Οταν ο Ν. Κούλης δείχνει την «πατάτα» του Ντέμη...

Σοφή κουβέντα αυτό το «μηδένα προ του τέλους μακάριζε». Οχι κατ’ ανάγκη του βιολογικού τέλους. Την τελεσίδικη αξιολόγηση την επιτρέπει και το πέρας κάθε αυτοτελούς κύκλου δραστηριοτήτων, προσπαθειών, επιλογών.

«Μηδένα προ του τέλους μακάριζε», λοιπόν. Το είπε ο Σόλωνας, μας το θυμίζει ο Θεμιστοκλής. Οχι ο αρχαίος. Ο Θεμιστοκλής (Ντέμης) Νικολαΐδης. Πώς να μη θυμηθείς τη ρήση ακούγοντας και διαβάζοντας την αυστηρή κριτική που ασκείται σε βάρος του Ντέμη για (ορισμένα από) όσα είπε στον Χρήστο Σωτηρακόπουλο; Πώς να μην αντιπαραβάλλεις το εν γένει βαρύ -για τον Ντέμη- σημερινό κλίμα με τις «αγιογραφίες» που φτιάχνονταν πριν από πέντε χρόνια; Βλέπετε, «τα πάντα ρει» που 'λεγε ο Ηράκλειτος –ναι, σήμερα θα «πήξουμε» στους αρχαίους.

Κατά καιρούς ο γράφων έχει εκφράσει την άποψή του για διάφορα θέματα που άπτονται της εποχής Νικολαΐδη. Δεν έχει να προσθέσει κάτι, παρά μόνο να επαινέσει τον Ντέμη που τόλμησε να μιλήσει: σίγουρα κατανοούσε ο Νικολαΐδης ότι θα επικρινόταν (και δικαίως) η επιλογή του να νίψει τα χέρια του για τον Κοζώνη. Επειδή όμως εχθρός του κακού είναι το χειρότερο, βρίσκω θετική την επιλογή του Ντέμη να μιμηθεί τον αρχαίο Θεμιστοκλή.

«Πάταξον μεν, άκουσον δε» είπε, επί της ουσίας, στον καθένα μας. Δεκτό. Ανάμεσα σε έναν τέως πρόεδρο που κρύβεται και έναν τέως πρόεδρο που δηλώνει κάτι, έστω κι αν αυτό «μπάζει», προτιμώ το δεύτερο. Από το να εξαφανίζεσαι καλύτερο είναι να δίνεις στίγμα. Εστω και προβληματικό ή αδύναμο.

Α, μια και μιλάμε για τον Ντέμη: θυμάστε πότε εξελίχθηκε σε λατρεία η αγάπη των ΜΜΕ προς το πρόσωπό του; Ηταν την ημέρα που «έδωσε» δύο οπαδούς, ως υπεύθυνους για τα επεισόδια στο γήπεδο Περιστερίου. Τον Αγι και τον Λεωνίδα -ναι, δύο ακόμη αρχαία ονόματα. Στο σχετικό video που προβλήθηκε στην TV τον έναν (Λεωνίδα) δεν τον είδαμε πουθενά. Τον άλλον (Αγι) τον είδαμε, μάλλον αμυνόμενο, την ώρα που κάποιος τον γρονθοκοπούσε.

Ούτως ή άλλως όρκο δεν μπορούσες να πάρεις για το περιστατικό εάν δεν έβλεπες την αρχή και την εξέλιξή του. Εάν, πάλι, κάποιος μου πει «δεν έχει σημασία, δύο άνθρωποι που ανταλλάσσουν γροθιές πρέπει να φυλακιστούν» δηλώνω έτοιμος να την κάνω τη θυσία: να ρίξω μια, δυο γρήγορες στον Πανούτσο κι όταν αυτός σηκώσει το χέρι του να βρεθούμε στα σίδερα. Και μόνο για τον δω να γράφει κάποια «Τετράδια της Φυλακής», ως Αντόνιο (το 'χει και τ’ όνομα, ο μπαγάσας) Γκράμσι της ελληνικής πραγματικής Δεξιάς, θα ευχόμουν να επανέλθει ο νόμος Ορφανού.

Επιστροφή στο «δόσιμο» των δύο: νιώθοντας -είναι αλήθεια- μεγάλη μοναξιά, είχα εκφράσει τότε την απέχθειά μου για το φαινόμενο να στιγματίζονται δημοσίως ως ένοχοι άνθρωποι προτού καν διωχθούν. Και καλά, εγώ έχω τις γνωστές παραξενιές μου. Αρνούμαι να δεχθώ ότι είμαστε ένοχοι μέχρι να αποδειχθεί το αντίθετο.

Δεν πίστεψα ποτέ ότι ο χουλιγκανισμός των συμμοριών αντιμετωπίζεται με τον θεσμικό χουλιγκανισμό της γραβάτας, που έφθασε κάποτε στο σημείο να φυλακίζει ανθρώπους για «βλασφημία» (ΟΑΚΑ), για το ιδιαζόντως ειδεχθές έγκλημα της... απώλειας πορτοφολιού σε λάθος χώρο (Ξάνθη) και για άλλα αμίμητα. Καλά, εγώ. Οι άλλοι όμως; Αυτοί που δεν επέκριναν επί της αρχής το «δόσιμο» των δύο; Δεν θα έπρεπε τουλάχιστον να ενδιαφερθούν για το κατά πόσο ήταν ένοχοι για κάτι οι «δοθέντες»;

Αν κάνω κάποιο λάθος, ευπρόσδεκτη κάθε διόρθωση: με τον Λεωνίδα δεν έμαθα να προχώρησε κάποια δικαστική ιστορία. Με τον Αγι η εκδίκαση πήρε αναβολές, αλλά ξέρετε ποιο είναι το ωραίο; Πέρυσι μάρτυρας υπεράσπισης (θα) ήταν ο αντιπρόεδρος της ΑΕΚ Ν. Κούλης!

Σκεφθείτε: τόσο σίγουροι είναι στην ΑΕΚ ότι ο Ντέμης έκανε χοντρή «πατάτα» κατονομάζοντας τους δύο οπαδούς ώστε πρώτα ο Αγις έγινε δεκτός στην εξέδρα -όπως παλιά- και κατόπιν εστάλη κοτζάμ αντιπρόεδρος της ΠΑΕ στο δικαστήριο για να μπαλώσει τα πράγματα. Ο Τύπος μπορεί να είναι... υπερήφανος που -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- εκστασιάστηκε με το κυνήγι μαγισσών του Ντέμη. Εύγε μας!

Είδατε πόσο απλά τα καταχωνιάζει κάτι τέτοια το σινάφι μας; Δεν τρέχει μία! Μερικά θέματα είναι ταμπού, δεν τα αγγίζει ο Τύπος. Δεν θέλει καν να ξέρει τι απέγινε... Γιατί, άραγε; Είμαστε κότες και δεν τολμάμε να παραδεχθούμε τα λάθη μας;

Είμαστε κότες επειδή φοβόμαστε ότι, αν στηλιτεύσουμε τον άδικο διασυρμό δύο ανθρώπων, τα παπαγαλάκια της ηλιθιότητας θα μας πουν ότι «υποθάλπουμε τη βία» στη λογική του (άλλο αρχαίο) «ράβδος εν γωνία άρα βρέχει»; Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, ας προσέξουμε: εάν η βλακεία σε τρομοκρατεί, κάποτε θα σε κάνει και σένα βλάκα.