To πρόβλημα δεν είναι η γρίπη των χοίρων, αλλά η αγωνιστική... γρίπη της Μολδαβίας

Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να υποτιμήσω το σοβαρό θέμα με τη γρίπη που έχει ξεσπάσει στην Ουκρανία και οπωσδήποτε δημιουργεί μία αναστάτωση μεταξύ των παικτών και των υπόλοιπων μελών της αποστολής της Εθνικής ομάδας που θα ταξιδέψει στο Ντόνετσκ. Κι εγώ αν ήμουν στη θέση τους θα ανησυχούσα και θα έπαιρνα όλα τα απαραίτητα μέτρα. Βέβαια, όπως άκουσα σήμερα τον Ελληνα πρόξενο στο Κίεβο, μπορώ να πω ότι αυτό που κατάλαβα είναι ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο τραγικά όσο τα περιγράφουν τα τοπικά Μέσα, πιθανότατα και για άλλους λόγους.

Από την άλλη, κάποιος πρέπει να ασχοληθεί, εκτός από τη γρίπη των χοίρων στην Ουκρανία, με την αγωνιστική «γρίπη» της Εθνικής ομάδας μας στη Μολδαβία. Διότι αν αυτή δεν έχει ξεπεραστεί στο αυριανό ματς στο ΟΑΚΑ, το ταξίδι στην Ουκρανία θα γίνει για... τουριστικούς λόγους. Και με τις συνθήκες που επικρατούν εκεί, το τελευταίο που χρειάζεται κανείς είναι να κάνει τουρισμό στο Ντόνετσκ. Κι επειδή πολύ αμφιβάλλω αν ασχολείται κανείς με την αγωνιστική «γρίπη» της Εθνικής, η οποία δεν επιδέχεται και εμβολιασμού, κάποια στιγμή ίσως θα πρέπει να το κάνουμε κι αυτό.

Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι οι διεθνείς μας θα τα δώσουν όλα και θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να πάρουν την πρόκριση. Και όχι επειδή, όπως κάποιοι τελείως ανεύθυνα θα υποστηρίξουν, το πριμ είναι μεγάλο, αλλά γιατί αυτά τα παιδιά εξακολουθούν να είναι τα μόνα, συμπεριλαμβανομένου και του αθλητικού Τύπου, που στηρίζουν και αγαπούν αυτή την ομάδα.

Αυτό όμως δεν ξέρω αν είναι αρκετό από μόνο του για να παρουσιάσουν μία τελείως διαφορετική εικόνα στον αγωνιστικό χώρο. Υπάρχει και το σοβαρό ζήτημα των επιλογών του προπονητή, όπως επίσης και της ετοιμότητας αρκετών ποδοσφαιριστών μας. Επιπλέον υπάρχει το ζήτημα του χαμένου ενθουσιασμού. Είναι απίθανο να γεμίσει το ΟΑΚΑ και η στήριξη του κόσμου έχει πάψει να είναι εδώ και καιρό αυτή που θα έπρεπε να είναι. Αύριο στο ΟΑΚΑ είναι πιθανόν να κλείσει ένας κύκλος.

Ο ομορφότερος κύκλος στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού. Ο κύκλος που είχε ως επίκεντρό του τη μεγαλύτερη επιτυχία που κάναμε και θα κάνουμε ποτέ σε ομαδικό άθλημα. Κλείνει ο κύκλος του πιο όμορφου συνθήματος στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού. Του τραγουδιού που είδα με τα μάτια μου και άκουσα με τα αυτιά μου να τραγουδά με τον δικό του τρόπο ένας Ιάπωνας τουρίστας στους δρόμους της Λισσαβώνας λίγο μετά τη λήξη του τελικού με τους Πορτογάλους.

Του τραγουδιού που υποσχόταν: «Δεν σταματώ να τραγουδώ ποτέ...». Αυτό το τραγούδι είναι το μόνο που μπορώ να φανταστώ ότι θα μας στείλει σε αυτό το Μουντιάλ. Μία εικόνα ενός γεμάτου από κόσμο ΟΑΚΑ που θα τραγουδά ό,τι ακριβώς τραγουδούσε και στην Πορτογαλία είναι ίσως το καταλληλότερο... εμβόλιο για την αγωνιστική μας γρίπη. Είναι το μοναδικό πράγμα που μπορεί να ξανακάνει τους ποδοσφαιριστές του Οτο να ξυπνήσουν, να ανατριχιάσουν, να θυμηθούν πώς γίνεται η υπέρβαση. Σήμερα και αύριο ας σκεφτούμε όλοι μόνο αυτό. Οχι γιατί είναι εθνικός στόχος, αλλά γιατί θα είναι ωραίο, πολύ ωραίο, αυτός ο κύκλος τελικά να μην κλείσει αύριο, αλλά να κλείσει στα γήπεδα της Νοτίου Αφρικής.