητές που είναι προπονητές. 2) Οι προπονητές που είναι διαχειριστές. Για μένα ο Ζίκο είναι διαχειριστής».

Μάθαμε τουλάχιστον τι θα πει ο Σωκράτης στον Χρυσικόπουλο σαν έρθει η αποφράδα ώρα: «Γιάννη, χτύπα ένα τηλέφωνο στο παιδί που παραγγέλνει πετρέλαιο στου Ρέντη να του πεις τα ειωθότα». Λίγο είναι αυτό;

Δραπετεύω από τους δύο ασκεπείς νέους και συνεχίζω μ' ένα θέμα που κόβει την ανάσα…

Πρόκειται για τον καβγά του Αχιλλέα Μπέου με τον Βίκτωρα Μητρόπουλο στη συνεδρίαση της Ενωσης Β' - Γ' Εθνικής, στην οποία, όπως διαβάζω στη «SportDay», «θα ξεκαθαριζόταν αν θα γίνονταν αποδεκτά τα αιτήματα του Αιγάλεω και της Καλαμάτας για αναβολή των αγώνων τους με Ολυμπιακό Βόλου και Εθνικό αντίστοιχα».

Το αίτημα των δύο ομάδων ύστερα από ψηφοφορία απορρίφθηκε. Λίγα λεπτά αργότερα τα τύμπανα του πολέμου ήχησαν…

Επειδή κάθε εφημερίδα είχε ένα μικρό απόσπασμα από τη λογομαχία των δύο, ένωσα τα κομμάτια που βρήκα σε «Φως», «Φίλαθλο» και «Εξέδρα» και το μονόπρακτο ολοκληρώθηκε. Ο διάλογος τους πρέπει να ήταν κάπως έτσι:

Μπέος: «Ποιος είναι ο κύριος και με ποιο δικαίωμα θα μιλήσει; Είναι παρών στην αίθουσα ο εκπρόσωπος του Αιγάλεω (ο Θωμάς Μητρόπουλος)».

Μητρόπουλος: «Αντε, ρε Αχιλλέα, θα μου πεις εμένα τι δουλειά έχω εδώ; Θα μιλήσω ό,τι κι αν λες. Εχω μετοχές στην ΠΑΕ και δεν θα μου πεις εσύ τι θα κάνω. Είσαι λαμόγιο».

Μπέος: «Εσύ είσαι τελειωμένος. Οι εποχές της Παράγκας τελείωσαν».

Μητρόπουλος: «Μιλάς εσύ, που έστηνες τα παιχνίδια;».

Μπέος: «Φοράτε όλοι μπεϊμπιλίνο. Φέρε τους μπράβους σου, να φέρω τους δικούς μου, να τα βρούμε».

Η ατάκα «φέρε τους μπράβους σου, να φέρω τους δικούς μου, να τα βρούμε» (και είθε να κερδίσει ο καλύτερος) με ερέθισε. Δεν θα ήταν υπέροχο αν μετά το Πρωτάθλημα Νέων και το Πρωτάθλημα Τύπου δημιουργηθεί και το Πρωτάθλημα Μπράβων;

Θα παίρνουν μέρος οι φουσκωτοί των παραγόντων –όλων των κατηγοριών– για την ανάδειξη της κορυφαίας ομάδας «ανθρώπων χωρίς λαιμό». Ας παίζουν ζίου ζίτσου και όχι ποδόσφαιρο, δεν θα τα χαλάσουμε στο άθλημα…

Οι ομάδες θα παίρνουν φυσικά το όνομά τους από τον πρόεδρο που προστατεύουν. Θα είναι, δηλαδή, ο Κομποτιακός, ο Μητροπουλιακός, ο Θεοδωριακός κ.λπ.

Ποια Σούπερ Λίγκα και πράσινα άλογα; Το πρωτάθλημα των μπράβων θα είχε τουλάχιστον 30.000 κόσμο σε κάθε αγώνα. Και 150.000 στη μητέρα των μαχών. Μπεϊκός - Αγαπουλιακός…