Μόνο ο Αρης ένιωσε πίεση...

Kάθε φορά που μπαίνω στο ΟΑΚΑ για να καλύψω ευρωπαϊκό αγώνα του Αμαρουσίου μού έρχεται στο μυαλό το ίδιο πράγμα που σκεφτόμουν στα περσινά ματς του Πανιωνίου στο Ελληνικό: εάν η Ελλάδα είχε πάρει στα σοβαρά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 (όχι ως τζέρτζελο, αλλά ως ευκαιρία να χτίσει αθλητική υποδομή σε όλα τα επίπεδα), θα έκανε μια τεράστια χάρη σε συλλόγους αυτού του βεληνεκούς.

Το Μαρούσι, ο Πανιώνιος, η ΑΕΚ και ίσως μια-δυο άλλες αθηναϊκές ομάδες θα μπορούσαν να κατοικοεδρεύουν σήμερα σε ζεστά, ευρύχωρα, σύγχρονα και λειτουργικά γήπεδα τεσσάρων και πέντε χιλιάδων θέσεων, φτιαγμένα πέντε βήματα από τη βάση τους. Μπορεί να μην τα γέμιζαν, ωστόσο θα απέφευγαν τις αχανείς αρένες και θα είχαν στο πλευρό τους αρκετό κόσμο για να δημιουργήσουν ζεστασιά για το κοινό τους. Τι λέτε, δεν θα είχε κόσμο το Μαρούσι αν είχε μέσα στα τείχη της πόλης του ένα γήπεδο έστω όπως αυτό του Περιστερίου; Τέτοιο όμως δεν υπάρχει στα βόρεια προάστια ούτε κοντά στη Νέα Φιλαδέλφεια ούτε στην ευρύτερη περιοχή της Νέας Σμύρνης. Κλειστά γυμναστήρια όπως αυτό των Λιοσίων ή εκείνα της παραλιακής ζώνης αφέθηκαν να ρημάξουν ή μετατρέπονται σε συναυλιακούς χώρους.

Και μη ρωτήσετε πόσο μακριά είναι από τη Φιλαδέλφεια το Γαλάτσι (το οποίο οι ΑΕΚτσήδες σνόμπαραν επιδεικτικά), γιατί θα με κάνετε να σας θυμίσω πόσο κακομαθημένος είναι ο νεοέλληνας φίλαθλος. Χρειάστηκε να φτάσει η «Ενωση» στο χείλος της καταστροφής και να βάλει ελεύθερη είσοδο για να συγκινήσει κάπως το κοινό της. Στο απέραντο και απέραντα άδειο ΟΑΚΑ, οι ομάδες που φιλοξενούνται από το Μαρούσι νιώθουν σαν να βρίσκονται σε προπονητήριο. Μοιραία, σκοράρουν σε ρυθμό προπόνησης. Πού ξανακούστηκε να ξεκινάει ομάδα με 10/14 τρίποντα σε εκτός έδρας αγώνα; Εξίσου ξένοιαστη με τη χθεσινή Κάχα Λαμποράλ μπήκε στο γήπεδο η Λοτομάτικα Ρόμα την περασμένη εβδομάδα, όπως και η Αλμπα Βερολίνου (στο ΣΕΦ) στα προκριματικά της διοργάνωσης.

Μόνο ο… Αρης αισθάνθηκε βαριά την μπάλα στην «έδρα» του Αμαρουσίου. Γεια σου, σινιόρε Ματσόν, με τα μαγικά σου! Το Μαρούσι ομολόγησε χθες ότι «τετέλεσται». Σαν να μην έφταναν για να το λυγίσουν η απειρία, η λειψανδρία και η παγωνιά του ΟΑΚΑ, προστέθηκε στην εξίσωση την ημέρα της κλήρωσης η κακοτυχία. Ο Γ' Ομιλος θυμίζει λάκκο λεόντων, διότι συνωστίζονται σε αυτόν τρείς ομάδες μαθημένες να παίζουν σχεδόν κάθε χρόνο σε φάιναλ φορ (ΤΣΣΚΑ, Μακάμπι, Κάχα), αλλά και η αίφνης ισχυρότατη Ρόμα. Εάν το Μαρούσι είχε δύο ομάδες συγκρίσιμες σε δυναμικότητα με το ίδιο, θα μπορούσε να παλέψει μέχρι το τέλος, όπως πάλεψε πέρυσι έως το νήμα ο Πανιώνιος.

Κρίμα, γιατί είναι καλή ομάδα, ικανή να πετύχει πολλά υπό ιδανικές συνθήκες. Η συγκυρία την καταδίκασε σε ρόλο φτωχού συγγενή. Την ώρα που ακούστηκε για τελευταία φορά η κόρνα της γραμματείας στο ΟΑΚΑ, ο Παναθηναϊκός είχε ήδη διαφορά 12 πόντων επί της Πρόκομ, μολονότι βρισκόταν ακόμα στην αρχή. Αν μη τι άλλο, ο «χρυσοποίκιλτος» πρωταθλητής Ευρώπης είναι σε θέση να κοιτάζει αφ’ υψηλού και τα προβλήματά του και τη λειψανδρία που αντιμετωπίζει και την όποια δυναμικότητα των ομάδων που βρίσκει στον διάβα του…